ravishing darkness.

#12

«Θες να μου πεις πως κυνηγούσατε μια ολόκληρη οικογένεια εδώ και 300 χρόνια;» ρώτησα μόλις τελείωσε την ιστορία του.

«Είναι μικρό χρονικό διάστημα για εμάς, αλλά ναι» είπε.

«Γιατί;» ρώτησα περίεργη.

«Ήταν κυνηγοί. Ένας προς έναν. Λειτουργούσαν ύπουλα. Ήταν οι καλύτεροι κυνηγοί που έχω γνωρίσει. Με όπλα που δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου. Και άτομα όλων των ηλικιών ήταν μπλεγμέμα. Από 10 έως και 90 χρόνων. Η παράδοση τους πήγαινε από γενιά σε γενιά. Οι πρώτοι, που γνώρισα, ήταν το 1487. Ένα ζευγάρι. Φαινόντουσαν ακίνδυνοι, αλλά δεν ήταν. Αυτοί που σκοτώσαμε, ήταν χειρότεροι, όμως. Εκτός του ότι μας κυνηγούσαν, όλους μας, είχαν σκοτώσει και τον αδερφό μου. Δεν ήξεραν, βέβαια, ότι το όπλο τους δεν θα τον κρατούσε νεκρό για πάντα» είπε.

«Ποιον από τους δύο;» ρώτησα.

«Τρεις αδερφούς έχω, για την ακρίβεια. Τον Kol είχαν σκοτώσει. Ερχόντουσαν και για τους υπόλοιπους μας, αλλά, όταν είδαν ότι δεν πέθανε μόνιμα, έτρεξαν. Κρύφτηκαν. Κατάλαβαν πως το να σκοτώσεις έναν από εμάς, είναι μεγάλη υπόθεση. Όσο εξελιγμένοι κι αν ήταν. Έτσι, γίναμε εμείς οι διώκτες τους. Δεν είχαμε ακούσει νέα τους, βέβαια, εδώ και χρόνια. Ο Peter, όμως, μου είπε για κάποιους που είχαν έρθει εδώ. Δεν μπορούσαν να ξέρουν που είμαστε, μετακινούμαστε συχνά. Δεν χάσαμε ευκαιρία, λοιπόν, και λύσαμε το θέμα, μια και καλή» είπε.

«Δεν κατάλαβα, όμως. Ο Kol, τι εννοείς δεν πέθανε 'μόνιμα';» ρώτησα και χαχάνισε.

«Υπάρχει μόνο ένα συγκεκριμένο δέντρο που μπορεί να μας σκοτώσει, αν καρφωθεί ένα παλούκι, φτιαγμένο από αυτό το ξύλο, στην καρδιά μας. Αυτό το δέντρο, όμως, δεν υπάρχει πλέον. Το κάψαμε. Οι στάχτες, όμως απέμειναν. Έτσι, με ένα μικρό ξίφος που μπορούσε να ενωθεί με την στάχτη του δέντρου, είναι πιθανό να πεθάνουμε. Όχι όμως μόνιμα. Αν το ξίφος αφαιρεθεί από την καρδιά μας, ερχόμαστε πάλι στην ζωή» εξήγησε.

Έχω κάτσει εδώ και ώρα και τον παρακολουθώ μαγεμένη, με όλα όσα μαθαίνω.

«Αφού δεν πέθανε ο Kol τελικά, γιατί τους σκοτώσατε;» ρώτησα και με κοίταξε σοβαρός.

«Όποιος τολμάει να τα βάλει μαζί μας, δεν έχει καλό τέλος. Η οικογένεια, είναι το παν για εμάς» είπε.

«Τους Hale, τότε, γιατί τους αφήνετε;» ρώτησα και γέλασε λίγο.

«Αγάπη μου, οι Hale δεν είναι εχθροί μας. Υπήρχαν, βέβαια, διαμάχες λόγω των διαφορετικών ειδών. Οι λυκάνθρωποι δεν τα πήγαιναν ποτέ καλά με τους βρικόλακες. Είναι στην φύση μας να ανταγωνιζόμαστε. Ωστόσο, όταν συνεργαζόμαστε, είμαστε ό,τι χειρότερο μπορείς να δεις, με την καλή έννοια» είπε και κούνησα το κεφάλι μου, πίνοντας λίγο ακόμα από το τσάι μου.