MY 2: The Vow (EDITING)

END

[A/N: Play the song sa gilid, One Last Cry.]

#MY2BestEndingEver

♥

Yumiko POV

Nandito na’ko sa mansyon ng Abellano. Gusto kong mapag-isa kaya umuwi na si Janna samantalang si Fancy naman nagkulong na sa kwarto niya. Dito ako dumiretso sa kwarto ni Lance. Madaming basag na gamit na nakakakalat.

Pero sa dami ng mapapansin ko, isang bagay ang hindi nakaligtas sa paningin ko, maliit na lagayan ng gamot. Sigurado akong ito yung ininom ni Lance. I saw the date sa lagayan. Expired na. Bakit..

Bakit kailangang mangyari ‘to?

T_T

Malayang tumutulo ang luha ko habang nkatulala sa kawalan. Hindi ko pa din alam kung maniniwala akong wala na talaga si Lance. Hindi ko alam kung..kung..nakaya na ba talaga niyang iwan ako.

Oo, galit na galit ako sa kanya dahil nasaktan niya ako, dahil nawala ang anak namin pero..mahal na mahal ko pa rin siya. Kailanman, ni katiting hindi yun nabawasan. Sa buong buhay ko, siya lang ang nag-iisang lalaking minahal ko.

I realized that there’s one person you’ll always love no matter how much pain they put you through. Masakit man sa puso ang mga nagawa ni Lance, pinaka-masakit na yata yung ginawa niya ngayon, yung..yung..

T___T

Yung ginawa niyang pagpapakamatay. Hindi tama yun. Hindi naman yun ang sagot para mapagbayaran niya yung nangyari eh. Hindi naman yun..

T____T

Anong gagawin ko? Anong gagawin ko sa mga susunod na araw na alam kong wala ng Lance Abellano sa..sa..mundo..

T_T

Okay pa ‘yung iwan niya ako eh, ‘yung maghiwalay kami. Pero yung mawala mismo siya sa mundong ibabaw? Damn! I can’t take it. Diko kaya..

Wala akong magawa kundi ang umiyak. Para ngang namamanhid na ang buong pagkatao ko. Ngayon, isang malaking katanungan sa sarili ko, kakayanin ko pa bang sumaya ulit gayong nawala na ang pinaka-importanteng tao sa buhay ko?

Ang anak ko..

Tapos ngayon si Lance? Ano bang gustong iparating sa’kin ng tadhana? Na kailanman ay hindi ko deserved na sumaya? Ganon ba yun? Damn fate!

No words can fully describe all the feelings I have now.

Dinukot ko ang phone ko mula sa bulsa ng pants ko. I browse my files para tumingin ng mga pictures ni Lance. Itong mukhang ‘to, hinding-hindi ‘to mawawala sa isip ko.

Kailangan kong magpakatatag. Hindi ko alam kung ilang araw, buwan, taon o dekada bago tuluyang humilom ang puso ko. Pero isa lang ang masisiguro ko, matatagalan ‘yun.

I know everything happens for a reason. I may not understand it now, but God does, and that is all that matters.

“Babe..”

Sh*t. Pati boses ni Lance nakatatak na sa isip ko. Nagha-hallucinate na’ko. Napatungo ako at pinahid ko ang luha ko pero wala, hindi tumitigil sa pagpatak. Sobrang sakit kasi eh. Sobrang sakit na mawalan ng DALAWANG tao sa buhay mo. Yung isa na nga lang, halos madurog na ang puso ko, tapos dadagdagan pa ng isa pa? The hell.

Tumunghay na’ko.

T___T

Sh*t naman kasi. Kanina boses ni Lance, ngayon naman nagha-hallucinate na’ko na nasa harap ko si Lance. Bakit, bakit..