Styles & The Beast ~ [l.s.]

04 | De vloek

'Het is een lang verhaal,' zuchtte ze, terwijl ze dichterbij kwam en voor me kwam staan. 'Laten we zeggen dat ik aan het beest ben ontsnapt.'

{Harry}

Dankbaar ademde ik de frisse avondlucht in. Melissa en ik waren samen naar buiten gelopen nadat ik haar had gevonden, en ik was maar al te nieuwsgierig naar haar verhaal. Geen één van de andere twee jongeren die in de jaren voor haar waren uitgekozen op selectiedag, waren teruggekeerd en ik wist bijna zeker dat er ook niemand was die wist dat Melissa terug was gekomen. Of, zoals ze zelf zei, ontsnapt.

We lieten ons allebei op de middelste traptrede voor de verlaten kerk zakken. Ik keek het meisje afwachtend aan, en het viel me op dat ze er slecht uitzag. Dikke, zwarte kringen waren zichtbaar op de huid onder haar ogen en haar onderlip was gescheurd. Een litteken sierde haar sleutelbeen en haar kleding was net zo gehavend als dat ze eruit zag.

Wat had ze in godsnaam moeten doorstaan?

'Voordat ik je alles vertel, moet je me één ding beloven,' begon ze toen, waarop ik meteen knikte.

'Zeg het maar.'

'Je moet beloven dat je het aan niemand, maar dan ook niemand vertelt. Als de Voorstanders erachter komen dat ik ben ontsnapt...' Ze rilde huiverend en haar gezichtsuitdrukking sprak boekdelen. Het was me meteen duidelijk dat ze hier helemaal niet mocht zijn - dat ze dit absoluut niet mocht verder vertellen.

'Ik beloof het,' zei ik plechtig, waarop ze dankbaar glimlachte.

'Oké. Dit gaat waarschijnlijk heel bizar klinken, misschien zelf ongeloofwaardig, maar ik beloof je dat ik het echt niet verzin. Misschien zal je denken dat ik gek ben. Of misschien zal je denken dat ik in een gekkenhuis thuishoor. Maar echt waar, ik zweer het je - het is allemaal echt gebeurd.'

'Ik geloof je,' antwoordde ik, en ik meende het.

'Oké,' zei ze. 'Precies één jaar geleden, op selectiedag, had ik net zoals iedere andere jongere de vragenlijst ingevuld. Het was mijn derde keer, ik was er dus al vanaf het begin bij, en eigenlijk boeide het me niet zoveel. De voorgaande jaren was er ook niets aan de hand geweest, en ik gebruikte al sinds de eerste keer een soort tactiek, een manier van invullen die ik veilig achtte.' Ze zuchtte en schudde haar hoofd, alsof ze haar eigen gedachten afkeurde. 'Het was achteraf gezien heel dom van me. Ik dacht; als ik nou alles zó invul, dat ik op een echt kutwijf lijk, dan zou ik nooit worden gekozen. Het had twee keer gewerkt - een derde keer moest toch ook lukken? Nou, Jezus, wat had ik dat verkeerd.' Ze haalde een hand door haar lange, bruine haren en glimlachte zwakjes, haar ogen gericht op iets in de verte. Ik voelde een leegte door me heen glijden en wist dat ik het echt met dit meisje, Melissa, te doen had. Het enige wat ze wilde, was niet gekozen worden.

Net zoals wij allemaal.

'De volgende dag, toen ze de namen om gingen roepen, werd mijn wereld in één keer aan stukken gereten. Ik hoorde mijn naam, daar, in die zaal, en het voelde alsof de grond letterlijk onder me wegzakte. Mijn leven was voorbij en ik had niet eens normaal afscheid kunnen nemen - mógen nemen. Niet van mijn vader, niet van mijn moeder en niet van mijn zusje. Het laatste wat ik van hen zag, waren hun tranen. Ik mocht ze niet eens een laatste knuffel geven...'

'D-dat is heel erg voor je,' fluisterde ik.

Ze zuchtte en knikte droevig. 'Het was heel heftig. Zodra mijn naam genoemd werd, moest ik naar voren komen en op het podium gaan staan. De first lady van de Voorstanders deed het woord... ik weet niet eens meer wat ze allemaal zei.'

'Jezus, wat erg voor je,' zei ik zacht, en ik meende het oprecht. 'W-wat gebeurde er toen?'

'Toen werd ik meegenomen naar achteren. Ik hoorde alle andere jongeren en hun ouders juichen en huilen van opluchting, en ergens was ik wel blij dat het hen bespaard was gebleven. Hun wereld zou nu tenminste niet uit elkaar vallen.' Ze trok haar knieën op en vouwde haar armen eromheen, liet haar kin daarop rustten. 'Zodra ik achter de schermen was, kreeg ik een kop thee toegereikt. Ze zeiden dat het kamille was, om me wat van de schrik te kalmeren... en dat is eigenlijk het laatste dat ik me herinner van de selectiedag zelf.'

'Wacht - hadden ze je gedrogeerd?' riep ik verontwaardigd. 'Dat meen je niet.'

'Jep,' zei ze schouderophalend. 'Ik weet niet voor hoelang, maar toen ik bijkwam, lag ik in een kingsize bed, bovenin een enorm kasteel. Eerst wist ik niet waar ik was - en nog steeds niet precies, maar het was duidelijk dat het een onderdeel van de selectie was. Sterker nog, ik hoorde later dat het een speciale kamer was voor de Gekozenen.'

'Gekozenen?' herhaalde ik. 'I-is dat een serieuze term?'

Ze lachte en schudde haar hoofd. 'Nee, zo noemen de meubels van het kasteel de jongeren die worden geselecteerd.'

Wat.

'Ik... ik, eh - zei je nou meubels?'

Opnieuw geknik. 'Jep. Pratende, levende meubels. Allemaal vastgezet in een vloek.'

Nou werd die al helemaal mooi.

'Wat voor vloek?' vroeg ik toen, mijn lach inhoudend. Dit kon ze toch niet menen?

'De vloek van het Beest,' zei ze toen, terwijl ze vermoeid in haar ogen wreef. 'De vloek van het Beest.'

***
[A/N]
Volgende probeer ik sneller online te zetten.
Vote/comment alsjeblieft wat je ervan vindt, sprookjes zijn voor mij ook nieuw :)
❤️