On The Right Time

CHAPTER 07

After, thirty minutes drive, I finally arrived at the hospital. I parked my car at my usual spot at tumungo na rin agad sa papasok ng building. Nang makapasok ay ang private elevator na ang ginamit ko kung saan tanging family ko lamang ang may access kaya mag-isa lang ako sa loob. Wala ako sa wisyo makihalo sa maraming tao ngayon kaya dito ko na napiling sumakay.

Binabati ako ng magandang umaga ng mga nurses and other hospital staffs na nakakasalubong ko pero tanging tango na lang ang naisasagot ko sa kanila hanggang sa makarating ako sa opisina ko. I immediately sat down on my swivel chair when I entered my office.

My day today was fucking absolutely worse! I sighed and stood up again to put on my doctor suit-coat, but suddenly someone barged in to my office and I can't help but startled dahil parang wawasakin niya na ang pintuan ng office ko sa paraan ng pagbubukas niya dito.

This fucking lady don't know how to knock. Fucking hell!

I looked at her, shooting death glares. "Hindi man lang marunong kumatok." I rolled my eyes and sat back in my swivel chair.

Napa-hagikgik naman ito sa aking tinuran. "Babe, naman! Araw-araw akong pumapasok dito kahit wala ka pa tapos ngayon mo sasabihing kumatok ako?" She dramatically said. Sobrang O.A talaga ng isang 'to!

"E, paano kung may patient ako? Bigla-bigla ka na lang papasok?" Taas kilay kong tanong sa kanya.

"Babe, alam mo antanga mo rin talaga, ano?! Malamang hindi ako papasukin ng assistant nurse mo sa labas. Jusko, naman babe!" Sabi nito at lakas loob na umirap sa akin.

Oh, god! This woman is getting on my nerves!

I groaned in annoyance. "Ano bang ginagawa mo dito?" Naiiritang tanong ko sa kanya.

At dahil sa sinabi ko ay napatingin ito sa akin na para bang may mali sa sinabi ko. "Oh, diba! Kung hindi pa kita pinuntahan dito hindi mo maalala! Nako, doc! May team meeting tayo at ikaw na lang po ang inaantay doon!" Paalala nito.

Doon ko lamang naalalang may meeting nga pala kami. Bahagya naman akong napakamot sa tungki ng ilong ko.

A heavy sighed escape my mouth. "'Wag na lang kaya ako pumunta?" Alinlangan kong usal.

Napaismid naman ito at kunot noong tinitigan ako. "Hoy, Doc! Paalala ko lang ho! Ikaw po ang chief at team leader namin. At kung inaalala mo si Jasmine ay wala kang magagawa doon dahil si Chairman na ang nagdesisyon! Part na siya ng team at partner mo pa. Siya nga ang dahilan kung bakit may pameeting-meeting pang nalalaman ngayon, e." She said it in a matter of fact tone.

"But—"

"Stop it, Scarlett. Don't involve your personal feelings and personal issues to your work. Be professional and do your job." Pagpuputol nito sa muli ko sanang pag-gigiit.

Natahimik ako at natahimik din siya pagkatapos niyang magsalita. Parehas lamang kaming nagsusukatan ng seryosong tingin hanggang sa ako na rin ang unang nagbawi.

I sighed in defeat. "Let's go." The only words I could say and I stood up from my seat.

Nagpakawala muna ako ng hindi na mabilang na malalalim na buntong-hininga bago tuluyang nilisan ang aking opisina. Mabilis naming tinungo ang conference room. When we entered, they all stood up to greet me. I ignored all of them at diretso lamang ang tingin ko sa dinadaanan hanggang makarating ako sa assign seat ko which is yung sa pinakadulo. Yung parang kabisera na tinatawag sa hapagkainan.