" Hyung ကြၽန္ေတာ့္ကိုဖုန္းဆက္ခ်ိန္းတာ အေရးႀကီးကိစၥ႐ွိလို႔လား .... "
သူ႔စားပြဲအထိတည့္တည့္မတ္မတ္ဝင္လာကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခုံမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း ထယ္ေယာင္းေမးသည္။
ထယ္ေယာင္းပုံစံက တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းေနသေလာက္ သူ႔ရင္ထဲမွာေတာ့ ဗေလာင္ဆူေနသည္။
ျဖစ္ႏိုင္လ်ွင္ ထယ္ေယာင္းမ်က္ႏွာကို လက္သီးျဖင့္ စိတ္႐ွိလက္႐ွိ အားပါးတရထိုးပစ္ခ်င္သည္။
" Hyung ... ဘာလို႔ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီေလာက္ထိစိုက္ၾကည့္ေနတာလဲ ... "
" ငါ့ ေဒါသေတြမ်ိဴခ်ေနတာ ... "
သူ႔ေလသံမာဆက္ဆက္ေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္း ဆတ္ခနဲျဖစ္သြားရင္း တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေလးပဲျပဳံးသည္။
" ေျပာပါဦး ေဒါသထြက္ရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းကို .. ဒါနဲ႔ ခိုင္လံုမွျဖစ္မွာေနာ္ နမ္ဂြၽန္Hyung.. ... "
ထယ္ေယာင္း၏ ခပ္ေထ့ေထ့အေမးစကားေၾကာင့္ နမ္ဂြၽန္ သြယ္ဝိုက္မေနေတာ့ပဲ ႐ွင္း႐ွင္းပဲေမးလိုက္ေတာ့သည္။
" အခု မင္းရင္ထဲမွာ ဘယ္သူ႐ွိေနလဲ ၊ အတိအက်သိခ်င္တယ္ ... "
ထယ္ေယာင္း မ်က္ခံုးတန္းတန္းေတြပင့္လ်ွက္ နမ္ဂြၽန္ကို စူးစူးနစ္နစ္စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးမွ တြန္႔ခနဲတစ္ခ်က္ျပဳံးရင္း _
" ဘာလဲ ... Hyungရဲ႕ ဟိုေဆာ့ေလးကို ကြၽန္ေတာ္က ခ်ိန္ေနတယ္ထင္လို႔လား .. "
" ငါသိခ်င္တာ မင္းပါးစပ္ကအေျဖပဲ ထယ္ေယာင္း ... ဟိုေဆာ့လား ဟိုပါပီေကာင္လား။ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးလား .. "
" ႏိုးး .... မွားေနၿပီ ကြၽန္ေတာ္ အဲ့ေလာက္ေလာဘမႀကီးပါဘူး ... ဟိုေဆာ့hyungက ကြၽန္ေတာ့္အကိုဆရာပါပဲ ၊ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အကိုတစ္ေယာက္လိုခင္မင္တဲ့သံေယာဇဥ္ကလြဲရင္ ဘာမွမ႐ွိဘူး ... အ႐ွင္းဆံုးေျပာရရင္ ဟိုေဆာ့hyungက အေရးေပးဆက္ဆံေနတာေတာင္ ကြၽန္ေတာ္က Hyungကို တကယ္အားနာရတယ္ ... စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာ ... "
