*Bite 1
~"And suddenly you know: It's time to start something new and trust the magic of beginnings."
― Meister Eckhart
Ember's POV
"Ember ! "
I still moaned a 'lil bit. Antok na antok pa talaga ako ngayon. Ayan na naman si mama, putak ng putak. Ganda pang matulog e. Ninanamnam ko pa kasi 'tong mala-prinsesa ng mga pagkain kong panaginip. Kung sa bagay, prinsesa naman talaga ako ng pamilya namin kaso kulang pa talaga sa akin ang mga pagkain. Nakakatawa diba ? Para akong patay gutom.
"Yummy.." ani ko at feel na feel ko pa talaga 'yun. Napapalibutan ba naman kasi ako ng mga chocolates. Wow! Ang galing talaga. Akalain mo yun? Hindi kaya ako langgamin sa sitwasyong ito? It may seems weird for me to be happy sa gan'to lang pero masisisi niyo ba ako? It's ahuge ting for me 'cause I admit I'm an addict.
"Ember!", There she goes again.
"Gising na, cut that off! Hindi pagkain ang unan oy!"
Sa totoo lang, nakakarindi na.
"Laway mo oh!" sunod sunod na sigaw niya sa akin.
Please naman mama wag munang makulit. Iniinterupt mo na naman eh. Wag ngayon! Nasasarapan na ako 'e. Sa panaginip lang naman kasi pwedeng mangyari ang mga imposible.
"Mama naman oh..kitang tulog pa yung tao ! Gimme more 5 minutes! 5 minutes!", sabi ko na nakapikit pa, pasensya naman at inaantok pa talaga ang diwa ko. Idagdag pa natin ang mala-kastilyong chocolates na tinitirhan ko sa panaginip 'kong ito.
"Ember! Naku namang batang to! Hoy! " sigaw na naman ni mama sa'kin saka tinapunan ako nang unan at pinagpapalo 'din ako nang unan.
Cloud nine na naman.
Madalas, ganito ang scenario namin tuwing umaga. Mapupuyat ako ng dahil sa pagkain at gigising din dahil sa pagkain. I live for foods. I think?
"Yummmm.. kay aga pa ma, wag kang excited" tugon ko sa kanya.
My dream wasn't a typical dream for me. This is really what theyve called sweet dreams. Palibutan ka naman ba ng karami raming chocolates like Toblerons and more. Heavean talaga 'yun.
Yes. Pangarap ko talaga yun! As in, kung meron lang ako ng ganyang sandamakmak na chocolates. Hindi ko na titigilang kumain ng kumain. Kahit tumaba man ako, wala akong pakialam. I don't care about gaining weight or if I look like a pig na. As long as solve na ako, wala nang problema.
"Sige pa Em. Sige ka! Uubosin ng mga kuya mo yung mga pagkain mo sa ref !" and that wake my system instantly. Minulat ko ang mata ko't nanlaki nang dahil sa gulat.
Pagkasabing pagkasabi palang ng pagkain ko . Ibang usapan na 'yan.
Automatically biglang na full charged ang energy ko't nagising talaga ang kamalayan ko.Kung usapang pagkain naman talaga.
Dali-dali naman akong lumabas ng kwarto ko't bumaba papunta sa kusina.. Mas gugustuhin ko pa nga sanang matulog sa kusina eh.
At syempre naman, to make sure na walang tatakaw ng pagkain ko so, eto na nga nasa kusina na ako kaagad. Sa panahon naman nga ngayon, marami nang patay gutom! And I really feel guilty for that.
And speaking of my foods in the refrigerator,
"Argh! mama? Kuya? Yung cake ko? Asan na?! Binili ko yun kahapon sa Red Ribbon! Pinag-ipunan ko yun!" pagrereklamo ko at pasigaw pa 'yan.
