𝐃𝐈𝐙𝐙𝐘, ˢʰⁱⁿ ʳʸᵘʲⁱⁿ

39

"Sa ngalan ng ama at ng anak,
at ng Espiritu Santo, Amen.
Salamat sa Diyos!" Pagkatapos
iyon sabihin ni Father ay lahat
ay nagsipalakpakan at heto
ako, first time lang makinig sa
homily ni Father.

Tumayo na kaming magkakaibigan
at meron ulit kaming iilang
mga kaklase na binati kami.

Wews. First time kong iniwasang
tumingin sa sakristan na yon.

"Tara bili tayo ng taho." Agad
namang napantig ang tainga
ko sa sinabi ni Scent at akmang
hihilahin ko siya nang si Breeze
ang humila sa akin!

At hinihila niya ako papunta
kina Bryle!

"H-Hoy, Breeze, a-ano ba..
saan tayo pupunta—"

"Kailangan mong malaman
yung totoo."

Sa sobrang seryoso ng tono
ng boses niya ay bigla na
lamang ako nakaramdam
ng matinding kaba.

A-Anong kailangan kong
malaman na totoo?

Shit. Kinakabahan ako.

Ano meron?

"Hala, Breeze!" Nakasunod
din pala sina Fluff sa amin.
Halatang nagtataka din sila
kung bakit hinila ako dito
ni Breeze.

Pero bago kami lumapit
kina Bryle ay nagbless
muna kami kay Father, syempre.

"Dizzy please, you need to
know the truth." Hinawakan
ko naman ng mahigpit si
Breeze at takang-taka na
ako sakanya ngayon.

"Ano bang pinagsasabi mo,
Breeze? Just give me a clue.
Pinapakaba mo ako!"

Natigilan na lamang kami
nang dumating na si
Bryle at nung nagtama
ang paningin namin ay
lalong tumibok ng malakas
at mabilis ang puso ko.

Damn. Bakit ang gwapo?

"Breeze? Dizzy?"

Sa pagbanggit niya ng
pangalan ko ay unti-unti
na naman akong nakaramdam
ng sakit sa ulo.

Ano na naman 'tong
nangyayari sakin?

Hanggang sa muntikan na
akong ma-out of balance
at nahawakan agad ako
ni Omiro kaya umiwas na
ako ng tingin kay Bryle.

Why do I always feel this
kind of thing everytime
na sobrang lapit namin
ni Bryle sa isa't-isa at
sa tuwing nagtatama ang
paningin namin?

Parang nakukuryente ako
sa mga titig niya.

Bakit naramdaman ko na
ito noon pa?

Anong nangyayari sakin?

Hindi ko maintindihan.

"Bryle, sabihin mo na sakanya
ang totoo. Hirap na hirap
na yung kaibigan ko, kaya
please lang!" Rinig kong
pagmamakaawa ni Breeze
kaya mas lalo na naman
sumakit ang ulo ko sa
dami ng mga nakakalitong
katanungan na nasa isip ko.

"Wag tayo dito mag-usap.
Sa ibang lugar tayo mag
uusap patungkol dito."
Pagsagot naman ni Bryle
at bigla tuloy akong
napahanga dahil sa
kakaibang boses nya
na biglang nagpakalma
sa akin.

Nang may narinig akong
paglayo ng mga yapak
ay agad akong napatunghay
at napalayo na lamang
ako kay Omiro at sinabing,
"Take me home, please."

Tiningnan lamang ako ni
Omiro at hindi siya umimik,
kaya si Fluff na mismo ang
nagsalita, "No, may kailangan
ka pang malaman."

"Ano nga? Ang gulo na nga
ng buhay ko, mas lalo
nyo pang guguluhin!"
Dahil sa sinabi kong yun
ay agad na akong tumakbo
palabas ng simbahan.

Hindi ko na pinansin yung
mga pagtawag nila sa
akin. Sa ngayon, kailangan
ko munang magpakalayo.

Hindi ko na kasi maintindihan
kasi sobrang gulo na!

Yung halos gusto mo
nang umiyak sa malayo.

Iisipin nalang na walang
nangyari.

Hanggang sa napadpad na
lamang ako sa isang
playground.. pamilyar ito...