Ik kan je niet uitstaan! [Deel 1]

4. Dit ga je niet menen

 © Mari_em

___________________________________________________________

                                                               Dave

'Moest dat nou?' Nina loopt een paar meter voor me uit en wil me niet meer aan kijken. Ik steek een sigaret op en loop achter haar aan. 

'Nien, kom op zo erg was het niet.' Ik versnel mijn pas en leg mijn hand op haar schouder. Ze verstrakt onder mijn greep. 

'Dat arme meisje, je hebt misschien heel haar dag verziekt,' Ze stopt en kijkt me aan. 'Jij zou er misschien niet van wakker liggen als iemand zo tegen je praat, maar andere doen dat misschien wel. Ergens snap ik je punt wel, maar er is een groot verschil tussen voor jezelf op komen en gewoon weg bot te zijn,' Haar vinger wijst vlak mijn neus voor dat ze hem licht aan tikt. 'En jij was echt heel bot, ze had het niet eens verdiend.'

Ik zie het gezicht van de serveerster voor me. Toen ik eenmaal begon met haar te beledigen kon - of wilde - ik niet meer stoppen. Het lukte me alleen niet helemaal goed om mijn punt bij Nina over te brengen. Eerder voelde ik me totaal in mijn recht, maar ik ben even vergeten waarom ook al weer.

Het meisje was helemaal overrompeld en haar gezicht blijft maar in mijn hoofd verschijnen. Ze zal niet veel jonger dan mij geweest zijn. Haar blauwe ogen, de paar sproetjes die op haar wangen leken te zijn gedwarreld en speelse stem gaven haar een vrolijke uitstraling. Dat verdween echter heel snel nadat ze doorhad wat ik tegen haar zei. Haar ogen veranderde van hel blauw naar een tint donkerder en ze straalde paniek uit. Ergens denk ik dat het goed zou zijn om mijn excuses aan te gaan bieden, maar die gedachten wuif ik snel weg. Het woord 'sorry' gebruik ik weinig tot niet. Het werkt als een rode lap op een stier bij mij. 

Hoe vaak zou mijn moeder geen sorry hebben gezegd tegen mijn vader. Misschien wel honderd keer. Toch blijft hij bij haar, ondanks haar ontrouw en kan ik niet begrijpen waarom. Elke keer zei mijn vader wel dat hij er genoeg van had, maar nooit handelde hij er naar. Ik zie haar nog huilend staan en hem verwijten dat hij er nooit was voor haar. Die man werkte zich drie slag in de rondte om ons alles te kunnen geven wat we wilde. Mijn vader kan dan nog wel blind zijn, maar ik heb haar nooit meer echt hetzelfde gezien. 

En hoe vaak zou mijn huisgenoot in mijn studietijd geen sorry hebben gezegd, voor de meerdere keren dat hij de huur niet kon betalen. Wie was zo aardig om het voor te schieten? Juist... moi! Dat ik verder niks kon betalen leek hem niet te schelen. Telkens weer zie ik die zelf in genomen kop voor me terwijl hij doodleuk vertelde dat hij een Canadees meisje had ontmoet en ging emigreren. En wie kon er fluiten naar zijn geld, juist ja Davey boy.

Sorry.... Het woord heeft geen betekenis meer voor me. Ik heb het te vaak en achteloos gehoord om het nog enige vorm van waarden te gunnen. Als we bij mijn auto aan komen, neem ik afscheid van Nina. Ik bied aan om haar te brengen, wat ze uiteraard meteen afwijst omdat ze niet ver hoeft te lopen. Ik besluit om nog een aantal bouwbedrijven langs te gaan. Ik heb nog wat materiaal nodig voor wanneer ik de tussenmuur er uit ga slopen. Mijn vriend Phil werkt in de bouw en heeft aangeboden om me te helpen. Hij heeft me een lijst gegeven met dingen die ik moet kopen, de rest neemt hij mee. 

Ik sta in de gamma bij de schroeven en vraag me af waarom er zoveel verschillende bestaan. Ik voel een kriebel van mijn nek naar mijn rug lopen en weer terug. Hoe kan het toch altijd dat je voelt wanneer er iemand naar je kijkt?  Als ik naar links kijk zie ik verder in het pad een meisje staan. Een heel erg lekker meisje. Ze kijkt me weer aan, maar trekt haar hoofd met een ruk weg als ze ziet dat ik haar bekijk. Wat hou ik toch van dit spelletje. Net zo goed als ik aanvoel dat ze naar me zat te kijken, voel ik ook aan dat ik haar makkelijk in bed kan krijgen. Ik zie dat er een blosje op haar wangen verschijnt en dat ze zenuwachtig een voet achter haar andere zet. Ze heeft lang blond haar, wat losjes over haar half blote schouders hangt. De perverseling in mij, ziet zich al voor zich hoe hij haar schouders kust. Ze heeft een kort wit broekje aan en een rood topje. Wat is de zomer toch een heerlijk seizoen. Ik loop op haar af en blijf naast haar staan. Zelfvertrouwen is een eigenschap waar ik gelukkig niks van ontbreek. 'Weet je dat het best onbeschoft is, om zo ongegeneerd naar mensen te staren,' zeg ik streng maar rustig zodat het niet bot klinkt. Er verschijnt een glimlach op haar gezicht, wat bevestigd dat deze deal rond is. 'Als je mij nu je nummer geeft dan wil ik je wel een keer een les geven in adequate etiquette.'