Chapitré 36: Abduction

55 11 1
                                    


Nagising ako sa kaluskos na naririnig ko. Pagmulat ko ay isang abandunadong kwarto ang nakita ko. Tatayo na sana ako ng mamataan kong nakatali ang mga kamay ko sa isang silyang medyo sira sira, napakakuripot naman ng nagkidnap sakin. 

Mangingidnap nalang ganto pa ibibigay na upuan duh! Pilit kong inaalis ang mga kamay ko pero sadyang mahigpit ang pagkatali doon, I just give up..

 I remembered that I was on my 18th debut celebration when a group of men kidnapped me. I was happy before that, I am in front of my beloved BTS, family, friends, relatives and James but all became a worst day. 

The last thing I saw before leaving the place with the skunk-smelling chipmunk is James lying on the floor and my mother begging a lady who has a gun on her back, she's somehow familiar.

I didn't mind about the dark room because it is the only place where I can cry. This is the only moment where I don't need to hide. But hell! I want someone to lighten this dark room. In this kind of situation, I just need God. 

He is my comfort and He is the only who can wipe each knives engrained in my heart. All I did is cry and ask for His help. I know He will answer my prayer but I can't deny the fact that I'm scared.

Nagulat ako ng may makita akong shadow malapit sa pintuan. A shadow of a man who is holding a gun. But... I can see that he's shaking? But Why, He seems uneased. With no peace in his mind, that's only what I can see. I decided to call him.

"Kuya.." napansin kong napabalikwas siya sa sa kinakatayuan niya at tinutok niya ang baril saakin. Pero binaba niya din iyon.

"G-gising ka na pala." He said na pautal-utal. May napapansin ako sa mga kilos niya. Hmm. I got a plan. How about scaring a coward kidnapper. He gave me a glass of water.

"Anong gagawin ko jan?" I said looking straightly at his eyes.

"Iinumin. Wala kang utak?" nakangisi niyang sabi.

"Mas wala kang utak. Nakita mong nakatali yung kamay ko." I grinned at him.

Pinainom niya ako at biglang natapon ang tubig sakin dahil sa panginginig ng kamay niya.

"Nervous?" I asked with a smirk on my face.

"Anong sinasabi mo diyan? " sabi niya pero hindi ko makita ang mukha niya dahil madilim sa kwarto.

"Tsk!" I hissed. "I guess, someone's scared like a little meow meow. Am I right, Mister?" 

"Can You Please shut your mouth up before I kill you badass lady." he said.

"You can't just kill that princess." I heard someone spoke from the side corner.

"Im sorry Mam Seya." sabi ng stupid na lalake na to. Tsk sunod-sunuran.

Teka-- Seya. 

Seya Seya Seya...

Kilala ko siya eh.


  "Haha! Sige, I gotta go! I'll meet ate Seya eh.. " Paalam niya.  


Ahh! Yung pinsan ni Aaron. Pero bat tinawag siyang mam nung lalaki? 

"Siguraduhin niyo na walang ibang tao na naka-ka alam ng kinalalagyan natin. Paki sigurado ding hindi makakatakas si James ha." ma-autoridad niyang sabi.

"Asaan si James?!" I freaked out of the thought na nasa kamay nila si James. "Parang awa niyo na! Asaan siya?! "

"HA HA HA." sigaw niya saakin.

Dear HighschoolDove le storie prendono vita. Scoprilo ora