შავი მარგალიტი |J.k| (დასრულებული)

41

9:30

-ნუთუ ასე აპირებ გაგრძელებას?!

ოკეანე იდგა სოფოს თვალებში.მზის ჩასვლა აისახებოდა მათში. წითელი, სისხლივით წითელი.

-არ..ვიცი სოფო.. -ხმის კანკალით ულასუხა მას გუკმა.სხეული უთრთოდა..,თუმცა არც ქარი ჰქროდა,არც სუსხი მოსდებოდა არემარეს.

მისი საყვარელი სხეული იდგა წინ.გაცოფებული.

წინ წაიწია იგი,ხელის ჩავლევას აპირებდა.მის მკლავებში ჩაკვრას აპირებდა,თუმცა ჰაერივით აორთქლა იგი.
თითქოსდა,არც არასდროს ყოფილა აქ.
თითქოსდა,მალე ყველაფერი დაავიწყდებოდა მის შესახებ.

-არა,არა! -ყვიროდა გუკი,გაოფლილი და გულაჩქარებული.

ოთახში თაე შემოვარდა.გუკს ცნობისმოყვარე თვალებით აკვირდებოდა. მასთან მიიწია და ამშვიდებდა.

-უბრალოდ კოშმარი იყო.არაფერია, დამშვიდდი. -მისმა თბილმა ღიმილმა დაამშვიდა გუკი,თუმცა სოფოს დაკარგვის შეგრძნებამ არ მოასვენა იგი.

11:55

ზარის ხმამ ააფორიაქა,სიმშვიდით სავსე ოთახები.

ხალათში გახვეული სოფო,მაშინვე კარებისკენ წავიდა,გაკვირრვებული.მას ხომ,არავინ არასდროს ნახულობდა,ამ დროს.

წამით,თითქოსდა,მისი არსებობა იგრძნო.
მისი გულის ნაწილის.
მისი ვარსკვლავების,დაბნელებულ ცაზე. 

სახელური მოუთმენლად ჩამოსწია.მისი სახის დანახვა სურდა.მისი ღიმილის,მისი არსებობის შეგრძნება სურდა.

ეს ის არ იყო...

-გა..მარჯობა..ქაი.აქ რას აკეთებ?!

ნუთუ ეს მართლა ხდებიდა.ის ვისაც ყველაზე მეტად არ ელოდა.

ქაი სწრაფად შევიდა სახლში,კარები მიიხურა,სოფოს ხელი ჩაავლო და საწოლზე დასვა.

-სოფო... -შიში,სიმორცხვე და სინანული ტივტივებდა მის გამომეტყველებაში.