Moonlight

chapter 33

❝Lost in confusion, like an illusion. You know I'm used to making your day. But that is the past now, we didn't last now❞

Harry

Το μάγουλο μου πονάει ακόμη από το δυνατό χαστούκι που μου έδωσε η Ashley μόλις έφτασε στο πανεπιστήμιο, μπροστά σε όλους, στο προαύλιο.

Και είχε δίκιο. Από όσα μπόρεσα δηλαδή να καταλάβω μέσα από τα ουρλιαχτά και τις φωνές της.

Γίναμε το επίκεντρο, αλλά αυτό είναι το τελευταίο που με ανησυχεί. Η Kiana. Η Kiana πλέον τα ξέρει όλα και ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να αλλάξω τα πράγματα.

Φτάνω έξω από το σπίτι της και όταν πλησιάζω την πόρτα, την βρίσκω ανοιχτή.

«Τι γίνεται;» ρωτάω αμέσως μόλις βλέπω την Michelle να τρέχει αναστατωμένη μες την κουζίνα. Όταν γυρίζει να με κοιτάξει τα μάτια της είναι κατά κόκκινα και δείχνει πανικοβλημένη.

«Τι της έκανες;!» είναι το πρώτο πράγμα που μου λέει με φωνή άγρια και τραχιά ακριβώς μόλις μπαίνω μέσα και κλείνω την πόρτα πίσω μου αργά.

«Ε-εγώ...-είμαι εδώ για να της μιλήσω. Για να επανορθώσω.» της λέω αργά.

«Όχι.» σταυρώνει τα χέρια της. Το πρόσωπο της είναι κατακόκκινο, από οργή, φόβο, λύπη για την κόρη της; Δε ξέρω απόλυτα.

«Φύγε Harry. Συγγνώμη που στο λέω, αλλά αυτήν την φορά πρέπει να φύγεις.» μου λέει αυστηρά.

«Πρέπει να της μιλήσω.» Νιώθω πιο άδειος μέσα μου από ποτέ, πιο κατεστραμμένος.

Δάκρυα ανεβαίνουν στα μάτια μου.

«Σε παρακαλώ. Κάνε το τουλάχιστον για εκείνη.» μου λέει.  Και τα δικά της μάτια είναι βουρκωμένα.  

«Δεν την έχω δει ξανά έτσι.» ένα δάκρυ τρέχει τελικά στο μάγουλο της.

«Το παιδί μου αυτήν την στιγμή είναι νεκρό, παρόλο που αναπνέει. Και ξέρω πως πλέον δε μπορείς εσύ να την αναστήσεις.» η φωνή της είναι απόμακρη και κρύα. Δεν την έχω ακούσει να μου μιλάει ξανά έτσι, με αυτόν τον τρόπο.

«Μπορώ. Είμαι ο μόνος που θα αγαπάει πάντα. Το ξέρω. Το νιώθω. Μπορεί και εμένα να με βλέπεις στα πόδια μου αυτήν την στιγμή, αλλά μέσα μου είμαι και εγώ νεκρός.» της λέω.

«Αυτή είναι ο μόνος λόγος που στέκομαι στα πόδια μου αυτήν την στιγμή.» της τονίζω.

«Όχι.» αρνείται. «Εσύ ευθύνεσαι. Συγγνώμη πραγματικά που σου μιλάω με αυτόν τον τρόπο, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Η μόνη αλήθεια. Δε σε θέλω κοντά στην κόρη μου, Harry.»

«Την αγα-..» τα λόγια μου διακόπτουν δυνατά ουρλιαχτά. Αμέσως ανατριχιάζω όταν καταλαβαίνω από ποιον προέρχονται.

Τα μάτια μου γουρλώνουν και η Michelle έχει φύγει γρήγορα ήδη προς το διάδρομο. Πάω πίσω της αλλά μόλις ακούω τη φωνή εκείνης από το μπάνιο κάνω πίσω και κοντοστέκομαι στην άκρη, στην αρχή του διαδρόμου, για να μη με δει.

«Κάνε το να φύγει. Κάνε τον πόνο και αυτό το απαίσιο πράγμα που νιώθω να φύγει. Σε εκλιπαρώ.» την ακούω λίγο μετά αχνά να λέει στη μαμά της, να την παρακαλεί με κάθε δύναμη και έλεος της.

Δάκρυα τρέχουν στο πρόσωπο μου.

Η μητέρα της μιλάει σε εκείνη και έπειτα φανερώνονται μπροστά μου στο διάδρομο, τα μάτια του κοριτσιού μου πεταρίζουν και προλαβαίνω ίσα ίσα να κρυφτώ πίσω στη θέση μου πριν με δει.

