Hogwarts'ın Çağrısı

Bölüm Beş: Winky

            Okulun açılacağı 1 Eylüle dek Hermione, günlerini tüm heyecanını ve korkularını bastıracak kadar meşgul geçirmişti. Saatlerce çalışmanın verdiği haz, yüzünü ve saçlarını gözle görülür biçimde parlatıyor gibiydi. Elinde asası, bir ıslık tutturmuş; güneşin uzun ışık huzmeleri ile siyah taşlarını aydınlattığı büyük salonu şölene hazırlarken bir yandan Filtwick'le sohbet ediyordu. Filius, onun yardımıyla çıktığı tahta merdivenden yine onun yardımıyla inmeden önce elini nazikçe öperek onu güldürürken salonu süsleyen dört binanın altın, gümüş, bronz ve sarı renkli sırma iplerine son şeklini vermişti. Hermione, bu senenin açılış seremonisinin dekorasyonuna son kez göz atarken son bir ayını müfredat önerileri ve düzeltmeleri ile başını şişirdiği rehberinin ahşap kapıda durduğunu gördü. Filtwick de o tarafa dönerken eserini gururla arkadaşının beğenisine sunarcasına kollarını açıp seslendi.

"Ne dersin Severus, ipler Hermione'nin fikriydi. Hakkını verebilmiş miyim?"

Severus, çapraz dizili süslemelere bakıp yüzünde sahte bir gülümsemeyle onu yanıtladı.

"Her zamanki gibi olağanüstü bir dekoratörsün Filius, eminim akşam öğrenciler, öğretmen masasına doğru bakarken ellerini gözlerine siper etmeden duramayacaklar."

Hermione, her okul açılış yılında içine sığmayan neşesi bu sene öğretmen olarak bir çağlayan halini almış, ona doğru hafifçe sekerken yüzü hafifçe düşmüş cüce öğretmene gülümsüyordu.

"Filius, ona kalsa öğrencileri siyah perdelerle karşılamamız gerekirdi. Bence harika bir iş çıkardık."

Filtwick yüzüne Hermione'den bulaşan bir neşeyle öğretmenler masasının arkasındaki bayrakları düzeltmeye giderken Severus onaylamaz bir tavırla yanına gelen kadına baktı.

"Bugün yeni öğrencileriniz gelecek, biraz olsun heyecan duymaz mısınız Profesör?" dedi Hermione şirinlik muskası yutmuşçasına. Karşısındaki adam gözlerini devirip giriş salonuna doğru giderken uzaklaşan sesinde tezat bir bıkkınlık okunuyordu.

"Yeni gelen veletlerin ağlamaları ve eskilerin ilk gece şamatasını idare etmeye çalışırken ortak salonunuzda umarım bu heyecanınızın yardımını görürsünüz Hermione."

İçindeki mutluluk öyle tatlıydı ki Hermione, onun aksiliğinin de önünde sonunda gecenin havasına yenik düşeceğine inanmayı seçiyordu. Üstelik o güne dek karakterinin alametifarikaları sayılan ufak tefek iğnemeler sayılmazsa epey başarılı bir iletişim kurmuştu Severus'la; ders programını "oldukça ayrıntılı" dışında bir eleştiri almadan onayından geçirmiş, Madam Pompfrey'nin istediği iskebüylerin hazırlanmasına yardım etmiş, kütüphanede öğretmenlere özel bölümde çalışırken birkaç küçük sohbet bile etmişlerdi. Ancak en önemlisi Hermione'nin geçmişe ait teşekkürü, ortaya çıktığı o geceden sonra bir kez bile aralarında yeniden konu olmamıştı. O gece odaya döndüğünde kafa karıştırıcı gazların yaşattığı gerçekçi deneyimden sonra fazla duygusallaştığı için kendine kızıp durmuştu. Oysa bunca yıl sonra yalnızca kendisinin bildiği bir uhdeydi Malfoy Malikânesinden kaçış hikâyesi, sonrası o kadar koşturmalı geçmişti ki Hermione kimseye neyin nasıl olduğunu anlatacak fırsatı bulamamıştı. Galiba bulmak da istememişti, o anlarda Snape iyi tarafta olan herkes için tartışılmaz bir haindi hala. Adının yeniden temize çıkması için gerekenler ortaya çıktığındaysa Hermione kendi hikâyesinin, ortaya dökülen sırların yanında bir hiç olduğuna kendini ikna etmeyi başarmıştı. Neyse ki Snape de böyle düşünüyor olmalıydı ki teşekkürü kabul ettiğine dair bir işaret bile göstermeden huysuz hayatına devam etmişti.

Öğrencilerin gelmesine bir saat kala öğretmenler odasında okulun yeni öğretmenleri öğrencilerin önüne çıkmak için dakikaları sayıyorlardı ve biraz tatlı şarap bu sayımı oldukça kolaylaştırıyordu. Sabahın güzel havası yerini gökyüzünü kaplayan kara bulutlara bırakmıştı. Hermione onların dağılmasını umut ederken büyük salonun gökyüzünde bulutsuz bir yıldızlı gecenin açılış için çok daha münasip olacağını düşünüyordu. Neville de benzer bir düşünce içinde olmalıydı ki sıkıntıyla demir parmaklıkların dışındaki havaya baktı.