Blandon High: The Devil's Heir

Chapter 22: Team Mentor

•••••Raven's POV•••••

Run times so fast and it's monday again today. Each of the 1st Rank Assassins had their own places together with their teammates to meet up with their assigned team mentors. Iba't-iba ang mga rendezvous points namin. Magkalayo kami sa isa't isa.

Nandito kami ngayon sa garden. The place is quiet and relaxing. Hinihintay pa namin ang aming team mentor.

Habang naghihintay kami, hindi ko maiwasang isipin ulit ang nangyari nung isang araw. I can't help not to clench my fists.

- Flashback -

“My brother believes that President Sniper's princess is here. But it's impossible since matagal na siyang patay.”

Napatawa ako ng mahina at hinarap siya. Nagulat rin siya sa reaksyon ko. Probably because this is the first time na nakikita niya na nagkaroon ako ng emosyon.

“Oh? Are we in some kind of a horror movie now? Psh. Now I'm scared.”, I said sarcastically.

Nagbuntong-hininga ulit siya.

“I'm serious Ms. Saldoviana. We call her 'princess' because  she isn't just an ordinary assassin. She's a demon from a royal blood. Walang kahit sinuman ang makakatalo sa kanya.” Ramdam ko kung gaano siya ka seryoso ngayon.

Napa-'tsk' nalang ako. Ano bang gusto niyang gawin ko? Besides, ano bang paki ko kung malakas siya? Hindi naman makakatulong itong 'princess' sa buhay ko.

“So? What do you want me to do? Ghost hunting?”, sarkastikong tanong ko ulit.

“No. Simple lang naman ang gusto kong gawin mo.”, sabi niya. “Gusto ko na tulungan mo ako sa oras na kakailanganin kita.”

Bigla akong nakaramdaman ng inis sa sinabi niya. Para bang nagbago ang tingin ko sa paligid dahil sa inis.

“What? This is bullshit! Why should I help you? Hindi ako yung tipo ng tao na pwede mong utusan anytime! And why me? Marami pang iba jan na handang tumulong sa'yo!”, inis na sabi ko.

“Raven you're the only one who can hel---”

“Look, hindi kita matutulongan. I don't fit for that job Sunny Park.” I looked at her directly in the eyes. “Helping isn't my forte. I only kill and destroy.”, sabi ko pa.

Hindi siya umimik. Nakatitig lang siya sa aking mga malalamig na mata. Totoo naman talaga eh. I don't know how to help people. In short, I'm not a fond of doing it. I trust nobody and nobody trusts me.

“Maganda nga ang mga mata mo. You remind me of her.”, sabi niya na nakapagpakunot ng aking noo.

“Who?” Hindi naman siguro yung 'princess' ang tinutukoy niya noh?

Umiling lang siya. “Anyway, that's the point kung bakit ikaw ang napili ko na tumulong sakin. Don't worry, hindi pa naman ako magpapatulong sa'yo ngayon. I'll ask for your help when the time comes and when you're ready.”, sabi niya. She's really goddamn serious for my help.