Ik kan je niet uitstaan! [Deel 1]

5. Game on

© Mari_em

___________________________________________________________

                                                               Anne

Als de deur achter mij dicht klapt hoor ik nog net "Takke teef" door de deur geroepen worden. Het maakt niets uit, mijn dag kan ineens niet meer stuk! Zijn gezicht! Ik kan er niet over uit. Die verbaasde blik! Geweldig! Ik voel me echt zo goed!

De telefoon gaat en ik kijk op het scherm wie het is. En sneller dan een Hans Klok act is mijn geweldige humeur weg. 

Zucht, mijn moeder. 

Mijn vader is overleden toen ik zeven was en sindsdien is het nooit meer het zelfde geweest. Laten we het er maar op houden dat ze dingen nogal anders ziet dan de meeste mensen. Hoewel mijn zus en ik twee handen op een buik zijn, is de relatie met mijn moeder op zichzelf nog al, lauw te noemen.  Ze belt me ongeveer één keer in de week en ik kan me niet herinneren dat ze ooit gevraagd heeft hoe het met mij gaat. Als ze belt begint ze meestal meteen met vertellen over haar week en hoe die geweest is. Vandaag is geen uitzondering. 

'Mam, waarvoor belde je want ik wil zo naar bed,' vraag ik als ze al een uur lang over de hond van de buurvrouw aan het praten is.

Volgens mij zou ze het niet eens erg vinden als ik alleen maar de telefoon opneem en niks zou zeggen. Ik denk het echt, want een paar jaar geleden heb ik dat wel eens gedaan. Toen heb ik hem naast me neer gelegd en toen ik na een uur schilderen weer opnam, was ze gewoon nog steeds aan het praten. Ze heeft er nooit iets over gezegd.

'Ik moet over twee weken naar een bruiloft van een kennis en Laraatje heeft gezegd dat jij met mij mee gaat.'

Dit is dus wat ik bedoel hè, mijn moeder zegt iedereen zijn naam in de verklein vorm. Mijn zus is "Laraatje"  en ik ben dus "Annetje".

'Heeft Laar gezegd dat ik mee ga?'

Echt weer iets voor mijn zus om mij daarmee op te zadelen. Mijn zus haar motivatie is, 'Ik ga regelmatig bij haar op bezoek dus dan kan jij wel naar dit soort dingen mee'. Met "dit soort dingen" bedoeld ze dus feestjes en andere eenmalige gelegenheden. Alleen het vervelende is dat ze het al direct aan mijn moeder verteld en dan voel ik mij een soort van verplicht om dan ja te zeggen. Ze weet dat ik anders weiger om mee te gaan.

Mijn moeder is altijd al een beetje warrig geweest, maar na de dood van mijn vader is het nog erger geworden. Ze keek amper naar ons om en we konden daarom gaan en staan waar we wilden. Lara was altijd de verstandigste en bleef trouw naar school gaan. Ik was vooral bezig met de wereld te ontdekken en creatief bezig te zijn.

Vincent leerde ik kennen toen ik pas veertien was, maar uiteraard hadden we toen nog geen relatie. Hij was bezig met zijn studie voor grafisch ontwerper en zat bij mijn zus op school. Zij was eerste jaars en hij laatste. Ik was meteen smoorverliefd en totaal geobsedeerd door hem. Ik bleef maar om hem heen hangen. In het begin vond hij me maar een irritant meisje, maar al snel begon ik wat meer vrouwelijke vormen te krijgen en was zijn interesse gewekt. Vanaf het begin dat het wat serieuzer werd, bleef ik al regelmatig bij hem slapen. Tot ik op een moment besloot dat het genoeg was en ik er voor altijd wilde blijven. Ik heb het mijn moeder niet eens gezegd en volgens mij had ze het niet eens door. Ik was toch amper thuis. Mijn zus woonde op kamers. Ze had wel gezegd dat ze het niet echt een goed idee vond maar echt tegen houden kon ze het toch niet. Doordat ik niet officieel ingeschreven stond en het verder tegen niemand gezegd had, is er nooit moeilijk over gedaan. Ik was natuurlijk nog maar minderjarig.

Mijn relatie met Vincent was vanaf het begin al merkwaardig natuurlijk, hij was immers 12 jaar ouder dan ik. Ik heb me altijd vast geklampt aan hem. Hij stond op zo een groot voetstuk bij mij. Ik was altijd bang dat hem wat overkwam, verlatingsangst noemde Lara het. Ik wilde alleen niet dat het zelfde gebeurde als met mijn vader...