Na mate ons vertrouwen sterker werd, kon bijna niemand ons uit elkaar krijgen..
We hebben volgehouden tot meer dan 4 á 5 maanden, ik heb nog nooit zo lang volgehouden en dan ook in een sierieuze houding, eerlijk zijn, elkaar vaak zien. Ik ben dat zelf niet gewend, hij mischien ook niet.
Want we maakte samen best vaak ruzie, om de domste dingen ook wel.
En toch ben ik zo trots om hem mijn vriend te noemen. Hij is mijn trots.
Hij was me redder in Nood, hij was me stuur zonder hem was ik de verkeerde kant opgegaan. Hoe kan ik hem het beste bedanken? Door loyaal te zijn, doet wat hij me vraagt te doen en me focussen op het geloof. Ik wil de vrouw zijn in zijn ogen waarvan hij droomde, niet qua uiterlijk maar innerlijk.
Ik begon beetje bij beetje me zelf aan te passen, ik noem dat woord 'veranderen' juist meer volwassener worden. Het ging beter met de weken, steeds werd de band van Amine en mij sterker en sterker.
We kunnen nu nauwelijks zonder elkaar, moet jij eens beseffen want voor onweerstaanbare liefde dit is!
Mijn tip aan jullie is, Forget the past, neem het niet mee in je nieuwe relatie het is totaal niet goed om erover te beginnen. Je toekomstige vriendje/vriendin hoort je te accepteren om wie je nu bent en niet wie je was. Dat noem je verleden tijd dat is de persoon wie je was die fouten maakten en er veel spijt van heeft, maar een verandering in brengt.
Wees altijd open, en echt eerlijk tegenover elkaar anders kom je echt niet ver!
Hoe vaker de ruzies er waren bij mij, heb ik onlangs die moeilijke tijd toch de moed niet opgegeven en ben ik op God gaan vertrouwen en in mezelf, me zelf vertrouwen came back, en nu zal niemand meer in me weg staan......
Ik heb het overwonnen, Proud!!! #
