Styles & The Beast ~ [l.s.]

09 | De regels

~
Break a rule and you will be punished,
Break a promise and you will regret it
~

{Harry}

Ik voelde me echt rot. Niet alleen had ik mijn zus, die altijd voor me klaarstond en me eigenlijk nooit onrecht had aangedaan, verraden, maar ik had mezelf ook nog eens in een 'avontuur' gestort die nooit goed af kon lopen. Dit was geen Disney-sprookje - dit was echt. Dit was de realiteit.

En die zag er allesbehalve rooskleurig uit.

'Er zijn een aantal regels die je moet volgen.'

Ik knipperde met mijn ogen en liet een zucht over mijn lippen rollen. De vrouw die samen met mij achterin het donkerblauwe busje had plaatsgenomen - nee, hoe rijk de Voorstanders ook waren, ik werd gewoon vervoerd in zo'n dom bestelbusje - had zich zojuist voorgesteld als Linda Luraxi, een naam die me totaal niets zei maar toch op een vreemde manier bekend in mijn oren klonk.
Zoals een bekende vreemdeling.
Hoe dan ook - ze was één van de Voorstanders, maar niet de typische wij-hebben-veel-geld-en-zijn-beter-dan-de-rest soort. Volgens mij was ze er zelfs niet vrijwillig - maar dat was slechts mijn eigen interpretatie.
Met haar lichtblonde, opgestoken haar en vriendelijke, blauwe ogen leek ze op een onschuldige, knappe jonge vrouw van ongeveer Gemma's leeftijd. Ze droeg een donkerblauw mantelpakje - oké, qua kleding paste ze precies bij de Voorstanders, maar goed - met daaronder zwarte ballerina's.
Toch was er iets aan haar uitstraling dat haar... zachter maakte. Zachter dan de bekakte vrouw die alle aankondigingen etcetera deed.

Zachter dan de heks.

'Zoals ik al zei,' ging Linda toen verder, 'ben ik één van de Monitoren. Dit houdt in dat ik mij bezighoudt met jouw gezondheid en geestelijke gesteldheid, waarbij het tevens mijn taak is om je te informeren met alle regels die hierbij komen kijken.'

Ze glimlachte naar me. De hele mondvol woorden dartelde door mijn hoofd als honderden gedachtes en ik besloot maar gewoon te knikken. Hoe sneller dit achter de rug was, hoe sneller ik een plan kon gaan bedenken.

Een ontsnappingsplan, bijvoorbeeld.

'Is het oké als ik je nu de regels uitleg?' vroeg Linda toen.

Ik knikte.

'Goed. We zijn nu onderweg naar de plek die, ga ik vanuit, onbekend is voor jou-'

'Het kasteel,' onderbrak ik haar ongeduldig.

De vrouws wenkbrauwen schoten de lucht in, maar ze herpakte zichzelf snel. Ik wist dat ze deed alsof het niet vreemd was dat ik dit al wist - maar dat was het wel. Natuurlijk was dat het wel. Ik had het van Melissa, de Gekozene van vorig jaar, terwijl er geen Gekozenen ooit uit het kasteel horen te ontsnappen.
Alleen no way dat ze dat aan mij ging laten merken. Dat ging vast en zeker buiten protocol om.

'Het kasteel,' ging ze toen onverstoord verder, 'is onze bestemming. Jouw bestemming.'

'Ja, dat had ik begrepen,' zei ik kortaf. 'En dan?'

Ze glimlachte opnieuw, een stuk nepper dit keer. 'Dan begint jouw avontuur - hetgeen je voor uitgekozen bent.'

Ik snoof. Ze mocht dan mijn Monitor zijn - wie bedacht die namen? - maar blijkbaar wist ze nagenoeg niets over me.

'Ik ben niet uitgekozen,' zei ik daarom. 'Ik ben hier vrijwillig. Mijn zus was uitgekozen, maar dat kon ik niet laten gebeuren.' Een herinnering aan Gemma schoot over mijn netvlies heen en ik voelde een steek van schuld door mijn lichaam vloeien. 'Daarom ben ik hier.'

Lisa keek me geamuseerd aan. Ik begreep langzamerhand dat zij toch echt wel wat beter was dan de andere Voorstanders. Tenminste - zover ik nu kon zien. Het was toch fijn om te denken dat ze niet allemaal vreselijk waren. Dat kon bijna niet, toch?
Tot nu toe toe had ze in ieder geval nog niets tegen me gezegd waardoor ik echt het gevoel kreeg dat ze zich beter voelde dan ik.
Nog niet.

'Dat wist ik niet,' gaf ze dan ook toe, wat me enigszins verbaasde. 'Ik ben voorbereid op Gemma - niet op jou.'

'Dat is niet mijn probleem.'

Ze glimlachte een beetje zwakjes en ik had meteen spijt van mijn opmerking. Misschien wilde zij dit ook wel helemaal niet - maar ik nam hem alsnog niet terug.
Ze bleef een Voorstander.

'Wat de regels betreft: Ik weet niet of je het al gemerkt had, maar alles wat we doen - wat jij doet - wordt gevolgd. Het kasteel hangt vol met camera's die 24/7 aan staan. Elk uur, van elke dag.' Ze wachtte even, terwijl ik die informatie tot me nam, waarna ze rustig verderging: 'Natuurlijk zijn er geen camera's in de slaapkamers en badkamers. Die scheiding van privacy zou meneer Tomlinson niet goed vinden.'

Meneer Tomlinson.

'Wie is dat?' vroeg ik, oprecht nieuwsgierig. Over hem had Melissa niets gezegd...

'Meneer Tomlinson is de eigenaar van het kasteel,' zei Linda nonchalant. 'Beter bekend als het beest.'

*