𝐇𝐄𝐋𝐋𝐒 𝐀𝐖𝐀𝐊𝐄𝐍𝐈𝐍𝐆 || 𝐌𝐈𝐋𝐄𝐒 𝐅𝐀𝐈𝐑𝐂𝐇𝐈𝐋𝐃 (𝐏𝐋)

2.4

"
podgrzeję
twoją
stopę
"

—————————————

WSZYSCY BYLI ZSZOKOWANI WIADOMOŚCIĄ, KTÓRĄ WŁAŚNIE OTRZYMALI——Jack ze złością chodził w tę i z powrotem,

"Jack uspokój się…" mówi Sadie, próbując go uspokoić, ale bezskutecznie, był zestresowany i wściekły,

"KURWA, czy oni mają na myśli, że ich ciał tam nie było?! KURWA WIDZILIŚMY JAK ICH ZAMYKALI!" krzyczy, trzymając ręce na głowie w rozpaczy.

szef Harbour chwycił Jacka za ramię, żeby przestał chodzić,

"wydaje nam się, że albo ktoś majstrował przy nagraniu, albo w jakiś sposób wydostali się inną drogą… tego nie wiemy…" powiedział do wszystkich.

"… nasze pierwsze dochodzenie w tej chwili skończyło się ślepą uliczką, nie mamy pojęcia ani tropu, w którym mogliby pójść…" kontynuuje rozczarowująco dla wszystkich.

wszyscy milczeli, nawet nie myśleli o tym, żeby cokolwiek powiedzieć, byli pod wrażeniem, jak to, co się właśnie stało, było w ogóle możliwe?

Kate ukryła głowę w dłoniach, a łzy napłynęły do jej  niebieskich oczu, kurwa NIE MA... to nie ma sensu.

Kate zaczęła panikować wewnętrznie, nie mogła stracić nikogo więcej, Lexie była jedyną rodziną Kate, nie mogła  stracić swojej siostrzyczki.

Kate zaczęła się kołysać z niepokoju, wszyscy w pokoju łzy zaczęły się zbierać... nawet policja nie wiedziała, co robić.

grupa TYLKO odzyskała Milesa po tak traumatycznym roku, przez który przeszedł, a teraz znowu go nie ma.

oficer obok szefa Hoppera zauważył wybuchy emocji wszystkich w obecnej sytuacji,

"wysłaliśmy kilka detektywów, żeby zbadać zamrażarkę…" powiedział, idąc naprzód, wszyscy skinęli głowami, starając się zachować jak największą nadzieję.

Kate skinęła głową, wciąż się trzęsąc, próbując powstrzymać łzy,

"hej…" mówi oficer Hopper, chwytając Kate za ramię, żeby na niego spojrzała, "… zrobimy wszystko, co w naszej mocy, aby ich znaleźć…" mówi kiwa głową.

"Lex, trzymaj się tam, znajdę cię, obiecuję" powtarza w myślach w kółko.

————————————

wszędzie ciemność, nieskończona ciemność zaczęła otaczać wszystko wokół, niszcząc całe światło na swojej drodze.

to przejmowało,

wysysając całe światło z dala od wzroku, ani jeden promień nadziei, który pozostał po głębokiej czerni koloru, który odbija jego błysk od powierzchni.

czerń zaczęła stawać się grubsza, szybsza i silniejsza, jakby każda iskra światła, którą unicestwiła, czyniła ją silniejszą.

stawał się coraz bliższy i bliższy, aż zajął ostatnią widoczną część wizji, zanim nieskończona ciemność pojawiła się tylko przez całą wieczność.