ravishing darkness.

#31

Έμοιαζε με κάποια σκιά.

Όσο πλησίαζε, το πρόσωπο γινόταν πιο καθαρό.

«Εσύ» μουρμούρισα, αντικρίζοντας το μελαχρινό αγόρι, με τα λακκάκια, μπροστά μου.

«Ναι εγώ. Έκπληξη» είπε ειρωνικά.

«Περίμενα να είχες αναγνωρίσει την φωνή μου στο μυαλό σου, τόσο καιρό» είπε έπειτα και πλησίασε το χέρι του να με σηκώσει.

«Motus» είπα κατευθείαν, κουνώντας τα χέρια μου προς την κατεύθυνση του.

Το ξόρκι, όμως, δεν πέτυχε.

Ακόμα βρίσκεται μπροστά μου, αντί να πέσει στον τοίχο.

Έσκυψε λίγο και άρπαξε το μπράτσο μου με δύναμη και με σήκωσε.

Άρχισα να κουνιέμαι για να ξεφύγω από το άγγιγμα του αλλά ένιωθα υπερβολικά πολύ αδύναμη.

Δεν μπορούσα να αμυνθώ

«Μπορεί αυτό να είναι το δικό σου μυαλό, αλλά εγώ ασκώ όλο τον έλεγχο αυτή την στιγμή. Όχι μαγεία, όχι σούπερ ταχύτητα, ακοή και όλες αυτές οι βρικολακολυκανθρωπικές βλακείες. Καμία ζαβολιά» είπε αυστηρά και άφησε το χέρι μου.

Άρχισα να το τρίβω για να φύγει ο πόνος.

Μισώ το να είμαι άνθρωπος.

Ώστε όλα αυτά είναι στο μυαλό μου απλά.

Φαίνονται, όμως, τόσο αληθινά.

«Σοβαρά τώρα; Μπαίνεις στο μυαλό μου και τα κάνεις όλα μπουρδέλο; Έτσι απλά; Χωρίς άδεια;»

«Έτσι είμαι εγώ, γλύκα. Δυστυχώς όμως, για εμένα, είσαι δυνατή και δεν μπορώ να μείνω για πολύ εδώ» άρχισε να μιλάει.

«Πως μπήκες εδώ εξ αρχής;» τον διέκοψα και χαμογέλασε στραβά.

«Έχω τον τρόπο μου. Είμαι πιο δυνατός από ό,τι νομίζεις» είπε και ξεροκατάπια.

Αν ήταν νεκρός θα το καταλάβαινα.

Τώρα όμως όχι.

«Τέλος πάντων, άκου με όσο έχω χρόνο. Χρειάζομαι την βοήθεια σου. Πρέπει να έρθεις να με βρεις» είπε σοβαρός και άρχισα να γελάω.

«Και νομίζεις ότι μπορώ να στην δώσω;» ρώτησα ενώ συνέχισα να γελάω αυθόρμητα.

«Αφού είσαι τόσο δυνατός όσο λες, βοήθα τον εαυτό σου» είπα σαρκαστικά.

«Δεν μπορώ να κάνω κάτι εδώ, και το ξέρεις. Χρειάζομαι μια μάγισσα να κάνει ένα ξόρκι» είπε, κάπως θυμωμένος, και άρχισε να κάνει κύκλους σκεπτικός.