Φεύγουν και μπαίνουν στο υπνοδωμάτιο της.

Σέρνομαι στον τοίχο προς τα κάτω και ξεσπάω σε ακόμη δυνατότερα κλάματα, τρίβοντας γρήγορα με τα χέρια μου το πρόσωπο μου.

Δεν έπρεπε. Δεν έπρεπε καν να γίνει αυτό. Είναι ότι πιο καλό υπάρχει. Υπερβολικά καλό και το κατέστρεψα. 

Κατέστρεψα πράγματα που δε θα έπρεπε ποτέ να έχω αγγίξει.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και προσπαθώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου αλλά είναι αδύνατον.

Όταν ακούω όμως βήματα στο διάδρομο σκουπίζω γρήγορα το πρόσωπο μου με τα μακριά μανίκια της μπλούζας μου και σηκώνομαι

όρθιος. Μόλις η Michelle με βλέπει, κατσουφιάζει και παίρνει μια μεγάλη βαθιά ανάσα. «Ίσως θα ήταν καλύτερα να φύγεις τώρα.» μου λέει ψιθυριστά καθώς ανοίγει ένα ντουλάπι και βγάζει από μέσα φάρμακα.

 Όχι. Σιχαίνομαι ότι της έχω προκαλέσει μέχρι και σωματικό πόνο.

«Ίσως.» λέω.

Το ότι έγινε πριν λίγο με χτύπησε σαν κύμα. Ίσως πράγματι θα ήταν καλύτερα να μείνω μακριά της μέχρι να ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα, ή για αρκετό καιρό τέλος πάντων.

«Θέλω μόνο να της πω κάτι πριν φύγω. Σε παρακαλώ.» την κοιτάζω. «Σε παρακαλώ.» της ξανά λέω.

«Harry, δεν είναι καλή ιδέα. Εγώ σε παρακαλώ. Σε ικετεύω, άφησε τη ήσυχη.» αναστενάζει.

«Μόνο για λίγο.» γυρίζω να φύγω προς το διάδρομο παρόλο που με φωνάζει χαμηλόφωνα πίσω μου.

Φτάνω μπροστά από την κλειστή πόρτα της και σηκώνω το χέρι μου για να χτυπήσω, αλλά ως γνωστόν είμαι ένας μαλάκας που δεν έχει κότσια.

Αγγίζω το μέτωπο μου πάνω στην πόρτα και κοντοαναστενάζω.

Μακάρι να μπορούσα να φέρω στη ζωή της την χαρά που της αρμόζει, την ευτυχία που χρειάζεται και την αγάπη που της αξίζει.

Νιώθω ένα άγγιγμα πάνω στην πόρτα και δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα όταν το πόμολο πεταρίζει, μα η πόρτα δεν ανοίγει εντελώς, παρά λίγο, ίσα ίσα παραμένει όμως μισάνοιχτη.

Πανικοβάλλομαι μα.. την ακούω.

Ακούω τους λυγμούς της πιο κοντά και το μόνο που θέλω είναι να μπουκάρω μέσα, να την πάρω στην αγκαλιά μου και να σκουπίσω τα δάκρυα της, λέγοντας της πως όλα θα φτιάξουν αν και ξέρω πως αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται να γίνει ούτε εύκολα, ούτε γρήγορα, ίσως μάλλον και ποτέ.

Έπειτα μιλάει, και αυτά που λέει, με θάβουν ακόμη πιο πολύ στο έδαφος της κόλασης που ο ίδιος δημιούργησα.

«Σε παρακαλώ Θεέ μου.» η φωνή της σπάει ακριβώς όπως ότι τελευταίο έχει μείνει μέσα μου. «Τουλάχιστον πρόσεχε τον από εδώ και μπρος.» λέει σιγανά.

Καλύπτω με την παλάμη μου το στόμα μου και έπειτα κάνω ένα βήμα πίσω.

«Να θυμάσαι ότι σε αγαπώ.» 

Ψιθυρίζω υπερβολικά σιγά μέσα από τα κλάματα μου, ξέρω πως η ίδια δε θα με ακούσει, μα ελπίζω η ψυχή της να το κάνει ή να το νιώσει για από εδώ και μπρος που θα είμαστε χώρια.

🌙 Ελπίζω να σας άρεσε. Στα επόμενα κεφάλαια θα έχουμε τα γενέθλια της Kiana. Σας υπενθυμίζω πως η ιστορία ολοκληρώνεται στα 50 κεφάλαια. Εύχομαι να είστε όλες/όλοι καλά και να χαμογελάτε. Τσεκάρετε αν θέλετε και την άλλη μου ιστορία Tupelo. Love to all. Anna. x