Ik kan je niet uitstaan! [Deel 1]

13. Hoe ging het ook al weer?

 © Mari_em

___________________________________________________________

                                                               Anne 

Wat een dag, denk ik als ik voor de galerij sta. Het is woensdagavond en ik heb binnen met Michael afgesproken. Zou hij er al zijn? Mijn lichaam wil nog niet echt beseffen dat ik vooruit moet bewegen om naar binnen te kunnen. Ik blijf maar een beetje heen en weer wiebelen en op mijn nagels bijten. Ik kijk de straat in en zie wat mensen aan komen lopen. Ze lachen vriendelijk wanneer ze mij passeren en naar binnen gaan. Zodra de deur open gaat klinkt er luid gepraat, wat de kalme achtergrond muziek haast helemaal overstemd. Ik voel mij nerveus, maar dat voel ik mij eigenlijk heel de week al. 

Ergens had ik gehoopt dat Dave en ik elkaar helemaal niet meer dwars zouden zitten. Na ons "akkefietje" bij de bruiloft had ik ook echt gedacht dat dit zo zou zijn. Wat mij overigens nog steeds niet helemaal lekker zit. Wilde hij mij echt gaan kussen? Het beeld blijft maar in mijn hoofd spoken. Zijn glad geschoren huid, zacht roze lippen, zijn luchtje die mijn neus binnen drong toen hij zo vlak bij mij stond.

Wilde ik dat hij mij zoende? 

Alleen, toen ik hem de volgende dag zag, maakte hij het wel heel duidelijk dat er niks veranderd was. Er was nog maar één parkeerplek en hij schroomde er niet voor om die vlak voor mij neus in te pikken. Terwijl ik al bezig was met invoegen! 

Oké, die pindakaas grap was best kinderachtig ja. Ik had de stomme fout gemaakt om tegen Joelle en Nick te vertellen wat er gebeurd was, dat bruiloft incidentje weggelaten uiteraard. Daar zouden ze mij tot de eeuwigheid over blijven lastig vallen. Oh, wat hadden ze een lol zeg en kwamen meteen met de grootste plannen. De hele dag zijn ze er mee bezig geweest. Ik dacht dat ik ver kon gaan, maar dat was niks vergeleken met wat hun zouden doen. Banden lek prikken, 20 pizza's bestellen, water bommen. Alleen hielden ze er waarschijnlijk geen rekening mee dat ik elke dag naast hem ben, aangezien ik er zelf ook woon. Ik was ook eigenlijk van plan om niks meer te doen, maar na die parkeergrap was ik gewoon... Ik wilde gewoon niet dat hij als laatste wat bij mij zou hebben gedaan... Ergens had verwacht dat hij weer aan mijn deur zou komen, alleen deed hij dat niet en had gewoon de pindakaas bij mij aan de deur gesmeerd. Oddy was er wel blij mee, de vreetzak. 

Helaas liet Dave het daar niet bij. De volgende dag belde de postbode aan. Ik was net op weg naar mijn werk toen hij mij vertelde dat mijn brievenbus niet meer open ging. Verbaasd liep ik naar beneden om te ontdekken dat hij inderdaad niet meer open ging. Hoe hard ik er ook aan trok, de klep zat muur vast. Op dat moment kwam net Meneer Huang van de derde naar beneden. Hij zag mij worstelen met de klep en vroeg of hij mij kon helpen. Normaal probeer ik hem en zijn vrouw altijd een beetje te vermijden. Toen het stel hier net kwam wonen had ik al een raar gevoel bij hen. Later vertelde mevrouw van Laren dat het 'swingers' waren. Ik heb inderdaad wel eens verschillende mensen naar de derde zien lopen. Ik probeer er maar nooit bij stil bij te staan wat die daar allemaal gaan doen.

Meneer Huang was inmiddels naar de schuur gelopen en kwam terug met een bijtel. Na veel hakken en wroeten kwam de klep eindelijk los. Ik zou alleen wel een nieuwe moeten aanvragen bij de woningbouw want hij was helemaal scheef en er was een stuk afgebroken. Meneer Huang keek naar de klep en vertelde mij dat hij dacht dat hij dicht gelijmd zat. Dicht gelijmd? Ik hoefde niet lang na te denken hoe dat zou kunnen komen. Ik wreef met mijn vingers langs de rand en voelde een hard korrelig randje.

Mevrouw Huang kwam ook naar beneden gelopen en toen ze haar man bij mij zag staan kreeg ze een soort rare twinkeling in haar ogen. Ik lachte beleeft en vertelde dat haar man mij geholpen had met mijn brievenbus.