The Unwanted Woman

Chapter 30

I quickly went back to my hospital room as soon as I heard what Harry said. So Pacey was the one behind all of this crap? Napaka walang hiya ng babaeng iyon! Ganon ba talaga kalala ang nangyari sa kanya at pati buhay ng walang kamuwang muwang kong anak ay kukunin niy? Hintayin niya lang talaga na gumaling ako, makikita niya ang hinahanap niya. I will make sure that she will suffer behind the bars.

"Harry." He is sitting on the sofa at the corner of my room, holding a brown envelope.

"Scar. Here are all the informations that I found about Pacey." Iniabot niya sakin ang envelope, kinuha ko 'yon at umupo sa kama ko.

Nabasa ko roon ang lahat ng tungkol sa nakaraan ni Pacey. Marami doon ay sadyang alam ko na dahil nga school mates kami noong college. Little did I know that she was a battered girlfriend and that she was pregnant when her father sent her abroad. Nakapaloob din don an ilang mga pictures.

"So she was pregnant when she left the country. Bakit wala silang picture ng anak niya?"

"Because she had a miscarriage, na depress siya noong pinadala siya sa ibang bansa."

Is it possible that she is blaming me? Baka kaya siya gumaganti at pati ang anak ko ay idadamay niya ay dahil ako ang sinisisi niya sa pagkamatay ng anak niya? But it wasn't my fault! Sinabi ko lang ang totoo noon, and to be honest hindi ako nagi guilty, because I never did something wrong to her. She did that to herself. At sa lahat ng mga pinag gaga gawa niya ngayon? Bayad na siguro ako sa iniisip niyang kasalanan ko, I almost lost my son.

After all, I feel bad for the girl, I feel bad because of what happened to her, but she needs to understand that I don't have anything to do with her anymore.

"Nasampahan na ba siya ng kaso?"

"Yes. Attempted murder and

"Mabuti. Kaylangan niyang managot sa batas. She almost killed me and my son"

"Wag kang mag alala, hindi hahayaan ng team ko na makalapit pa siya sa inyo."

"Thanks Harry."

"Kumain ka na muna, para maibalik agad ang lakas mo." Binuksan ni Harry ang isang maliit na lalagyan sa lamesa sa gilid ng kama, naamoy ko na agad ang masarap na chicken soup, kumalam ang tiyan ko. Nagsalin si Harry ng soup sa isang mangkok at binigay iyon sa akin. Malakas naman na ako. Kaya ko na. Pero gutom na gutom ako. Isinantabi ko muna ang mga naiisip ko at nagsimulang humigop ng mainit na sabaw. Halos naubos ko ang chicken soup na iyon. Harry was just watching me until I finished my meal, paminsan ay nag tetext siya, pero hindi nawawala sakin ang tingin niya.

Nag ring ang cellphone niya at agad niya namang sinagot ito. May kung anong sinasabi ang kausap niya sa phone at siya naman ay tahimik na nakikinig, maya maya pa'y nagdilim ang kanyang mukha. Napahugot siya ng hininga, pumikit ng mariin at pinisil ang pagitan ng kanyang mga mata.

"Scar, I need to go. May mga tao ako sa labas. You'll be safe." Mabilis siyang lumabas ng pinto. Mukhang urgent talaga ang kailangan niyang puntahan.

And now that I'm alone, I can't stop thinking about what happened recently. Muntik na akong mag agaw buhay pati na ang anak ko. Ang walang kamalay malay na anak ko. Paano nasikmura ni Pacey na pumatay ng tao? I blamed myself when Lucia died. That's what I always think. Ibig sabihin ba nito ay wala akong pinagkaiba kay Pacey?

Naputol lang ang pag iisip ko ng bumukas ang pinto ng kwarto. Pumasok si Hermaine na gulo gulo ang buhok at ang dungis ng damit.

"Anong nangyari sayo?" Hindi ko alam kung matatawa ako o mag aalala sa kanya ehh.

"I don't wanna talk about it Scar. I came here to see if you're okay." Umupo siya sa upuan katabi ng kama ko ba mukhang pagod na pagod. Napabuntong hininga pa nga siya at napayuko. She's not the usual Hermaine that I know. Baka nga seryoso talaga ang nangyari sa kanya.

"I'm doing fine. Nagpapalakas nalang at pwede na akong lumabas"

"That's good." Sandaling natahimik ang kwarto at pagkaraa'y nagsalita ulit siya.

"Did Xander already visited you? Does he even know na nanganak ka na?" Nakataas ang isang kilay niya ng magtanong sakin.

Sa totoo lang, hindi ko pa nakikita si Xander at wala pa din akong nababalitaan na binisita niya ako. I don't know where he is. He needs to know the truth. Siguro kung totoong anak niya nga ang pinagbubuntis ni Carmela ay magagalit ako sa kanya. Pero hindi. I know him. He is a responsible guy, ang tanging ikinasasama lang ng loob ko ay hindi niya sinabi sa akin na may nagaganap na pala. Matatanggap ko naman eh.

"I haven't heard anything from him yet." Matamlay kong sagot.

"Hay nako! Wala ba talagang pakialam sayo yung lalaking yon? Aba! Halos manatay na ang anak niyo oh!"

"Sigurado akong may rason kung bakit hindi siya nagpapakita. Maybe he thinks that I'm mad at him. I don't know. But I really need to talk to him."

"Kumain ka na ba?"

"Yes kakatapos lang." Itinuro ko sa kanya ang pinagkainan ko na nasa ibabaw ng lamesa.

Naghikab ako at para bang hinihila ako pababa. I think I need a good nap. After all bullshits, I think I badly need it.

Hello! I'm back!! Sorry sa matagal na update! Anyways I hope you guys like my update. I know medyo bitin but the next Chapter will be Xander's POV.

PLEASE SUPPORT "THE SECOND WOMAN" STORY BI GUIDEON THANKS GUYS!