Help Me

+6+

Akala ko tapos na.
_________________________________________

The first semester ended... And gladly I survived.. With all the stress, pressure, anxiety and frustrations I felt, I can say that I survived..

But akala ko lang pala yun... akala ko tapos na.. akala ko next sem naman iisipin ko.. nandun pa din yung takot because hindi pa narirelease ang grades and I'm so afraid that I will get a failing mark.. but still parang may nawalang mabigat sa dibdib ko kasi tapos na nga yung sem..kaso biglang ganito.

Our teacher informed us that she will send a private message for those students who will take a remedial examination... and in like in a snap.. bumalik yung takot ko.. nagwawala na naman ang kaloob looban ko.. I'm so nervous to the point that I checked all my scores on that subject to check if there is a possibility na magtake ako...

My supposed to be leisure time stopped.. napatigil ako sa pagbabasa ng wattpad.. at hindi na naman ako mapakali..

And I hate it.. I hate it that I don't have the confidence that I will pass it.. and I'm so afraid with the thought of failing...

I remember last year.. on our final examination.. there is one subject that I'm so reluctant to take because I felt that I didn't got it.. yung feeling na parang gets mo sya but upon trying to solve our previous activities hindi ko sya makuha kuha... so before the time for the final exam I cried.. and dapat sa kwarto lang ako umiiyak.. but then the time nung nag papaalam na kami sa relatives namin kasi uuwi na sila and my uncle give me money.. I jokingly said to my brother that," may pera nga ako, bagsak naman sa exam".. then I cried.. I cried so hard..

Hindi katulad nung iyak ko sa kwarto na tahimik lang.. sa harap ng kuya ko..umiyak ako.. and oo niclaim ko na bagsak ako kahit hindi pa man natetake yung exam.. ganun ako kawalang tiwala sa sarili ko..na alam kong mali but I can't help myslef but to think that way..

Tapos lalo pa kong napaiyak nung sinabi nila sakin na para yun lang daw iniiyakan ko..

And lagi kong sinasabi sa kanila that time.. "Hindi naman kasi kayo"

Hindi naman sila yung babagsak...

Hindi naman sila yung mapapahiya..

Hindi sila yung magiging reason for disappointment..

Hindi nila naiintindihan na kaya ako  umiiyak.. kasi ayoko silang madisappoint.

Sa pag-aaral na nga lang ako  magaling.. yun na nga lang ginagawa ko.. tas ipefail ko pa..

Lagi nilang sinasabi na ako na lang daw pag-asa nila..

tas ang mangyayari pag-aaral  lang hindi ko pa maipasa..

Hindi nila yun maintindihan..

At wala akong oras ipaintindi.. kung yung pag-iyak ko nga dahil dun hindi nila maintindihan yung mga naiisip ko pa kaya..

That's the reason kung bakit hindi ako nagsasabi sa kanila.. and the sole reason kaya umiiyak lang ako ng tahimik sa kwarto.. hindi kasi nila maiintindihan...

Tas sasabihin pa nila.. na dapat daw pala akong bantayan kasi baka magpakamatay na lang ako dahil sa  academics..

Which is hindi naman nila ginagawa..matagal na nila akong pinabayaan when it comes to academics..never ata nangyari na kinumusta nila ako..mangungumusta man siguro about din sa scores and class standing.. dagdag pressure pa hahaha..

hindi nila alam maraming beses na kong umiyak..

But one thing is for sure.. hindi ko gagawin yun.. the very reason naman kasi kaya ako umiiyak kasi takot akong bumagsak and takot akong bumagsak kasi ayoko silang madisappoint...

Kaya Never ko gagawin yun.. kasi  alam ko mas madidisappoint sila..