ravishing darkness.

#01

Γέλασε λίγο και με κοίταξε.

«Φυσικά και θυμάμαι πως σε λένε χαζό. Την αγαπητή μου Klarisa θα ξέχναγα;» είπε χαλαρά, αφήνοντας το χέρι του να ξεκουραστεί στον ώμο μου.

Το έβγαλα από πάνω μου και άνοιξα την πόρτα.

«Εε, γιατί θυμώνεις τώρα; Αφού σε θυμόμουν» είπε και βγήκε και αυτός έξω.

«Δεν θύμωσα, δαίμονα» είπα γελώντας.

«Εε, τώρα μην το κάνεις αυτό» είπε ενοχλημένος.

Ποτέ δεν του άρεσε το δαίμονα. Ταιριάζει όμως με το όνομα του.

Demon-Damon... Got it?

Δεν του είπα τίποτα και πήγα στο πορτ παγκάζ για να πάρω τις βαλίτσες μου.

«Ασ' το σε εμένα αυτό. Εσύ πήγαινε μέσα, κατσαριδούλα» είπε χαμογελώντας στραβά.

Ήθελα να με τσιγκλίσει αλλά δεν θα αντιδράσω.

Γύρισα απλά και άρχισα να προχωράω στο πέτρινο μονοπάτι, που κατέληγε στην είσοδο.

Έχει βραδιάσει αλλά μπορούσα εύκολα να ξεχωρίσω το ξανθό, ψηλό αγόρι που στεκόταν στην είσοδο με σταυρωμένα τα χέρια.

Έτρεξα προς την κατεύθυνση του και άνοιξε τα χέρια του χαμογελαστός, έτοιμος για αγκαλιά.

Έπεσα πάνω του φωνάζοντας «Stefan» χαρούμενη.

«Καλώς το αγαπημένο μου ξαδερφάκι» είπε και με αγκάλιασε κάνοντας κύκλους με τα χέρια του στην πλάτη μου.

Έπρεπε να τεντώνομαι στις μύτες των ποδιών μου, και αυτός να σκύβει, για να τον φτάσω.

«Νομίζω είμαι αρκετά μεγάλη για να με λες ξαδέρφη, και όχι ξαδερφάκι» είπα κοιτώντας τον.

«Όχι, πάντα το μικρό μου ξαδερφάκι θα είσαι. Μην ξεχνάς ότι σου ρίχνω 3 χρόνια» είπε τρίβοντας την γροθιά του στο κεφάλι μου, κοροϊδευτικά.

«Αα ναι σωστά. Είσαι 19 εσύ τώρα. Παραμένεις όμως στην 3η λυκείου, σωστά;» ρώτησα για να τον πειράξω που έμεινε στην τάξη.

«Ναι. Σκέψου όμως ότι θα με έχεις στο σχολείο ΚΆΘΕ μέρα. Δεν θα μπορείς να κοιτάς αγοράκια ή γενικά να έχεις την ελευθερία σου» είπε με σταυρωμένα τα χέρια, καθαρά για πλάκα.

«Μάλιστα κύριε Salvatore, ό,τι πείτε» είπε λες και ήμουν φαντάρος.

«Έι, εσείς οι δύο. Προχωρήστε επιτέλους μέσα, μας πρήξατε με την κουβεντούλα» είπε ο Damon, που πλέον ήταν κοντά μας, κρατώντας τις βαλίτσες μου.