ACIBADEM -ASKIYA ALINDI-

ACIBADEM -TURNUVA-

Selaamss!

Satır arası yaptığınız yorumlar ve verdiğiniz oylar bölümlerin daha hızlı ve uzun gelmesini sağlar. Bu yüzden yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın. Keyifli okumalar!

Siyah bahçe kapısını aralayıp moralim bozuk bir şekilde dışarı çıktım ve sinirle demir kapıyı yeniden iteledim. Kapının takırtılı sesler çıkarmasına daha fazla sinirlenirken derşn bir nefes aldım ve sakinleşme sebebim olan komşumuza bakındım. Ortalıkta görünmeyen bedenle meraklanan duyguma engel olamadım. Neredeydi acaba?

Bizim evin kapısı açılırken başımı hızla önüme çevirdim ve cebimden çıkardığım telefonumla ilgileniyormuş gibi yaptım. Annem küçük küçük adımlar atıp yanıma gelirken çabucak yumuşamamak için başımı sağa çevirip ona bakmadım. "Bebeğim?" Kısık tondaki seslenmesine bakmazken yan bahçeden gelen kapı sesiyle içimden lanetler yağdırdım. Çıkacak zamanı şimdi mi bulmuştun be adam!

"Kızım hadi ama yapma böyle! Ben istemez miyim senin turnuvana gelmeyi?"

O kendi kendine konuşup kendini affettirmeye çalışırken gözlerimin dolmasına engel olamadım. Haftalar öncesinden heyecanla tarihini verdiğim okullar arası yapacağımız voleybol turnuvasına ailemin gelemeyecek olması beni kırmıştı. Anneme bakmazken yan taraftaki bahçe kapısı aralandı ve yiğidim, civanım yanımıza doğru gelmeye başladı. Dakikalar öncesinde kırılan kalbim hızla çarpmaya başlarken kendimi sakinleştirmeye çalıştım. Bedeni, tam yanımda dururken sigarayla karışmış ferahlatıcı kokusu burnuma çarparken içime derince çekmeme engel olamadım.

"Hayırdır Emine anne? Bir şey mi oldu?" Duyduğum güzel sesiyle annem direkt başını ona çevirdi ve yakınmaya başladı. Onlarım bu yakınmasını dinlemek istemeyerej yanlarından uzaklaşacaktım ki büyük ellerin kolumu sarmalamasıyla vücudum kasıldı ve ben durmak zorunda kaldım. "Dur bakalım küçük, anneni dinleyelim biraz." Kollarımdaki elini çekmezken bütün bedenimi küçük titremeler ve heyecan ele aldı. Belki de annem ona yakınmasa ben de gitmeyecektim ve o bana dokunmayacaktı. Aman Allah'ım! Annemi şu an affedip bağrıma basabilirdim.

"Oğlum, okullar arası voleybol turnuvası vardı bugün. Normalde oraya gidecektik ama Ali amcanın çok önemli bir toplantısı çıktı. Aile yemeği düzenlenecek ve bizim de oraya gitmemiz gerek. Bu son dakika işiyle de küstü bizim kız." Araf, ellerini tenimden sürükleyerek indirirken bana ve anneme baktı. "Annene bir şey demeyecek misin Nehir?" İsmimi ondan duymak kulağıma daha bir hoş gelirken diklendim ve gözlerinin en içine baktım. "Hayır, onlara diyeceklerimi dedim ben." Asileşen sesimle hırçınlaşırken Araf kaşlarını havaya kaldırdı. "Kızım, yapma ama böyle! Hiçbir toplantı ya da iş senden önemli değil ama buna zorunluyuz. Zorunda olmasak gitmeyiz."

Gözlerimin dolmasına engel olamazken maça tek başıma gidecek olmam bedenimi yaralıyordu. Orada tek başıma olmak istemiyordum. Dudaklarımın titremesine engel olamazken başımı başka tarafa çevirdim ve onlara bakmadım. Bir çocuk gibi ağlamak istemiyordum. "Size en başından demiştim, benim için çok önemli bir gün olduğunu söylemiştim! Planınızı ona göre yapın diye uyarmıştım sizi, söylesene anne. Bunları sana kaç hafta önce söylemiştim?" Sesim sonlara doğru titrerken başımı gökyüzüne doğru kaldırdım ve gözyaşlarımı içime akıttım. Şu an burada ağlamak istemiyordum, ağlamamalıydım.

Belki çocukça davranıyor olabilirdim ama haklıydım. Annemgil yanımda olmalıydı.

Araf, anneme bakarken kolunu sıvazladı ve kaçamak bir bakışla beni süzdü. "Tamam Emine anne. Ben giderim Nehir'in turnuvasına. Önemli bir şey olmasaydı siz zaten giderdiniz." Bir anda dedikleriyle afallerken ona döndüm. "Ne?" Bana cevap vermeden öylece bakarken annemin söze girmesiyle önüne dönmek zorunda kaldı. "Çok sağol oğlum, yalnız hissetmesin kendini." Eliyle koluma dokunan anneme göz ucuyla bakarken beni usul usul okşadı. "Anneciğim sana söz veriyorum. Benlik bir şey yoksa ya da erken biterse yanına geleceğim ama yapma böyle bebeğim." Gözümün içine bakarken yumuşamıştım bile ama onları çabucak affetmeyecektim.