tokyo's dragons

eleven - unexpected attack

Kafamın içinde örülmüş duvarların ardında dönüp duran bir kâbusun içinde miydim, yoksa dışında mı? Hiç kafamın içine girmemiş de olabilirdim, o duvarların ötesini hiç görmemiş de... O zaman tüm bunların hepsi duvarın dışındaydı, kafamın içinde kurulmuş bir oyun düzeni değildi ya da bir kalemden dökülen karmaşık bir kurgu? Hiç değildi, gerçekti her şey. Gerçek olması yine de kâbustan öteye gidemiyordu, çünkü nihayetinde bütün kâbuslar da senin hayatındaki korkularından oluşan bir yamanın parçasıydı.

Tüm bu yaşananların her bir saniyesi gerçekti ve aynı zamanda geceleri seni uyutmayan bir kâbustu. Sadece tek bir farkı vardı ki o da uyanmanın imkânsız oluşuydu.

Kim isterdi ki, geri uyanamayacağın ve güneşin doğuşuyla gözlerini açamayacağın bir kâbusta tıkılı kalmayı? Ben istemezdim, ama uyuyordum hâlâ. Güneş bir daha doğmayacaktı çünkü benim karanlık ve duvarlar örülmüş kafamın içinde güneşe yer yoktu. Bu kâbusun ortasında dikilirken aydınlığı da savunamazdım zaten.

Kendime Nami ismini verdikten sonra çok şey değişmişti, onunla tanıştıktan sonra da öyle, o kutuyu ellerimin arasına alıp kapağını araladığımda ve o pencereden çıktığımda da çok şey. Sanki kaderimin yazıldığı kitaba biri mürekkep damlatmıștı da hayatım bir kara deliğe dönüșmüștü. Bana yapılan her neyse ona da yapılmış olmalıydı, benim kara deliğe dönüşmüş hayatım onun da hayatını aynı şekilde etkilemiş olmalıydı ama benim aksime o hiç kabul etmiyordu. Hayatından son derece memnun gibiymiş de, o oluşan kara deliğin içinde cirit atıyordu sanki. Ama biliyordum, memnun değildi.

Çok kez vazgeçmenin eşiğine gelmiştim ama hiçbir zaman tam anlamıyla bırakmamıştım, bunun nedeni herkesin güvenini kazanmam mıydı çünkü herkes artık sırtını bize dayamıştı kim olduklarını bilmedikleri iki ergene. Yenilmemiștik şu ana kadar ama bu yine de kazandığımız anlamına gelmiyordu, çoktan kaybetmiştik ama yine de hâlâ savaşın ortasına nefes nefese kalmış gibi hissediyordum. Sanki daha hiçbir şey bitmemişti, belki de öyleydi. Hâlâ başındaydık her şeyin.

Dünya tarihi dersinde uykumu sabah aldığım hâlde yine kestirmiştim ve çokça ceza puanı almıştım ama uykumdan da vazgeçememiștim. "Ikishima Rini," dedi birden. Henüz 40'larında kısa saçlı güzel bir kadındı sensei. Her zaman acımasız oluşu güzelliğine gölge düşürüyordu, ceza puanlarıyla tanınırdı çünkü sesli nefes versen bile ceza puanı verirdi. "Okuldan sonra sınıfı sadece sen temizleyeceksin, bugün herkes eve gidecek," diyerek cetvelle elinde ritim tuttu. Gözlerim irice açıldığında ben hariç herkes sevinç çığlıkları attı ve önlerde oturan okulun çalışkanlarından sayılan gözlüklü çocuk Mitsuya-kun "Ikishima keşke hep uyusa," dedi gülerek. Ellerimle sıradan destek alarak ayaklandım. "Ya! Sadako-sensei! O kadar ceza puanım yoktu ki benim?"

"Sadece uyuyarak 100 ceza puanı alırsın Ikishima Rini. Bunu bilmiyor musun?" Ve 100 ceza puanı sınıfı temizlemekle eş değerdi.

"Ama-"

"Etti sana 200 ceza puanı. İki gün sınıfı temizleyeceksin, konuşmaya devam mı?" Ellerimi yumruk yaparak utançla sıraya geri oturduğumda kafasını salladı hafifçe. "Güzel," diye mırıldandı ve dersine kaldığı yerden devam etti. Yuri arkasını dönerek ellerini kaldırdı ve yapacak bir şey yok dedi ağzının içinde. Başımı geriye düşürerek dersin bitmesini bekledim dakikalarca ve bunun yüzünden bir de üzerine boynum tutulmuştu.

Girdiğim iki ders de bittiğinde ve herkes teker teker çıktığında Yuri ve Hirona'yla kalmıştım sınıfta. Sıraları kenara çekmek için bana yardım etmişlerdi ve saatlerde yerleri silmekle uğraşmıştık. Onlar olmasaydı muhtemelen yarına kadar işim bitmezdi. Dinlenmek ve serinlemek için Hirona içecek almaya gittiğinde Yuri'yle sıralardan birine geçip uzandık. "Bir an hiç bitmeyecek sandım," dedi kollarını iki yana uzatarak. Konuşacak hâlim yoktu ama ben de bittiğine inanamıyordum. "Pazartesi de temizleyeceksin sanırım o zaman da geliriz," dediğinde minnettar olmușçasına gülümsedim yorgunca.