DEVON's POV
Nagkagulo kaming lahat nang mawalan ng malay si Val. Kanina ay napansin ko na ang pag-iba ng mood niya. I noticed she was feeling uncomfortable pero binalewa ko lang iyon and that was a fvcking mistake!
"Dalhin niyo si Valerie sa hospital, susunod kami dun, kayo naman, iuwi niyo na muna ang mga bata." Seryosong sabi daddy. Para naman akong natauhan kaya mabilis kong kinarga si Valerie papunta sa kotse ko. She felt so light, noon pa ay magaan talaga si Val, ngayon lang talaga ay mas gumaan pa siya.
Mabilis akong nakarating sa hospital, kasunod ko sina Ashton na agad na nagtawag ng doctor. They immediately took Valerie from me at inihiga sa isang stretcher, mabilis ko naman iyong itinulak papasok sa emergency room. Abot-abot ang kaba ko at halos hindi na ako makahinga but I tried to remain calm kahit na halos mapugto na ang hininga ko. Hindi ko maiwasang mapatitig sa mukha n i Val na kahit na nakapikit ay kitang-kita pa rin ang pagbalatay ng sakit sa mukha niya..
Valerie....
I held onto her hands tightly as we push her stretcher at ganun nalang ang takot ko nang pigilan ako ng doctor na pumasok sa loob.
"Hanggang dito nalang po kayo, sir." Mabilis akong umiling at pilit pa ring ginagap ang kamay ni Val hanggang sa may naramdaman akong mga kamay na humila sa akin papalayo sa doctor hanggang sa nakasarang pinto ng emergency room nalang ang kaharap ko..
Damn it!!
"Fvck! Fvck it!" Napahawak nalang ako sa noo ko dahil sa takot. Hindi ko na alam ang gagawin ko!!
You better be fine Valerie!! Hindi mo kami pwedeng iwan ni Daven!
Ilang minuto rin kaming naghintay doon. Para akong timang na naglalakad pabalikbalik sa harap ng pinto. Hindi ko alam kung may dapat ba akong gawin. Kahit na kinakausap ako nina Ashton ay parang wala lang akong naririnig dagil si Val lang ang nasa-isip ko.
I was sitting on the floor when the door suddenly opened. Iniluwa nun ang ang doctor ni Val kaya naman ay agad ko siyang nilapitan.
"Doc. How's Val? How's she?" Halos maghabulan ang mga laman loob ko dahil sa kaba ko. Natatakot ako, yan ang katotohanang hindi ko maitatanggi. Natatakot ako sa maaaring mangyari. Hindi ko kaya.. hindi ko talaga kaya.
"I'll be honest with you, Devon. Hindi maganda ang lagay ng asawa mo. Masyado nang bugbog ang puso niya, the ventricles are too thick now, thicker than before. Her HCM is attacking too fast, it's making her heart pump blood weakly. She had difficulties in breathing kaya siya nahimatay kanina. Mabuti nalang at nadala niyo agad siya dito at na-inject-an namin siya ng gamot. It will hold, for now. Pero hindi natin alam kung hanggang kailan kakayanin ng puso ng asawa mo ang sitwasyon." Tuloy-tuloy ang pagsasalita ng doctor at lahat ng sinasabi niya ay pumapasok sa utak ko. I was speechless, sino bang hindi? Hindi natin alam kung hanggang kailan kakayain ng puso ng asawa mo ang sitwasyon. It was calm but it bought nothing but fear, maximum fear to my heart.
"Anong gusto mong sabihin?" I heard Aire asked. Hindi ko na nagawa pang magsalita dahil napatitig nalang ako sa mukha ng doctor. The doctor looked at me before looking at Aire who's now undeniably mad.
"She needs a heart. As soon as possible. We need to perform a heart transplant to prolong her life. We can no longer perform Septal Myectomy, as what I've said earlier, masyado nang bugbog ang puso niya. Heart transplant is the only way." A heart. She needs a heart. Napalunok ako nahihintakutang napatingin sa doctor, only to find out that he's looking at me as well.
"I-Is it safe?" I heard dad's voice. Is it?
"It's gonna be safe as long as Valerie has the will to live, which I believe is very strong." Napayuko ako, hands folded into a fist. My wife's gonna be okay..
