"I'm sorry mister but I think we're at the wrong location." I bite my lower lip because of embarrassment when he said that to our driver.

"We are at the right location, Sir." This time Vraxx looked at me in confused, still in processed. Nang hindi ko na malaman kung anong sasabihin ko ay mabilis na lang akong lumabas ng kotse dala ang picnic basket.

"L-Let's go." Nauna akong naglakad nang hindi siya tinitignan pero nang hindi ko maramdaman ang presensya niya sa likod ko, huminto ako at muli siyang nilingon. "Ano na? I said, let's go." He got out the car and slammed the door.

"Let's go where?!" He looked around, still clueless or should I say, in denial.

"To my parents!" I yelled in frustration. Hindi parin siya makapaniwalang nakatingin saakin. I took a deep breath to calm myself. "Follow me." Muli akong naunang naglakad and this time rinig ko na ang mga yapak niya.

When we made it to my parents grave I gently put down the basket and then I picked up the picnic blanket and put it on the clear grass. Isa-isa kong inilabas ang mga pagkain habang siya ay nakatayo parin at nakatingin saakin.

"Would you mind explaining me why the hell are we here, Athena." Pero hindi ko siya pinansin. Is he dumb? "Bakit sabi tayo nandito?" He asked again and this time it got me. I stood up and looked directly into his eyes.

"Why are we here? Don't you get it? Can't you read?" I even pointed my parent's name that is engraved on the stone. "My parents are dead!" Tears started to build up out of frustration. Kahit ako, ayaw kong aminin at banggitin ang mga salitang iyon but he made me do it. And it's fucking devastating!

"I-I'm sorry. Nagulat lang talaga ako." Sinubokan niyang hawakan ang kamay ko pero muli akong naupo sa blanket at inayos ang mga pagkain. "Please don't be mad at me. Hindi ko naman kasi alam, I'm sorry." Naupo na din siya sa harap ko.

"It's okay. I understand. Sorry kung nasigawan kita, hindi ko sinasadya." Wala naman mawawala kung magpapakumbaba din ako diba? I mean, our relationship works with the two of us. Hindi naman pwedeng siya na lang lagi ang aako ng lahat. That's toxic.

"I totally understand. Shall we eat? Ayaw nina tita na pinaghihintay ang pagkain." Pinakitaan niya ako ng mapagkumbinsing ngiti kaya naman napa ngiti din ako.

"Let's eat." Sabi ko na lang.

We ate in awkward silence. Ramdam kong meroon siyang gusto itanong pero nagdadalawang isip pa siya. Kaya naman napabuntong hininga na lang ako at inilapag ko muna yung kinakain ko bago ko siya tinignan.

"They died in an accident." He looked at me with his eyes wide open, not expecting me to talk about it. "I wasn't here at that time. Hindi kasi ako pwedeng basta-basta lumabas kasi alam kong magiging malaking eksena iyon."

"A-Ano lang ang ginawa mo?" Nakangiti kong tinignan ang pangalan nina mama at papa na nakaukit sa bato.

"I was watching from afar." And then I looked at him. "I've always been watching from afar." Natahimik siya kaya naman ipinagpatuloy ko na lang ang pagkain ko pero nagkamali ako.

"Noong nagising ako mula sa maiksing coma, your parents were there." That caught my attention. Yung parte kung saan nagising siya ang hinihintay kong e kwento niya. "I was so prepared to take all the blame that time but instead of yelling at me, they hugged me. Sobrang higpit ng yakap nila saakin. Wala silang ibang sinabi kundi ang pagpapasalamat na okay na lang ako at walang nangyareng masama saakin. After that day, I haven't seen them again."

Vengeance From HellWhere stories live. Discover now