The Project

006

Ik loop Anderson Office binnen. De mannen kijken mij achterna. ''Ze gaat ervoor.'', hoor ik Jeremy zeggen. Je hoort mijn hakken door de gangen klakken en dan loop ik Anderson zijn kantoor in.

Hij bekijkt mij van top tot teen. Ik heb nu al waar ik hem wil hebben. Ik geef hem een lach. Ik leg mijn tekeningen op tafel met een paar aanpassingen. ''Dus ik zat hieraan te denken.'', ik leg het voor hem neer. ''Laurens dit gaan we niet doen.'', ik schuif de papieren naar hem toe en hang een beetje over zijn bureau. Zijn ogen gaan naar mijn blouse. Ik moet van binnen lachen. Hij kijkt naar de tekeningen en ik ga achter hem staan.

''Ik heb een paar van jouw ideeen erbij gedaan zodat het toch nog een beetje mogelijk was.'', ik leun over zijn schouder. Ik leg alles uit en ik merk aan hem dat hij het warm krijgt. Als ik alles hebt uitgelegd kijk ik hem aan. Ik ga op het bureau zitten. ''En...?'', hij kijkt mij aan. ''Prima... goed.. uhm plan.'', ik spring van zijn bureau af. ''Oww super!'', ik trek mijn jasje aan en hij heeft door wat er toen net is gebeurd.

Zijn ogen worden groot. Ik geef hem een knipoog. ''Dank je wel Anderson voor je goedkeuring.'', ik leg hem een papier voor zijn neus waar zijn handtekening op moet komen. ''Je speelt een vies spelletje.'', ik kijk hem lachend aan. ''Jup maar als ik iets wil dan gaat het ook gebeuren.'', hij zet zijn handtekening. ''Fijne dag verder.'', ik loop zijn kantoor uit en hoor hem nog vloeken. Ik krijg een lach en loop dan door de gangen naar Jeremy.

''En?'', ik kijk hem lachend aan. ''Om mijn vinger binnen no time. Ik heb zijn handtekening en nu kunnen we het dus presenteren.'', Melissa schud lachend haar hoofd. ''Je hebt letterlijk je charme erin gegooid.'', ik knik. ''Maar ik heb wel wat ik wilde.'', ze knikken. Ik drink nog een kop koffie en rijd terug naar Jefferson Laurens Climate. Nog wel wennen hoor dat mijn naam er nu ook bij staat. Ik kom binnen lopen en kijk iedereen lachend aan.

''Goede dag vandaag?'', ik kijk. ''We hebben een gedeelte van het project rond.'', ze kijken mij lachend aan. ''Ik heb zijn handtekening.'', ik krijg een applaus. Ik kom op kantoor en dan leg ik alles goed en kijk naar het ontwerp. Het is ook echt wel een goed ontwerp. Hier kunnen we echt wat mee.

Ik ga achter de computer zitten en schrijf alles op. Stuur alles door naar Anderson. The game is on.

--
''Laurens heb je enig idee waar Anderson kan zijn?'', ik kijk naar de deur. ''Nee dat weet ik niet...'', ik kijk op mijn horloge wat een eikel. ''Zal ik dan maar beginnen.'', ze knikken en ik begin met praten.

Na een tijdje komt Anderson binnen lopen. ''Je bent laat.'', ''Ja sorry, ik moest een paar dingen regelen.'', hij komt naast mij staan en ziet het ontwerp. ''Ja... we hebben dus een ontwerp gemaakt.'', hij legt alles uit hoe het zit en wat we van plan zijn.

''Dus je wilt een boom binnen in de lobby?'', ik knik. ''We kunnen er om heen bouwen zodat de mensen nog steeds kunnen genieten van de natuur.'', ze kijken naar het ontwerp. ''Wie zijn idee was het?'', ''Mijn.'', zeggen Anderson en ik tegelijk. Ik kijk naar hem. ''Mijn ontwerp.'', hij kijkt naar mij en ik leg het papier voor hem met zijn handtekening.

