Moonlight

chapter 4

❝In the clouds where the angels sing, in your eyes where I wanna be❞

Kiana

«Γιατί με πας εσύ σχολείο; Πάντα μόνος μου πηγαίνω.» αποκρίνεται ο Tom γκρινιάζοντας.

«Γιατί έχω να σε ρωτήσω κάποια πράγματα και δεν θέλω να είναι μπροστά η μαμά ή ο μπαμπάς.» του εξηγώ.

«Επειδή μαλώσατε εχθές;» με ρωτάει.

«Δε μαλώσαμε, απλώς είχαμε μία τεταμένη συζήτηση επειδή ξέχασα το κινητό μου το Σάββατο το βράδυ όταν βγήκα.» του απαντώ γρήγορα.

«Α, και γιατί δε με ρώταγες στο σπίτι, στο δωμάτιο μου και έπρεπε να έρθεις μαζί μου μέχρι το σχολείο λες και είμαι μωρό;» με ρωτάει πνιχτά.

«Άραξε φίλε, δώδεκα χρονών είσαι.» του λέω γελώντας.

«Μπορώ όμως άνετα να σε πιάσω από τα χέρια, να κάνω πως με έχεις απαγάγει και να αρχίσω να ουρλιάζω.» μου λέει έχοντας ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο του.

«Ζούμε στο Holmes Chapel, όχι στη Νέα Υόρκη που είναι γεμάτοι αγνώστους, κακοποιούς και αστυνομία σε κάθε στενό. Άραξε, φίλε.» του λέω κοιτώντας τον με αυστηρό ύφος. Ξεφυσάει και σταυρώνει τα χέρια του.

«Έχεις δίκιο, γαμώτο.» αποκρίνεται. «Γιατί δε με ρώταγες στο σπίτι όμως;» επαναλαμβάνει την προηγούμενη ερώτηση του.

«Γιατί όλη την ώρα παίζεις με εκείνη την βλακεία και έχεις αυτά τα ανόητα τεράστια ακουστικά στα αυτιά σου!» του λέω αμέσως.

«Παίζω PS4 και ακούω Drake, Wiz Khalifa και Lil Wayne.» μου απαντά.

«Ω μη μου λες, ανατρίχιασα.» τον κοροϊδεύω. «Σε έχω ακούσει να τραγουδάς Lil Wayne, λες ότι λέξεις να ναι, ούτε που καταλαβαίνεις τι λέει.» πρόσθετω.

«Καλυτερεύω.» με κοιτάει σουφρώνοντας τα χείλη του.  «Δεν χειροτερεύω όπως εσύ.» ανασηκώνει τα φρύδια του καθώς μου μιλά.

«Τι εννοείς;» τον ρωτάω μπερδεμένη.

«Πόσο ηλίθια παίζει να είσαι που να μην μπορείς να φορέσεις το σωστό ταιριαστό ζευγάρι σκουλαρίκια;» με ρωτάει.

«Τι;» γουρλώνω αμέσως τα μάτια μου και πιάνω τα αυτιά μου. «Γαμώτο. Γιατί δε μου το είπες πιο πριν;!.» του λέω πνιχτά. Ρίχνω τα μαλλιά μου μπροστά για να κρύψω τα σκουλαρίκια.

«Επειδή ήξερα πως θα είχε πλάκα.» χαζογελάει.

«Ηλίθιο.» του πετάω.

«Είπε εκείνη που είναι ανίκανη να φορέσει δύο ίδια σκουλαρίκια.» μουρμουρίζει.

«Θέλεις να πας στο σχολείο δευτεριάτικα με μώλωπα στο μάτι;» τον ρωτάω στυγνά. Στροβιλίζει τα μάτια του. Φτάνουμε όπου να ναι στο σχολείο. Γαμώτο, δεν προλαβαίνω. 

«Πες μου τι ακριβώς είπε στον Harry η μαμά. Γιατί εχθές αρνήθηκε πως μιλήσανε αλλά εμένα μου το είπε ο Harry. Και εσύ έχεις τα αυτιά σου παντού. Οπότε. Μίλα.» σταματάω και τον τραβάω από τη μπλούζα για να σταθεί μπροστά μου.

«Θα αργήσω στο σχολείο.» μου λέει και αμέσως του τραβάω το χέρι και κοιτάζω την ώρα στο ρολόι χειρός του.

«Πολύ που σκοτίστηκες εσύ. Έχεις ακόμη είκοσι λεπτά μέχρι να αρχίσει η πρώτη περίοδος. Μίλα.» απαιτώ.

Κλείνει το στόμα του, κατσουφιάζει, έπειτα χτυπάει το δείκτη του στα χείλη του και μου κάνει νόημα με τα δάχτυλα του πως θέλει λεφτά για να μιλήσει. Μουγκρίζω.