Styles & The Beast ~ [l.s.]

05 | Horror-sprookje

~
Rip me apart
Tear me to shreds
Make me a prisoner
Inside my own head
~

{Harry}

Luid geeuwend liet ik me een paar uur later eindelijk op mijn bed vallen. Er spookten allerlei horror-achtige beelden door mijn hoofd heen, de één nog angstaanjagender dan de ander, en compleet uitgeput trok ik de dekens naar me toe en sloot ik mijn ogen. De verlaten kerk doemde meteen op voor mijn netvlies. Koude rillingen liepen over mijn ruggengraat heen, en kippenvel ontstond meteen weer op mijn armen, liet mijn nekharen rechtovereind schieten. Ik kon het verhaal van Melissa maar niet uit mijn gedachten krijgen. Het was zo vreemd, zo afschuwelijk, en ergens wilde ik haar gewoon niet geloven. Want hoe kon ik ook? De dingen die ze me had verteld waren zo onwerkelijk, alsof het zich allemaal had afgespeeld in één of ander sprookje. Een kasteel, pratende en levende meubels, een vloek die iedereen in zijn macht hield, met liefde als enige redmiddel, en dan tot slot het beest. Een afschuwelijk, verschrikkelijk, gemeen en eng beest. Het was echt net een kinderverhaal, maar dan angstaanjagender. Een beetje zoals de originele Grimm sprookjes.

Alleen was dit geen verzonnen verhaal.

Hoe graag ik ook wilde dat het nep was - dat was het gewoon niet. Ik wist het zeker. Ten eerste was er niemand zo fantasierijk dat ze een verhaal als die van Melissa in één keer uit hun duim zouden kunnen zuigen. Ten tweede, en dat was misschien nog wel de belangrijkste reden, had ik de blik in haar ogen gezien. Haar gebroken, donkerbruine ogen die niets anders uitstraalden dan pure angst en verdriet. Ik zag aan haar dat ze echt op de vlucht was, dat ze écht heel erg bang voor iets was, en daardoor kon ik niets anders doen dan haar gewoon te geloven. Ik had geen keuze, zeker niet nu de Selectiedag letterlijk voor de deur stond.

Nog maar een paar uur.

Zuchtend rolde ik mezelf op mijn rug en opende ik mijn ogen weer. Het ging wel even duren voordat de slaap me zou bevatten, dat was één ding dat zeker was, en ik probeerde mijn gedachten van de oude kerk en Melissa te verplaatsten naar mijn zus, Gemma.

Gemma, Gemma, Gemma. Als ik er zo over nadacht, was zij eigenlijk de reden dat ik het verhaal überhaupt kende. Ik was Melissa eigenlijk alleen maar tegengekomen, omdat ik ervan overtuigd was dat Gemma zich had teruggetrokken in de verlaten kerk, hoe eng dat ook klonk.

Gelukkig had ik niet meer naar haar hoeven zoeken. Een aantal minuten nadat Melissa klaar was met haar hele verhaal over het Beest, en zijn vloek, was mijn telefoon afgegaan. Tot mijn grote opluchting had ik de naam van mijn zus op de display zien staan en er viel een hele last van mijn schouders af zodra ze had verteld dat ze toch maar weer naar huis was gegaan. Ik had tegen haar gezegd dat ik er ook aan zou komen, waarna ik haar ervan had overtuigd dat ze me echt niet hoefde komen op te halen. Ze mocht Melissa immers niet zien.

'Kom je morgen alsjeblieft terug?' had het donkerharige meisje gesmeekt. 'Ik ben zo alleen en het is wel fijn om een... een vriend te hebben.'

Ik had haar ervan verzekerd dat ik de volgende dag weer zou komen, een paar uur voor de echte Selectie zou beginnen. Vrijwel meteen daarna nam ik mezelf voor om het meisje te gaan helpen, kostte wat het kost. Niemand verdiende het om zo behandeld te worden, niemand verdiende het om voor altijd op de vlucht te zijn - niemand.

Maar nu moest ik mijn gedachten echt uit gaan zetten.

Na een tijdje vielen mijn ogen uiteindelijk langzaam dicht en werd ik meegenomen in een diepe slaap. Allerlei beelden flitsten door me heen, teisterden mijn dromen, en de volgende ochtend werd ik badend in het zweet gewekt door de meest irritante wekker op aarde: mijn vader.

Tijd voor de Selectiedag.

***
[A/N]
Wat korter dan anders en misschien een klein beetje een filler - maar nu gaat het beginnen! Selectiedag! Are you prepared? En wie denken jullie dat er gekozen gaat worden?

Stay tuned voor het volgende hoofdstuk!