❝Tell my love to wreck it all, cut out all the ropes and let me fall❞
Kiana
Ξεκλειδώνω γρήγορα την πόρτα και τον τραβάω μέσα. «Τι στο διάολο κάνεις τέτοια ώρα εδώ;» τον ρωτάω ψιθυρίζοντας του δυνατά.
«Α δε με θες εδώ. Δηλαδή. Να φεύγω.» κάνει μεταστροφή και πάει πίσω προς την πόρτα μα τον πιάνω πάλι από το ύφασμα του πουκάμισου που φοράει και τον τραβάω πίσω.
«Σε θέλω.» του τονίζω. Με κοιτάζει με μάτια που λάμπουν και ξεφυσάω.
«Εδώ.» συμπληρώνω. «Εδώ. Σε θέλω εδώ. Απλώς ανησυχώ, έχεις πιει;» του αποκρίνομαι αμέσως μετά.
«Ε λιγάκι.» τρίβει με το χέρι του το πίσω μέρος του κεφαλιού του. Τον χτυπάω ελαφρά εκεί και μουγκρίζω.
«Ε γιατί το έκανες αυτό τώρα;» με ρωτάει ψιθυρίζοντας και εκείνος.
«Γιατί ήπιες. Τι σου έχω πει; Να μην πίνεις πολύ, ούτε καν μπορείς μετά να μιλήσεις.» τον κοιτάζω αυστηρά βάζοντας τα χέρια μου στη μέση μου.
«Ποιος μπορεί να δεν μιλήσει μετά;» κάνει ψέμματα πως μπερδεύει τις λέξεις του.
«Ω σκάσε.» τον τραβάω από το πουκάμισο και κατευθυνόμαστε προς το δωμάτιο.
«Σσσς» γυρνάω και του κάνω με το δείκτη μου να αγγίζει τα χείλη μου, κάνοντας του νόημα να είναι σιωπηλός.
«Σσσς» αντιγράφει και εκείνος τις κινήσεις μου και γελάω σιγανά. Κοιτάω τι φοράει. Ένα μαύρο πουκάμισο.
«Δείχνεις μεγαλύτερος με αυτό το πουκάμισο.» του λέω. Φτάνουμε στο δωμάτιο μου και κλείνω την πόρτα πίσω μας αργά.
«Δε σου αρέσει δηλαδή;» ρωτάει πανικοβλημένος.
«Μου αρέσει. Φυσικά και μου αρέσει Harry.» του απαντά. Μου αρέσεις εσύ και τα πάντα πάνω σου. Θέλω να του πω καλύτερα, αλλά ας το αφήσω για...ποτέ.
«Ωραία τότε.» αποκρίνεται και μου χαμογελά χαιρέκακα με τα λακκάκια του να εμφανίζονται νομίζω πιο έντονα από ποτέ.
«Που ήσουν;» τον ρωτάω καθώς κάθεται στην καρέκλα του γραφείου μου και εγώ στην άκρη του κρεβατιού.
«Είχα βγει.» απαντά χωρίς να με κοιτά στα μάτια. Κοιτάει το δωμάτιο μου τριγύρω και παραμένει σιωπηλός. Εγώ δε λέω τίποτα.
Δε δείχνει βέβαια το ίδιο μεθυσμένος με πριν. Μάλλον προσποιούνταν για να τον αφήσω να μπει. Ξέρει πάντα τι να κάνει σχετικά με εμένα ο τύπος.
«Μου έχει λείψει αυτός ο χώρος.»
Σηκώνω το βλέμμα μου και τον βλέπω να κοιτάει το δωμάτιο μου τριγύρω.
«Όλα σου έχουν λείψει εκτός από ένα πράγμα.» του αποκρίνομαι και κάθομαι πιο πίσω στο κρεβάτι.
Κοιτάω τις ριγέ αστείες κάλτσες μου και θέλω να γελάσω αλλά δε μπορώ. Μου έχει ρουφήξει όλα τα συναισθήματα εκτός από ένα, την αγάπη μου για εκείνον.
YOU ARE READING
Moonlight
FanfictionΑκόμη τον αγαπώ. Ήταν από τους πρώτους φίλους που είχα ποτέ. Την πρώτη μέρα στο σχολείο, μου πρόσφερε τον κόκκινο μαρκαδόρο, το οποίο είναι το αγαπημένο μου χρώμα, έτσι γίναμε αχώριστοι . Ήμασταν σε μερικά μαθήματα μαζί, στις ομαδικές δραστηριότητε...
