Styles & The Beast ~ [l.s.]

01 | Een nieuw begin

Het heden

{Harry}

De muren van de zaal werkten verstikkend. Het was alsof ik terug was gegaan in de tijd, naar twee maanden geleden, toen ik eindexamen moest doen. Het was nog in onze oude woonplaats in Engeland, Holmes Chapel, voordat mijn vader had besloten om halsoverkop met mij en mijn zus Gemma naar een oud dorpje in Frankrijk te verhuizen. Een vers, nieuw begin noemde hij het. Gemma en ik hadden gesmeekt om te mogen blijven, hadden zelfs overwogen om bij onze tante in Londen te gaan wonen, maar onze vader wilde er niets van weten.

'Jullie maken daar heus wel nieuwe vrienden,' had hij gezegd. 'Dit is wat jullie moeder zou hebben gewild.'

En dat deed hij nou altijd. Bij elke beslissing die hij maakte ten kostte van mij en mijn zus, vond hij wel een manier om onze moeder erin te betrekken. Nou, ik wist zeker dat verhuizen naar een oude molen in Frankrijk niet op haar Bucketlist had gestaan.

Ook al had ze die nooit af kunnen maken.

Het luidde gepiep van een microfoon die aan werd gesloten verstoorde mijn gedachten en met tegenzin keek ik op. Aan het begin van de zaal, recht tegenover de rijen tafels en stoelen, stond een excentriek geklede vrouw triomfantelijk op een houten podium. Ze hield de microfoon vast alsof het één van haar trouwste kinderen was en ik voelde mijn nekharen recht overeind schieten.

Wat een arrogante heks.

'Goedemorgen allemaal,' zei ze overdreven vrolijk. 'En welkom bij de jaarlijkse selectiedag!'

Een stilte waarbij mensen normaalgesproken zouden hebben geklapt vulde de zaal en ik zag tot mijn genoegen het gezicht van de vrouw betrekken. Wat had ze ook anders verwacht?

Dom mens.

'Zoals jullie weten, is dit een hele belangrijke dag. De meesten van jullie hebben het al eens eerder meegemaakt, maar sommige gezichten zijn nieuw of mogen dit jaar pas voor het eerst meedoen...'

Mogen? Zei ze nou mogen? Ik zuchtte geïrriteerd en sloeg mijn armen over elkaar. De vrouw deed alsof selectiedag helemaal geweldig was, alsof iedereen hier vrijwillig en met goede moed zat - maar niets was minder waar. Selectiedag was verplicht. Alle jongeren tussen de zestien en eenentwintig jaar, ongeacht het geslacht, moesten aan dit gebeuren meedoen. Sterker nog, toen we hier twee maanden geleden kwamen wonen, was dat één van de eerste dingen waarmee ze ons welkom hadden geheten. Gemma en ik werden meteen opgeroepen om een sticker met daarop onze gegevens te laten maken. Deze moesten we dan ook verplicht meenemen naar selectiedag.

Verder waren we hier van harte welkom, hoor.
Zucht.

'Voordat we beginnen, zal ik nog één keer kort uitleggen wat de bedoeling is,' ging de vrouw toen verder, haar neppe glimlach weer op haar veel te dure make-up gezicht geplakt. 'Jullie krijgen zo allemaal een vragenlijst uitgedeeld. Het is de bedoeling dat je deze volledig naar waarheid invult. Dus denk niet dat als je hem expres zo invult dat je een mega stom persoon lijkt, je niet kan worden uitgekozen.' Ze keek streng de zaal rond en gebaarde toen naar het prikbord dat achter haar op het podium stond. Drie foto's hingen betekenisloos aan hun punaises, twee jongens en één meisje, en ik voelde me opeens heel leeg van binnen. Ik herkende ze als de jongeren die in de voorgaande jaren waren uitgekozen; Danny, Jake en Melissa. De afgelopen weken waren ze veel in het nieuws geweest, onder andere ter nagedachtenis, en snel keek ik de andere kant op.

'Één van deze drie geselecteerden dacht deze tactiek vorig jaar namelijk ook uit te proberen,' zei de vrouw toen nors, 'en we weten allemaal wanneer we Melissa voor het laastst gezien hebben.' Ze knikte zelfvoldaan en draaide zich toen weer om naar ons.
'Dus: invullen en inleveren. Vergeet niet om je sticker op de voorkant van de lijst de plakken, zodat we precies weten wat van wie is. Als je dit niet doet, zijn wij genoodzaakt om je een boete van tweehonderd gulden te geven.'

Jezus. Hoe overdreven kon iets zijn?

'Goed, dan is het nu tijd voor het invullen van de vragenlijsten! Als je klaar bent, steek dan je hand op zodat wij het kunnen komen ophalen. Daarna moet je de zaal verlaten.... Zijn er nog vragen?'

Niemand bewoog en niemand zei iets. We wisten allemaal namelijk precies hoe het zat. Morgen werd er iemand uitgekozen en die persoon zou nooit meer terug komen. Hoe, of wat, was geheim, maar alle verhalen, de één nog gruwelijker dan de ander, hadden allemaal hetzelfde einde.
Een gruwelijk einde.

'Mooi, dan kunnen we beginnen!' De vrouw zwaaide triomfantelijk met haar armen in de lucht en ik keek naar hoe drie in het zwart geklede mannen de vragenlijsten begonnen uit te delen. Tafeltje voor tafeltje gingen ze iedereen bij langs en na een paar minuten waren ze bij mijn rij aangekomen.

'Styles, Harry?' vroeg één van hen, en ik knikte nerveus. De man legde de stencils voor me neer, samen met een pen, en liep toen verder naar het volgende slachtoffer. In mijn ooghoek zag ik hoe mijn zus, Gemma, zich over de papieren boog en ik nam me meteen voor om haar bij de uitgang op te wachten als ik eerder klaar zou zijn.

'O, dames en heren, nog één ding,' zei de vrouw toen nog snel door de microfoon, wat haar een aantal boze blikken opleverde. 'Ga vanmiddag vooral wat leuks doen met je familie. Het kon wel eens te laatste keer zijn!'

Kwaad beet ik op mijn onderlip. Vuile secreet. Ze genoot hier gewoon van. Dat was toch niet menselijk? Ze moest wel een aanhanger van de Voorstanders zijn. Geen twijfel mogelijk. Een speciale dag, of zelfs evenement, waarbij het dorp door alle plotselinge toerisme bakken met geld verdiende en de rijken het nog beter kregen? Ja hoor, daar wilden zij zonder aarzeling wel één tiener per jaar voor opofferen. Moordenaars.

Helaas was er niets anders wat ik kon doen dan hopen dat het niet de naam Styles was die ze morgenavond zouden omroepen.

*
*

[A/N]
Wat vinden jullie van het concept van de selectiedag? Let me knooow.

Vote/comment als je het leuk vindt en meer wilt! Update volgt weer snel.

- X Cynthia