The Dignified Heartbreaker

TDH ~ 20

TDH ~ XX

***

Cleopatra

"Di nga?!"

Sabay kami ni Dad na pumaling sa kakapasok lang na si Bonnie. Exaggerated pa ang pagkakasabi niya roon.

I glared at him. He's such a disturbance!

I'm still not yet done talking to Dad!

But Bonnie will always be Bonnie because he just shrugged at my annoyance. Ang laki pa ng ngiti niya sa amin.

Napailing ako. I don't think I would have another chance to talk to my Dad about it privately.

I am dreading to know my father's  reaction regarding Odyssey agreeing about my plan. Although my father was outright against it before, I'd like to know if he changed his mind now.

Sino ba naman kasing ama ang papayag na ang anak mo'y magpapakasal dahil lang sa isang misyon?

Ang iba ngang anak ay pinipilit pa para ipagkasundo sa hindi nila gusto at ako'y heto.. nag-offer pa ng proposal sa isang lalaki! Kulang na lang ay lumuhod ako sa harap ni Odyssey at magpakita ng singsing.

Well, that could be a good idea..

Anyway, kailangan ko na naman tuloy ulit na maghanap ng tiyempo para kausapin si Dad tungkol dito. I lost the chance now.

Lumabas kanina si Bonnie para bigyan kami ng privacy ni Dad. Kahit na mapagkakatiwalaan namin siya, pinili pa rin niyang hayaan kaming mag-usap na mag-ama. Sana nga lang pinatagal niya ang usapan namin ni Dad bago siya nang-istorbo.

"Hindi nga, Ma'am?" He asked again. "Papakasalan po kayo ni Sir Stanford? Baka nananaginip kayo, Ma'am? O kaya'y nabagok ang ulo niyo? Dapat i-check ng mabuti 'yong CT Scan niyo." Patuloy niyang pang-iinis.

Mukhang binabawian yata ako ni Bonnie sa lahat ng pagpapahirap ko sa kanya noon?

I gritted my teeth while I can feel my face burning red in displeasure.

Napailing si Dad sa aking bodyguard but I saw him trying to stifle a smile.

Maya-maya'y nagring ang kanyang cellphone. Madalas naman talaga iyong mangyari dahil sa trabaho ni Dad. But this call seems to bother him because his brows furrowed. I can feel his tension, too.

He pointedly look at me. Worry crossed his eyes. At alam kung bukod sa akin, isang tao lang ang nakakapag-alala sa kanya ng ganyan..

My Mom.

"I have to take this." Nagmamadaling saad niya at tumayo.

Sinundan ko siya ng tingin habang lumalabas ng kwarto.

I exhaled a deep breath.

I guess this is how my day goes, huh? Accepting visitors and seeing them out. I wonder kailan ako lalabas dito?

Gusto ko nang maglakwatsa!

"Sinabi ko naman kasi sayo, Ma'am! Na sa drama lang 'yong sumasalo ng bala! Tinotoo mo naman!" 

Oh I forgot he's here pa pala. At balik na naman siya sa pang-iinis sa akin.

"Hindi ko naman kasi sinasadya 'yon! I wasn't trying to be a hero! Nagkataon lang na tumama sa akin. I was just lucky!" I rolled my eyes in nuisance.

I wasn't trying to catch the bullet. Hindi naman ako tanga ano! Kung alam kong may sniper sa direction na 'yon, of course, I would try to dodge the bullet! Mas nais ko naman na parehas kami ni Ody na safe. Sino ba namang tao ang gugustuhing matamaan ng bala?