"ခြူး ..."
"တီလေး...Black Coffee တစ်ခွက် သံပုရာသီးနှစ်စိတ်လောက်ညစ်ပေးနော်" လက်နှစ်ချောင်းလေးထောင်ပြီးလွတ်တဲ့ဝိုင်းတစ်ခုမှာနေရာယူလိုက်သည်၊၊
အဒေါ်ဖြစ်သူဆိုင်ကိုဆယ်ခါရံမှတစ်ခါပေါ်တာကိုခုလည်းကြည့်....ဒင်းကစာအုပ်နဲ့နှစ်ပါးသွားလေတာ....
အပြင်မှာမိုးစက်လေးတွေကြောင့်ဆိုင်ကတေးသွားလေးတွေကပိုပြီးအသက်ဝင်လာသယောင်....ဒီထက်ပိုအသက်ဝင်လာတာတော့ဆူးမြတ်ထက်ဖြစ်လိမ့်မည်....
Tshirt လေးတစ်ထည်နဲ့ဂျင်းဘောင်းဘီလေးကသာမန်လူတွေအတွက်ရိုးချင်ရိုးလိမ့်မည်၊၊ ခြူးလဲ့ဝေအတွက်တော့သိပ်ကိုပြည့်စုံလွန်းနေသည်၊၊
"ဟို...မမ coffee ရပြီ"
သူမကိုတချက်မှလှမ်းမကြည့်ဘဲစာအုပ်ကိုသာအာရုံစိုက်နေရင်း" အင်း...ထားခဲ့လေ"
နှစ်တွေသာပြောင်းသွားပေမဲ့မိမိအပေါ်အေးစက်တဲ့မမရဲ့အကျင့်ကတော့အရင်အတိုင်းပါပဲ.....
ဆူးမြတ်ထက်အားတင်းပြီး" ဟို...မမ"
ထိုအခါကျမှသူမရဲ့ဖတ်လက်စစာအုပ်လေးကိုခေါက်ပြီးကျွန်မဆီမော့ကြည့်လိုက်လေသည်၊၊
"ဟို....ဆူးကို ...မမမှတ်မိလားဟင်"
ကျွန်မစကားကြောင့်သူမမျက်ခုံးလေးအနည်းငယ်တွန့်ချိုးပြီးစာအုပ်လေးကိုခုံနဲ့ဖြေးဖြေးခေါက်လိုက်ကာ
"တို့ကို ပုံလာလာဆွဲခိုင်းတဲ့အရှုပ်ထုပ်မလား"
အရှုပ်ထုပ်...,အရှုပ်ထုပ်တဲ့လား
၆နှစ်လောက်ဒီလူကတွေ့ချင်လွန်းလို့ဒီလိုနေ့မျိုးစောင့်မျှော်ခဲ့သည်ကိုသူမဆီကကြားရတဲ့စကားကရင်ထဲတော့ခက်ရခက်သား....
"ဒါဆို ဆူးကိုမှတ်မိတာပေါ့ "
"ဒီမှာ မင်းမှာပြောစရာမရှိတော့ရင် မင်းအလုပ်မင်းသွားလုပ်ပါ...တို့လည်းစာဆက်ဖတ်ပါရစေ"
သူမရဲ့နှင်ထုတ်ခြင်းကြောင့်ခေါင်းညိတ်ကာထွက်လာရသောမိမိအဖြစ်...သူမကိုတွေ့ချင်လွန်းလို့ဒီဆိုင်မှာအလုပ်သင်ဝန်ထမ်းအဖြစ်လုပ်ခဲ့တာ....သူမရဲ့ပန်းချီကားတွေအိမ်နံရံမှာကပ်ပြီးရူးခဲ့တာ ဒါတွေပြောပြချင်လည်းသူမနားထောင်ချင်သည်မဟုတ်ပေ၊၊
ကျွန်မအလုပ်တစ်ဖက်လုပ်ရင်းသူမကိုငေးကြည့်မိသည်၊၊
ကောက်စရာမလိုတဲ့နဂိုလှိုင်းလေးတွေပါတဲ့သူမဆံပင်လေးကသိပ်ကိုလှသည်၊၊စာအုပ်ကိုသဲကြီးမဲကြီးဖတ်လိုက်ရှေ့က ခါးသက်သက်coffee ကိုသောက်လိုက်နှင့်အလုပ်ရှုပ်နေဟန်...
ကျွန်မကတော့ဒီလိုအရသာမရှိတဲ့အရာကိုမကြိုက်တတ်ဘူး...ခုလိုမိုးစက်မိုးပေါက်လေးတွေကြားမှာနွားနို့ပူပူလေးကပိုအရသာရှိလိမ့်မယ်ထင်သည်၊၊
"အန်တီ ...ဆူးပြန်ပြီနော်"
"မိုးကခုပိုသဲနေပြီဆူး...ထီးရောပါရဲ့လား
တော်ကြာဟိုတစ်ခေါက်ကလိုဖျားနေဦးမယ်"
"ရပါတယ်အန်တီရယ်...ဆူး ကထီးဆောင်ရတာမကြိုက်ဘူး....မိုးရေချိုးရတာပေါ့နော်...သွားပြီ"
ကျွန်မလည်းလက်ပြနှုတ်ဆက်ပြီးဘေးလွယ်အိတ်လေးကိုခေါင်းကိုဆောင်းလိုက်ကာကလေးငယ်တစ်ယောက်လိုမိုးရေထဲပြေးသွားလိုက်သည်၊၊
တီ...တီတီ
နောက်ကဟွန်းကအဆက်မပြတ်တီးနေသောကြောင့်ကျွန်မရပ်လိုက်ပြီး
"ဟေး....လာ ကားပေါ်တက်"
မိုးသံတွေကြောင့်သိပ်မကြားရသောကြောင့်ကျွန်မအသံကိုအနည်းငယ်မြှင့်ပြီး
"မမ ...ဘာပြောတာလဲ"
"မင်းကို ကားပေါ်တက်လို့ပြောနေတာ"
"ဆူး ကရေတွေနဲ့...မမကား..."
ကျွန်မစကားမဆုံးခင်မှာပဲ
"ငါ ပြောနေတာမကြားဖူးလား....တက် ဆိုတက် လာ အထွန့်တက်မနေနဲ့"
သူမဆီကခပ်ကျယ်ကျယ်အသံနှင့်စိတ်မရှည်ခြင်းများကပ်ပါသယောင်....
"ဟုတ်...."
"ဘယ်ကွေ့ရမှာလဲ...."
"ဟို ရှေ့နားမမ...."
ခဏကြာတော့
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်မမ"
"မလိုဘူး...
မိုးရေထဲမှာရူးကြောင်ကြောင်နဲ့အမြင်မတော်လို့"
"ရှန်...
အမ် ဟုတ်...အဲ့ဆို ဆူးသွားပြီနော်"
"အင်း"
သူမကားလေးနောက်ပြန်လှည့်ကာထွက်သွားသော်လည်းကျွန်မမှာတော့လက်ပြလို့မဆုံးဖြစ်နေလေသည်၊၊
"ဒီမျက်နှာလေးကိုတွေ့ရဖို့ဘယ်လောက်တောင်စောင့်ခဲ့ရလဲ....တွေ့တော့လည်းတစ်စက်မှအကောင်းမပြောတာမမအကျင့်ပဲလား...ဆူး ကံပဲလား မပြောတတ်တော့ပါဘူး"
ဆူးမြတ်ထက်...ဆူးမြတ်ထက်
ကံဆိုးခြင်းတွေမကြာမီလာမည်....
ဟားဟား.....
