Ik kan je niet uitstaan! [Deel 1]

23. Festival (1)

 © Mari_em

___________________________________________________________

                                                               Anne

Woest klap ik de achterdeur van het café dicht en draai hem op slot. Wat gebeurde er??
Het ene moment voelde ik alsof ik aan de winnende hand was en het andere moment kus ik hem! Geïrriteerd sla ik mijn handen tegen mijn voorhoofd. Wanhopig proberen mijn hersenen een verklaring te zoeken voor mijn, overduidelijk, ontoerekeningsvatbare toestand. 

Die blik in zijn ogen, het blijft maar in mijn hoofd spoken. Hij zag er zo.... teleurgesteld uit. Wat maakt het hem uit wat ik van hem vind? 

'Dat was snel' zegt Nick en gluurt om het hoekje. Als hij mijn verhitte blik ziet loopt hij snel op mij af. 'Schat, gaat het wel?'

'Ik weet niet meer wat ik aan het doen ben,' zeg ik radeloos. 

Dan bedenk ik mij ineens de reden waarom ik Dave zo snel weg wilde hebben. Ik negeer Nick zijn aanhoudende vragen furie door gewoon weg te lopen. Gehaast loop ik weer naar het restaurant en direct door naar Dave zijn vriend. Die ik nu ineens herken als die gladjakker die mij probeerde te versieren op de bruiloft. Ik loop op hem af en steun op de tafel terwijl ik hem diep in zijn ogen kijk. 

'Als je hier niet alleen wil blijven, stel ik voor dat je ook maar weg gaat, want Dave komt niet meer terug!'

Behoedzaam kijkt hij mij aan en lijkt angstig te worden van wat ik gezegd heb. Even denk ik dat hij zijn tong verloren heeft, maar dan begint hij toch te praten. 'Heb je... ' begint hij aarzelend. 'Heb je hem vermoord...?' De paniek is duidelijk aan zijn ogen te zien.

Wat???!!

'Natuurlijk heb ik hem niet vermoord' zeg ik beschaamd. 'Ik heb alleen vriendelijk gevraagd of hij weg wilde gaan'. Nou ja, "vriendelijk".

Iets minder angstig wil hij wat zeggen als zijn telefoon een geluidje maakt. Hij haalt hem uit zijn zak en kijkt erop. Lachend staat hij op en kijkt mij weer aan. 
'Vooruit dan maar, dan ga ik ook maar. Tenzij.....' Hij kijkt mij met vragende ogen aan. 'Jij wat met mij wil drinken?'

'Wat denk je zelf!' zeg ik fel.

Verontschuldigend houdt hij zijn handen omhoog en mompelt nog iets voor hij de deur uit gaat en ik opgelucht weer kan ademhalen. Tevens wetend dat Dave dus ook niet terug komt. 

De hele week had ik zo mijn best gedaan om hem te ontwijken. Wat mij ook aardig gelukt was moet ik zeggen. Al had ik mij afgevraagd hoe het op de lange termijn had gemoeten, had ik hem voor de rest van mijn leven moeten ontlopen?

Ik had de hele week mijn licht uitgelaten en zo weinig mogelijk geluid gemaakt. Het was dat ik geen kamertje achter een boekenkast had, anders was ik daar de hele week gaan zitten. Oddy vond het gelukkig allemaal best, al keek hij wel op dat ik zijn uitlaat tijden drastisch veranderde.

Een paar keer was het mij niet gelukt om hem helemaal te ontwijken. Zo was er die keer dat ik net de deur uitkwam. Ik wilde bijna naar buiten stappen toen ik bij Dave de deur open hoorde gaan. Nog sneller dan de Thalys naar Parijs rijd, trok ik de deur weer dicht. Volgens mij hoorde ik hem nog wat roepen, maar ik kon niet helemaal opmaken wat het precies was. Ook was er die keer toen ik uit de bus stapte. Ik weet nog dat Stella verbaasd keek toen ik weer terug de bus invluchtte. Gelukkig stelde ze geen vervelende vragen. Ze gaf mij een dikke knipoog en wenkte mij weer naar een stoel. Ik hoefde gelukkig niet te betalen en de volgende halte was ik weer uit gestapt. 

Iemand roept mij en ik schrik op uit mijn gedachten. Het is een klant en ik neem zijn bestelling op. Dan draai ik mij om en loop alsof er niks gebeurd is naar de bar.