His Slave

Chapter 8

(Edited)

Julia's POV

Haysss

Sobrang pagod na pagod na ako! Pagkauwi ko nakita ko na nakaabang sa pintuan si Tan at mukhang natataranta. Oh? Bakit ang aga din nila?

"Ate!" Sigaw niya. Oh? Ate?! Aba! Mukhang seryoso ata siya ngayon ah!

"Oh? Ate? Anyare sayo? May sakit ka ba?" Natatawang tanong ko sakanya.

"Mamaya ka na magbiro ate! Si nanay!" Napatingin agad ako sakaniya habang nawala naman ang mga ngiti sa aking labi. Ano ba talagang nangyare?

"Oh? Anong nanagyare kay mama?" Tanong ko sakanya. Pero.. natahimik siya bigla. Ano na?!

"H-hoy, ano na?!" Kinakabahabg sigaw ko. Bakit parang ang dami daming nangyare ngayong araw na ito?

"S-si m-mama. N-nasagasaan siya ate."

 
**

Ligtas kaming nakarating aa ospital kung nasaan si mama. Hindi pa namin siya pwedeng makita since nasa ER pa siya.

"Jonathan, ano ba talagang nangyare?!"

"A-aate.. kasi... tsk! Pauwi na ako nun. Nakita ko siya sa kabilang side ng kalsada. Kumaway pa ako sakanya nun. Patawid na sana siya nung biglang nag-red yung stoplight. Tapos... tapos... yun."

Bakit ba ganito ang buhay?! Stress na nga sa school! Pati ba naman sa bahay? Wala bang pahinga to? Hindi ba pwedeng isa isa lang ang problema ko?

Pero gaya nang kanina.. hindi ko pwedeng takasan ito. Si mama ang usapan dito hindi lang ako.

"Alam mo ba ang plate number nung nakabangga sakanya?"

"I-I'm sorry ate."

"Aish!" Sabi ko na halos mapasabunot na ko sa buhok ko. Hindi ko na alam kung anong gagawin.

"Sina kuya Blue at si Jay, nacontact mo na ba?"

"Opo ate. Ate... sorry na. H-hindi ko naman sinasadya na magulat. Hindi ko siya nasagip agad. Nung... nung mapanood ko siyang masagasaan, sising sisi ako. Dapat ako yun eh... hindi si mama." Aniya. And for the second time in my life, I saw my little brother cry again. Hindi ko naman siya sinisisi eh. Walang dapat sisihin dit kundi yung nanagasa sakanya! 

"Look Tan, walang may kasalanan dito kundi yung nanagasa sakanya. Kaya tama na at huwag mo nang sisihin ang sarili mo." Malumanay na sabi ko.

 "Hindi eh.. maling mali."

"Shhh it's not your fault. Halika nga dito."Ani ko at niyakap. Hinimas ang likod niya para kahit papaano gumaan na ang pakiramdam niya. Alam ko naman na hanggang ngayon, sarili niya padin ang iniisip niya.

Unang beses kong nakita siyang umiyak nung... nung iwan kami nung papa namin. We're just 12 back then.

"I can't take this anymore! I can't live like this forever! I'm leaving!"

"No! Please Nathan! Don't leave us! Don't leave your kids!"

Nasa loob sila ng kwarto pero rinig na rinig namin ang sigawan nila. Si kuya naman walang ibang ginawa kundi ang pakalmahin kami. Bata pa man ako ay naiintindihan ko na ang mga sinasabi nila. Paano? gabi gabi silang ganyan, at gabi gabi ding tumatatak sa utak ko ang pinag aawayan nila.

Mayaman si papa noon. Isa siyang tagapagmana ng kompaniya na pag mamay ari ng papa niya. Nakilala niya lang si mama nung nag away sila nang papa niya at nagpunta siya ng bar. Gaya ko dati, singer din si mama ng sa bar. Dahil kailangan niya din ng pera para sa pag aaral niya. Ulila na kasi si mama dati. Pero nalasing si mama nun dahil natanggal siya sa scholars dahil kadalasan ay late siya. Nagkita sila mama at papa at aksidenteng nagawa "yun". Hindi daw pinagsisisihan ni papa yun kasi mabilis siyang napaibig kay mama.