''Anderson hier staat inderdaad dat je akkoord gaat met haar ontwerp.'', hij kijkt naar het papier. Hij kijkt naar mij en ik geef hem een kleine lach. ''Maar er zitten ook dingen van mij in.'', ik knik. ''Een paar inderdaad maar ik heb alles in elkaar gezet.'', ze kijken naar ons twee.

''Wanneer gaat deze strijd eens ophouden?'', de mannen aan tafel knikken. ''Jullie twee moeten samen werken en nu hebben we twee individuele mensen staan. Die samen niet eens een gebouw kunnen ontwerpen.'', hij legt alles neer en kijkt ons aan. ''Moeten we dit stopzetten. Er zijn namelijk ook nog andere bedrijven die de kans kunnen krijgen.'', ik kijk naar Anderson. ''Maar hij wilt niet meewerken.'', hij lacht. ''Jij bent anders ook niet de makkelijkste.'', Adams laat ons zwijgen.

''Wat als jullie nu eens samen een tijdje werken op een locatie.'', ik kijk naar hem. ''Ik heb een huis in Miami waar je rustig kan zitten en alles overleggen. In de middel of nowhere.'', ik kijk hem aan. ''Je kan ook bijna nergens heen. Ik wil dat jullie twee daar naar toe gaan.'', ik kijk Adams en schiet in de lach.

''Natuurlijk... dat gaat niet er moeten bedrijven gered worden hier. Ik kan niet zo maar op vakantie gaan?'', hij haalt zijn schouders op. ''Ik ben de leiding van dit project... dus als jullie dit niet doen dan raak je het project kwijt.'', ik kijk naar Anderson. ''Dat is onderhandeling Laurens... ik dacht dat je dat ondertussen wel zou begrijpen.'', ik kijk verslagen voor mij uit.

''Maar....'', ''Dus nemen jullie het aanbod aan. Voor twee weken?'', ik kijk naar Anderson. ''Ik wil dit project niet kwijt raken.'', zegt Anderson. ''Ik ook niet...'', ''Dan hebben we een deal. Morgen ochtend 8 uur worden jullie opgehaald.'', ik kijk hem aan en dan staan ze op. ''Dit ontwerp wil ik anders zien over twee weken. Een concept dat jullie samen helemaal in elkaar hebben gezet.''. Hij pakt zijn spullen en loopt weg.

''Ben je nu tevreden.'', zeg ik tegen Anderson. ''Oww als jij niet zo mijn kantoor binnen was komen lopen hadden we heel anders hier gestaan.'', ''Oww het is dus nu mijn schuld dat jij de aandacht niet bij kan houden als een vrouw over de tafel leunt.'', hij zet een stap dichterbij. ''Ik zou niets meer zeggen als ik jouw was. We moeten straks twee weken met elkaar opgeschept zitten.'', ik kijk hem alleen maar aan. ''Dat zijn nu al de twee ergste weken van mijn leven.'', ik pak mijn spullen en loop boos naar buiten. Ik hoor hem achter mij aankomen.

''April...'', ik kijk naar Peter. ''Ik ga twee weken weg en jullie kunnen mij niet bereiken. Ik zet jouw als hoofd neer.'', zijn ogen worden groot. ''Je loopt al zo lang met mij mee. Dus dat zou geen probleem moeten zijn.'', Anderson loopt boos langs mij heen. ''Is het niet helemaal goed gegaan tijdens het gesprek?'', ik schud mijn hoofd. ''Anderson en ik moeten twee weken samen in een huis doorbrengen om aan het project te werken. Ze denken dat wij dan een betere band gaan krijgen.'', ik rol met mijn ogen. ''Ik vertrek morgen dus kan je het aan?"', hij knikt. ''Laat je niet gek maken door hem.'', ik geef hem een lach. ''Ik zal mijn best doen.'', ik loop naar buiten en stap in mijn auto. Ik moet namelijk nog veel dingen doen voordat ik op vakantie kan. Wat een top leven.