Complexity Of Us (STATION Series #2)

Kabanata 39

Kabanata 39

Aayusin

We immediately hurried to the hospital. Hindi magkandaugaga si Elgene sa pagmamaneho hangga't hindi siya nakarating doon. Pagkatapos siguraduhin na ligtas at maayos ang pagka-papark ay madali kaming bumaba at nagtungo sa room kung saan naka-admit si Elisha.

My pace slowed down but my heartbeat rose because I kept on remembering how her sister's minutes wasn't spent beside him...

Madali siyang pumasok sa kwarto ng kapatid. Gano'n na lamang nawarak ang puso ko nang makitang walang umookupa sa kama. Humaplos din ang malamig na hangin ngunit alam kong mas malamig ang bangkay ng kan'yang kapatid.

Lumapit ako kay Elgene nang makita ang panginginig niya. Sunod-sunod ang paglunok niya habang ang kamao ay nagbabadyang bumigay sa sobrang higpit. Hindi rin siya makagalaw sa kinatatayuan dahil nanantili ang blankong titig niya sa kama ng kapatid.

Did we enter the correct room? We did, right? At hindi naman magsasabi ng gano'n ang magulang ni Elgene kung hindi totoo.

"Elgene, n-nasaan daw sila?"

Humugot siya ng hininga at dahan-dahang kumalas sa aking hawak. Sumabay roon ang dahan-dahang pagkasira ng puso ko.

Hinang-hina siya nang umalis mula sa kwarto. Nahanap ko siyang umiiyak sa isang tabi, tahimik na sinusuntok ang pader ng ospital.

He broke down like a deranged man. He's so lost with his unbearable pain.

Hindi ko mapigilan ang matakot sa estado ni Elgene lalo nang tumahimik siya. Sa bawat katahimikang dumaraan ay unti-unting nababasag ang puso ko, nakieempatiya sa kan'ya.

I fear his destruction. I fear everything that he might release.

His body is still tensed from all he's feeling. It collided like a crash on his flesh and it reeked of knowledge of distress.

"Morgue." The word slipped his tongue as if it worshipped the treacherous path of death.

Sinabayan ko siyang maglakad patungo sa morgue. Hirap na hirap siyang maglakad patungo ro'n kahit na buo ang kan'yang katawan. Pinagtitinginan rin siya ng mga taong nadaraanan dahil sa luha sa kan'yang mata.

"Elgene, are you sure of this? Sigurado ka bang nasa morgue sila?"

He glanced at me with his empty chinky eyes. "Oo."

Bawat hakbang ay bumibigat ang puso ko. Kahit na nakahawak at nakapulupot ang braso niya sa aking bewang bilang suporta, hindi pa rin maikakaila ang libo-libong sakit na umaatake sa kan'ya.

My heart is silently weeping for his loved one. In a short span of time, I managed to befriend her. Kahit na maikling oras ay nabuo pa rin ang pagmamahal ko kay Elisha.

She's such a good girl and a good soul... and he reeked of agony.

Natigilan siya sa paglalakad nang makita ang bulto sa gitna.

It's the form of her mother—Ai Li Cheng-Donovan. Tulad niya ay umiiyak din siya. Naghihinagpis siyang tumakbo patungo kay Elgene. Iyon ang aking oras para kumalas.

I have never heard my heart break and felt it clench in my whole life. Seeing their broken figures, wrapped in sorrow, deteriorating with agony is too much to bear. Sila-sila na lamang ang magdadamayan dito, bakit kinuha pa?

Naagaw ng paningin ko ang lalakeng papalapit sa kanila. It's Eleardo Genovio Donovan Jr in flesh. Punong-puno ng pagsisisi ang mukha ni Eleardo Donovan Jr nang dumulog sa kan'yang mag-ina.