Alpha Magus University | The Hidden Soul

Chapter 9

Chapter 9: The Aquarius/Swordsman

Brix's Point of View

KASALUKUYANG naglilinis kami sa hallway nang maramdaman ko na nagkakagulo ang lahat, what's happening? Tanong ng isang parte sa aking isipan.

I can't understand what's happening right now. Kahapon ay may pinatay, and now... Ghad! What's going on?! Hindi ko na napigilang masapo ko ang aking noo at marahang minasahe ang parteng naroon.

Hindi ko na talaga maintindihan ang nangyayari sa mundo, nakakalito! Nakakapanglumo ang mga nangyayari, hindi na maganda 'to.

I turn back my senses when I heard someone cough. I can see her brown scintillating eyes fills with concern, nag-aalala.

"Ayos ka lang?" Kunot-noong tanong nito habang hawak hawak ang walis sa kaniyang kamay.

"Yeah, I'm Okey,"

"You're not, kanina ka pa kaya tahimik," Saad niya sa malumanay na pananalita. Paano ba naman, patuloy pa ring iniisip ko 'yung nangyari kahapon.

Kailangan naming mag-ingat, kahapon may pinatay... ano naman kaya ang susunod? Sino na naman ang maaring mabiktima nila? Hindi sila titigil hangga't hindi nila nagagawa ang kanilang mga pakay.

Sa ngayon, under investigation pa ang nangyari iyon 'yung sabi nila Fiery. Dahil siya ang naroon kahapon at bilang isang Scorpius, siya ang inatasang mag-sagawa ng imbestigasyon sa nangyari.  

Humakbang ako papalapit sa kaniya, her eyes meets mine. Damn! nang-aakit ang kaniyang mga mata na parang sinasabi nitong 'you are the most handsome person I never tired to look to' I shake my head, what I am thinking?

I was mesmerized by her brown scintillating eyes that stared straight and intently into my eyes, bumaba ang tingin ko sa kaniyang mapupula ngunit maninipis niyang mga labi.

I gulped the lump on my throat, I swallow it so hard! She bite her lower lip that makes me eagerly to kiss her damn redish lips. Sabik na sabik! I want to claim her lips but I can't, hindi ko puwedeng gawin 'yun.

Hangga't kaya ko pang pigilan, iiwas ako. I can control myself. Kaya ko pa naman pero hanggang saan? Hanggang kailan ko ito pipigilan? Bawat oras, araw at panahong lumilipas ay siya ring palala ng palala at palalim ng palalim.

Humakbang muli ang mga paa kong papalapit sa kaniyang kinaroroonan hanggang sa makarating ako sa kaniyang harapan. Dahil sa matangkad ako ay bahagyang iniyuko ko ang aking ulo at inilapit pa sa kaniyang mukha.

I could feel my heartbeats thuds loudly, napaka bilis na parang gusto na nitong kumawala. Alam niyo yung feeling na hindi ko maintindihan ko ano yung feels na ibinibigay niya sa akin? Naintindihan niyo? O diba kahit kayo hindi niyo rin maintindihan. Confusing, right?

Muli ko pang idinikit ang mukha ko sa kaniya, kitang kita kong panlakihan niya ako ng mata, nabigla! Ilang ulit din siyang bumuntong-hininga at naging matunog iyon.

I could feel her breath touching my skin. Ramdam na ramdam kong tumatama ang bugso ng kaniyang hininga sa aking mukha.

I can't take it anymore! I smirked, dahan dahan kong inalis ang maliit na towel na nasa kaniyang likuran at walang sabing pinunasan ko ang kaniyang mukha gamit ito.

Maingat na hinawakan ko ang kaniyang mukha and I slowly wipe her sweat na kumikinang dahil sa sikat ng araw, idagdag pa ang mapuputi niyang balat.

"Hindi dapat pinapagod ang dilag na katulad mo," Saad ko habang patuloy sa pag-punas sa kaniyang mukha.
 
Kunot-noong tinanggal niya ang kamay ko sa pagkakahawak sa kaniyang mukha at mariing inagaw niya ang towel na hawak ko.