Dear Highschool

Epilogue

James' POV

It's been 55 years mula ng mawala ka saakin. Naandito ka parin sa puso ko,  nakaukit ang iyong pangalan. 

I promised you that, I will love you.

Only you.

Hindi ko kinalimutan ang pangako ko sayo. Naging matatag ako sa araw-araw na wala ka sa tabi ko and as time goes by, natanggap ko na hindi na kita muli makikita, pero bakit ganoon? Ang sakit pa din ng puso ko, merong parte sakin na gusto ka pa rin makasama.

This is the day. Ang pinakahihintay ko sa lahat. Makikita na muli kita. Mahahawakan ang mga kamay, mahahaplos ang balat, at makikita ang mga ngiting matagal ko din inaasam.

"Dad! Please! Magpadala ka na sa Ospital!" sigaw ni Ken.

"Anak." I smiled at him and touch his face.

"Dad, please." pagmamakaawa niya habang naiyak.

"Ken, Anak. Sumama ka na sa totoo mong mga magulang." I sighed. "Nagpapasalamat ako na naging parte ka ng buhay ko. Salamat sa pagpapasaya sakin, ngayon kailangan na magpaalam ni dad ha. Aalagaan mo ang sarili mo."

"Wag mo naman sabihin yan. " umiiyak niyang komento.

"Be happy anak. Makikita ko na ang Mommy Mariz mo. Ayaw mo yun,  magiging fully happy na ako?" I smiled at his charming face. "I will face God na. I will tell him to bless you and your family.  Always pray to Him and never forget to thank His glorious creation. Can you do that for me? "

"Lolo, why are you crying po? May nangaway po ba sayo? " nagtatakang tanong ni Martin saakin.

"No,  apo. Lolo is happy because you're grown up na. Promise lolo that you will be a good boy to your father ha. "

"I promise Lolo. Magiging good boy ako kay dad and I will be a hero to them. And Lolo,  ipagpepray ko na pagalingin ka na ni God. Im sure He is going to answer my prayer lolo."

"Yes He will apo. " I said.

"He is going to bless you,  I will tell him once I get there."

Harry's POV

Naandito kami ngayon sa memorial park habang nakatitig sa pangalang nakaukit sa lapida. Isang buwan na din ang nakalipas mula nung nagkita sila ni Mariz. I wish they are happy now, of course they will.

They are in the presence of God, not us a couple but brothers in Christ. They taught us a lot of lessons that made us responsible. All the things that made us stronger to what we used to be.

"Dad,  I really admire their story." sabi ni Harley, ang panganay na anak ko.

"I wish, I've seen their love story." sabi mg bunso kong si Aurora. "Tapos,  I really like ate Mariz. Napakaganda niya pa and sobrang swerte niya."

"Nagseselos naman ako." sabi naman ng aking magandang asawa na si Rollaine. "Pero seryoso, I really admire Mariz. Kaines lang at iniwan ako ng bruhang yun. "

"Momsy? Why are you speaking that way?" sabi ng apo ko sa kanya.

"No apo. It was just a joke. Hindi ka naman mabiro eh." she said then pinch Kiro's cheecks.

Pinagmasdan namin ang lapida nilang dalawa. Ano kayang ginagawa nilang dalawa? I know magkikita kita na din kami sooner or later. And I am glad about the thought.

"Dad baka malate pa kami sa flight namin. Mauna na kami ha." I nodded at him. Paalis na silang lahat papuntang America at si Aurora naman ay sa Korea pupunta para tapusin ang course na kinuha niya.

"Magiingat kayo mga anak ha." I hug the two of them and I looked at my grandchildren who are now teens. "Wag kayong magkululit ha. Pagbutihin ang pagaaral. "

"Aye Aye captain." sigaw nila sabay yakap saamin ni Rollaine.

They wave goodbye at umalis na papuntang airport. Kami nalang ang natitira dito ni Rollaine, nagkatingginan kami at sabay na ngumiti ng may maalala.

School.

-

"YEHEY!" sigaw ng lahat sa tuwa.

"Kamusta na kayo Prix?" natutuwang tanong ni Rollaine sa kanila.

"Ok naman. HAHA!" sigaw ni Nicole.

"Ikaw si Prix?! Ha?!" pabalik na sigaw ni Rollaine sa kanya. Hindi na talaga sila nagkasundo kahit kailan. Mga isip bata pa din kahit uugod- ugod na.

"Hilig niyo pa din magaway kahit kulobot na balat niya." natatawang sabi ni Jayanne. Oo nga naman,  ang sasagwa tignan.

"Kala mo hindi siya kulubot eh. " pangaasar ni Rollaine sa kanya.

"ABA--"

"Isa ka pa eh." pagsasaway ni Colin sa kanya.

"Ba naman si Rollaine napakatanda na ang hilig pa rin mangasar." reklamo ni Jayanne.

"Hoy wag niyo awayin asawa ko. " sambit ko na nagpatawa sa kanila.

"KYAHAHA HAHA HAHA HAHA HAHA" sabay-sabay silang nagsi tawanan.

"Anong nakakatawa?" tanong ko sa mga to, grabe wala namang nakakatawa dun pero kung makatawa parang aatakihin ng wala sa oras tong mga matatandang to.

"HAHA! Ang corny mo kase babe. Asawa ba talaga kita. " sabi ni Rollaine habang tawa pa rin ng tawa.

Sumabay nalamang din ako sa tawanan nila. Its been lots of years pero magkakasama pa din kami, hindi ko sukat akalain na tatagal aming pagkakaibigan. Sana nalang ay naandito sila James at Mariz para mas doble ang saya na meron kame.

Naandito kami sa roof top ng school. Dito sa eskwelahan na to kami nagkasama-sama. We are all looking at the same sky,  imagining things. Some might thought that highschool is the best and worst stage. Yes,  you are right. Academics palang ang bongga na and the memories hidden in our smile are one of the best part.

"Kahit ganto tayo, Nagpapasalamat akong naging kaibigan ko kayo. " biglang pagsasalita ni Rollaine.

"Ay taray, matanda ka na pero may pa ganun pa din." bungad nanaman ni Jayanne.

"Panira ka kamo. " pagtataray nanamn ni Rollaine.

"Jusme!  Matitegi nalang kayo, nagaaway pa din." pagsasali ni Nicole.

"Oo nga. " ani ni Prix.

"Oh, nagsasalita ka na. " natatawang bungad ni Colin

"Oo nga pre! Nagsasalita na tayo. " sabi ni Prix sabay apir nila ni Colin.

"HAHAHAHAHA" sabay sabay na tawa nilang muli.

The book will end but our friendship won't. This is the friendship that I will treasure so much. Kahit na nagaaway kami paminsan minsan ay hinding hindi ko kakalimutan ang tinambak naming pagkakaibigan sa aming buhay.

May mga masasakit na salita, may mga bangayan, may sakitan ng loob,  may asaran, may pagmamahalan,  at higit sa lahat, ang pagkakaibigang lubos naming iniingatan.

Ayan ang mga bagay na aming naranasan kasama ang dalawang importanteng tao saaming buhay.

James and Mariz taught us the real meaning of love. That if you are really meant to be together, the world or the universe rather will do its part in putting you back to each other.

Dear Highschool,

We missed you.