22. Een heel apart gevoel van binnen

7.8K 323 25
                                    

  © Mari_em

___________________________________________________________

                                                               Dave

Ik kwam om met haar te praten, om duidelijk te krijgen dat ze niks voor mij voelt en dat het een fout was, maar toch belande ik op de een of andere manier met mijn hand tussen haar benen.

Hoewel ze eerst een soort van toegaf dat ze een hekel aan mij heeft, liet ze het wel toe en genoot er ook zichtbaar van. Alleen liep ze wel met tranen in haar ogen weg... liep is dan nog redelijk onderschat, want ze stormde als een kudde wilde gnoes de trap op. Waarom kan ik haar niet met rust laten? Ze zei dat ze dat wilde, maar toch heb ik het gevoel dat het niet zo is. Hoe ze mij aankijkt en hoe haar lichaam op mij reageert. Dat kan toch gewoon niet, als je iemand echt zou haten?

Geïrriteerd grijp ik naar mijn kruis die, al sinds ze dertig minuten geleden ervandoor ging, in een constante staat van opwinding is. Ik staar uit het raam en probeer de gedachte te verdringen. Het lukt alleen niet echt. Ik blijf maar malen en het lijkt wel alsof ik niets anders dan nerveus kan zijn. Alles wat ik kan denken is dat ik haar weer moet zien... waarom?

De rest van de week loopt op zijn zwakst gezegd raar. Ik weet dat ze eerst ook wel moeite deed om mij te ontwijken, maar nu lijkt ze er echt een sport van te hebben gemaakt. Soms lijkt het wel alsof ze van de aardbodem verdwenen is, zo goed is ze er in. Haar licht zie ik amper aan wanneer ik 's avonds thuis kom, ik zie haar niet in het park, niet in de hal, niet in de auto. 

De schaarse keren dat ik haar gezien heb werd dat ook meer dan duidelijk.

Drie dagen geleden liep ik net naar buiten toen ook bij haar de deur open ging. Zodra ze mij zag draaide ze meteen om en klapte de deur dicht. 'Lekker volwassen' riep ik door de deur heen maar ze reageerde er niet op.

Ook zag ik haar een keer vanuit de bus komen. Toen ze mij zag rijden stapte ze gewoon de bus weer in! 

Zucht.... 

Ik heb zelfs op het punt gestaan om gewoon bij haar aan te kloppen. Alleen, toen ik bij haar deur stond en mijn vuist voor de deur hield... weigerde die gewoon. Wat ga ik eigenlijk zeggen? Wat kom ik doen? Waarom wil ik haar zien? Ik ben toen maar weer weg gegaan.

Ik vraag mij echt serieus af of ik niet helemaal gek geworden ben... maar toch, het constant er over nadenken hou ik niet vol.  

Aan het einde van de week ben ik het zat. Als de berg niet naar Mohammed komt......!

Ik bel Oliver op en spreek met hem in het restaurant af waar Anne werkt. Hij wil uiteraard weten waarom dus besluit ik hem het maar te vertellen. Het deel waar ik al heel de week obsessief aan haar heb zitten denken laat ik maar achterwegen. 

Langzaam kijk ik om het hoekje of ze aan het werk is. Als ik haar glimlachend zie lopen gebeurd er iets in mij. Ik voel een spanning in mijn buik en nerveus wrijf ik mijn vingers over elkaar. Wanneer ze door de klapdeuren naar achteren gaat glip ik naar binnen. Ik zie Oliver gelukkig meteen zitten en ga snel bij hem zitten. Ik zit met mijn rug naar de bar toe dus ik kan haar nu niet meer zien. Oliver kijkt mij breed grijnzend aan.

'Wat!' zeg ik geïrriteerd, al heb ik wel een idee waarom hij zo kijkt. 

'Ik heb je nog nooit zoveel moeite voor een meisje zien doen,' antwoord hij lachend. 

Ik wil een opmerking maken, maar ik besef dat hij gelijk heeft. Zonder al te vol van mijzelf te klinken, ik heb geloof ik nog nooit moeite voor een meisje gedaan. Oké, misschien niet nooit, maar de laatste tijd erg weinig in ieder geval.

Ik kan je niet uitstaan! [Deel 1]Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu