Styles & The Beast ~ [l.s.]

07 | Het plan

~

Tell me what I am, and tell me what I'm not
Tell me what I need, and tell me what I got

~

{Harry}

'Stil maar, er is vast een fout gemaakt. Ze kunnen niet iemand kiezen die net nieuw is.'

'Geloof je dat echt?'

'Ja, dat geloof ik echt. Jij hoeft niet naar die mysterieuze plek, dat beloof ik. Alles komt goed.'

'Hoe kun je dat nou beloven? Hoe, Harry?!' schreeuwde Gemma overstuur, terwijl ze met haar vuisten op mijn borstkas begon te timmeren. Ik slikte, verbeet mijn tranen en sloeg mijn armen om haar schokkende lichaam heen. Stevig drukte ik haar tegen me aan, en ik voelde hoe haar hele lijf begon te verslappen. Tranen druppelden over haar wangen naar beneden. Het voelde alsof ze het al opgegeven had, en ik kon het haar niet kwalijk nemen. Haar naam was luid en duidelijk omgeroepen, de Voorstanders hadden haar (en naar aandringen mij) mee naar achteren genomen en haar een kwartiertje gegeven om afscheid te nemen. En dat was zelfs met hoge uitzondering, want eigenlijk moest de Gekozene direct mee met de Voorstanders naar de plek die voor iedereen onbekend was.

Het kasteel, dus.

Terwijl ik Gemma probeerde te kalmeren, draaiden mijn gedachten op volle toeren. Zo snel als ik kon, probeerde ik iets te bedenken wat deze situatie op zou kunnen lossen. Iets waardoor Gemma niet naar het kasteel moest.

En telkens kwam ik uit op dezelfde oplossing. Hetgeen dat op dat moment de enige optie leek.

'Gemma,' zei ik daarom, terwijl ik haar schouders vastpakte en haar me zo liet aankijken. Haar ogen waren dik en rood. Gebroken.

Dit was echt de enige optie.

'Ik ga nu iets tegen je zeggen en ik weet zeker dat je het niet leuk gaat vinden,' begon ik steevast. 'Toch wil ik dat je me niet gaat tegenspreken.'

'Wat dan, Harry?'

Ik zuchtte en haalde diep adem. Mijn besluit stond vast, ook al wist ik zeker dat mijn zus het nooit goed zou vinden. Nooit. Daarom moest ik een truc verzinnen, een soort list, hoe vervelend ik dat ook vond. Ik wilde niet tegen haar liegen. Echt niet. Maar ik wist dat als ik mijn idee gewoon zou uitspreken - mijn beslissing - ze me tegen zou houden. Honderd procent.

Nee - ik moest het op een andere manier doen.

'Luister - ik heb een idee,' begon ik, waardoor haar ogen iets oplichtten.

'W-wat voor idee?'

'Iets waardoor we hier onderuit komen... maar je moet me vertrouwen.'

De jonge vrouw keek me aan met gemixte emoties. Het leek alsof ze alle opties in haar gedachten afging, zichzelf zat te bedenken wat er in mijn hoofd rondging, en na een aantal seconden leek ze tot de conclusie te zijn gekomen dat ze het niet wist.
Nu was het een kwestie van goed spelen.

Het moest wel.

'Zie je dat raam?' zei ik, terwijl ik naar links wees. Gemma volgde met haar blik mijn vinger en knikte vervolgens.

'Wil je daar doorheen?' vroeg ze twijfelend.

Ik schudde mijn hoofd. 'Nee. Maar dat is wel wat we de Voorstanders gaan laten denken. Zodra ze weer binnenkomen door die deur,' zei ik, terwijl ik naar de mahoniehouten deur een paar meter achter ons wees, 'ren je zo snel mogelijk naar het raam. Op datzelfde moment roep ik 'Gemma, niet doen!' waardoor ze denken dat je wilt ontsnappen. Alle ogen zullen op jou gericht zijn-'

'Wacht,' onderbrak ze me, haar tranen nu opgedroogd en vervangen door hoop. 'Dat is dan toch juist niet de bedoeling?'

'Ja, juist wel. Kijk, omdat ze allemaal denken dat je gaat ontsnappen, heb ik op dat moment tijd om hen aan te pakken,' legde ik uit, wat me een fronsende blik opleverde. 'Het hoeft niet heel gewelddadig en ernstig, maar het moet ons genoeg tijd geven om écht te kunnen ontsnappen.'

Gemma haalde een hand door haar haar en begon heen en weer te ijsberen. Stilletjes keek ik naar haar, terwijl ik bad dat ze meeging in mijn plan.

Al zou het anders verlopen dan zij dacht.

'Oké,' zei ze toen, waarna ze stopte met ijsberen en voor me kwam staan. 'Oké - we doen het. Maar ik wil zeker weten dat je het goed doordacht hebt. We hebben weinig tijd en als je ze verkeerd uitschakelt...'

Ik legde mijn handen op Gemma's schouders en keek haar doordringend aan. Mijn blik sprak boekdelen, en ik wist dat ik haar op dat moment had overtuigd. Het stak me dat ik haar zo om de tuin moest leiden - maar het was de enige manier. Als ik de waarheid zou vertellen, had ze me nooit laten gaan.
Want dat was het plan. Het uiteindelijke plan, mijn beslissing - de enige optie. Ik zou mezelf voor haar opofferen.

Ik zou naar het beest gaan, niet zij.

En de Voorstanders zouden het heerlijk vinden. Nog meer drama, nog meer geld en nog meer kans op roem voor de hogere groep van verschrikkelijke mensen. Het zou de Selectiedag in de geschiedenisboeken laten gaan, en ik wist dat de Voorstanders niet liever wilden. Roem en rijkdom - dat was voor hen het aller belangrijkste. Mijn plan zou dat via de media aan hen kunnen geven.

Het spijt me, Gemma.

'We hebben niet veel tijd meer,' zei ik toen, terwijl ik haar opnieuw omhelsde en dacht aan onze arme vader. De man was gebroken, gekwetst en doodsbang. Gelukkig voor hem was Gemma altijd al meer het lieverdje geweest en zou zij achterblijven om voor hem te zorgen. Alles wat ik nu nog kon doen was hopen dat mijn plan zou werken.

'Ik hou van je,' fluisterde ik, waarop Gemma snikte en mijn woorden herhaalde.

'Ik ook van jou, Harry.'

Enkele seconden later verstoorde luid geklop ons moment en meteen nadat we elkaar los hadden gelaten, vloog de deur open. Drie mensen stapten naar binnen: de vrouw van het podium, een enorme bewaker en nog een man gekleed in een duur-uitziend pak betraden de kamer. Dit waren zonder twijfel de twee grootste Voorstanders, wellicht de 'bazen', bijgewoond door een persoonlijke bewaker.

Het was nu of nooit.

***

[a/n]
Let's gooooo <3