la Reina de la Nada

.V. Iniciación

Pierwsza walka nie jest ekscytująca. Pierwsza walka jest straszna, desperacka. Pachnie chaosem i niepewnością. Pierwsza walka jest sprawdzianem wątpliwych umiejętności, sprytu i równowagi psychicznej. To test inicjacyjny, prawdziwe być albo nie być. Zabij lub daj się zabić, a gdy zabijesz, już zawsze będziesz musiał walczyć. Śmierć stanie się rutyną, znikną wątpliwości, a dla łez nie będzie już miejsca. Otworzą się wrota do innego świata, które zatrzasną się, kiedy tylko przekroczysz ten próg.

Ten, kto nigdy nie stawał w szranki ze śmiercią, nie wie jak wiele może znieść ciało. Bezpośrednie zagrożenie wyzwala pokłady energii i siły, o jaką przeciętny człowiek mógłby się nie podejrzewać.

I choć Ido nauczył ją akceptować fakt, że określenie człowiek jest jej już obce, to wciąż nie mogła całkowicie uwolnić się od mentalnej blokady, która kazała jej pozostać w ryzach. Było to na tyle niebezpieczne, że hamowało jej instynkt, nowy i wyostrzony, który kazał porzucić ograniczające ramy człowieczeństwa i zacząć żyć rytmem, który dyktowało jej nowe jestestwo. Stała na progu, ale jeszcze go nie przekroczyła.

I choć śmierć zaglądała jej w oczy, a adrenalina pulsująca w jej żyłach niemal fizycznie pchała ją do działania, czuła, jak gdzieś głęboko w środku kuli się w sobie i nie może przełamać się, by puścić wodze teraz niebywale problematycznego człowieczeństwa i pozwolić mu odejść.

Adjuchas obdarzony niedźwiedzią fizjonomią wydawał się być nad wyraz pewny siebie. Walcząc, obserwował swoją przeciwniczkę, a jego rozszerzone nozdrza wdychały woń zwątpienia i niepewności. W trzewiach czuł wzbierającą falę mieszaniny szyderczego i radosnego śmiechu. Zatrzymał ją, zanim wydostała się na zewnątrz. Mimo wszystko, nie chciał tracić koncentracji, chociaż wiedział, iż zwycięstwo jest przesądzone i wystarczy po nie sięgnąć.

Vasto Lorde byli legendarni za życia. Nikt, przy zdrowych zmysłach, pobłogosławiony świadomością swojej siły i słabości nie ośmieliłby się zaatakować przedstawiciela takiej grupy. Ale zawsze trafił się szaleniec, który porywał się na równie samobójczy czyn. W pewnych kręgach byli podziwiani, w innych poniekąd szanowani. Najczęściej jednak na pokaz, gdyż za plecami wyszydzani i uznawani za głupców obdarzonych zbyt wysokim mniemaniem o sobie. Adjuchas o niedźwiedziej aparycji zaliczał się do drugiej grupy nie będąc, oczywiście, świadom pogardy jaką darzyli go pobratymcy. Dlatego w obecnej chwili, poczucie dumy i wyższości skutecznie przyćmiewało zdrowy rozsądek. Widmo chwały, które dostrzegał w oddali, wołało go uwodzicielsko, niczym syrena wyśpiewująca anielskim głosem pieśni wabiące żeglarzy. Nie wiedział tylko, że tak jak ich, pieśni te zwabią go ku skałom.

Z trudem powstrzymał się od szaleńczej szarży, ale nie był w stanie zapanować nad gonitwą myśli, które teraz zasnuły mu umysł, skupienie i rozsądek pogrążając w słodkich oparach ekscytacji. Za późno zorientował się, że przeciwniczka zrobiła zwrot w kierunku innym, niż próbowała mu pokazać. Machnęła ręką. Garść drobnego, miękkiego piasku uderzyła go w twarz, dostając się do oczu. Warknął wściekle, unosząc ramię, by otrzeć oblicze. Kobieta Vasto Lorde skorzystała z sytuacji i doskoczyła do niego. Czując, jak adrenalina rozpływa się po jej ciele niosąc ze sobą gwałtowne fale siły, doskoczyła do niego, zanim zdołał oczyścić twarz. Błyskawicznie chwyciła go za ramię, które unosił i szarpnięciem wykręciła do tyłu, przez co musiał paść na kolana. Wydał z siebie krzyk bólu i zaskoczenia, lecz zanim zdążył zrobić coś jeszcze, Vasto Lorde jeszcze bardziej wykręciła jego ramię. Tym razem nie zamierzała czekać nawet ułamka sekundy. Bezlitośnie popchnęła raz jeszcze, aż w powietrzu rozbrzmiał dźwięk przypominający pękającą gałąź. Adjuchas zawył, oczy wyszły mu na wierzch. Walka jeszcze się nie skończyła. Nie mogła.