The PAST MISTAKE

Chapter Twenty Three

Nagulat si Francine nang biglang bumukas ang pinto ng banyo at iniluwa ng pintuan si James. Sa sobrang gulat niya ay nabitiwan niya ang pantalong hawak at dinala ang isang palad sa kanyang dibdidb. Pakiramdam niya ay nais lumundag mula sa dibdib niya ang kanyang puso dahil sa pagkagulat.

"Oh, sorry-I thought no one's using the bathroom," paghingi ng paumanhin ni James.

Pinulot ni Francine ang pantalon sa sahig. "Palabas na rin naman ako, kaya puwede mo nang gamitin ang banyo."

Akmang tatalikod na si Francine nang hinawakan siya ni James sa braso, ang mga mata nito ay nakatuon sa papel na hawak-hawak pa pala niya.

"What's that in your hands?" tanong nito.

"Wala-isang resibo lang. Galing ito sa pantalon mo." Ibinigay niya ang resibo kay James at pinilit na ngumiti. "Ikaw ha, hindi pa nga tayo hiwalay may nililigawan ka na palang iba? Naku, mag-ingat ka at baka mabisto tayo ng tatay mo. Matinding gulo 'yon kung nagkataon!" pabiro pa niyang pahayag. Muli niyang tinalikuran ang asawa, kasabay ng pagbigkas ng panalangin na sana'y hindi siya bumigay at maiyak sa harapan nito.

"Francine."

Napapikit si Francine at humingang malalim. Please, Francine... h'wag sa harapan niya... pigilan mo ang luha mo... "Ano 'yon?" tanong niya nang muli niyang hinarap ang asawa. Ramdam niyang nanginginig ang kanyang labi, kaya napakagat na lamang siya rito. Mariing nakatitig sa kanya si James, na para bang may nais itong sabihin sa kanya ngunit hindi alam kung papaano uumpisahan.

Bumuka ang bibig nito, ngunit itinikom muli at umiling na lamang. "W-wala. Sige na, lumabas ka na para makapagbanyo ako."

Tumango na lamang siya kay James bago tuluyang lumabas. Nang naisara na niya ang pinto, napasandal naman siya rito. Mahirap pala ang magpanggap na para bang hindi siya nasasaktan sa mga nangyayari, na wala lang sa kanya ang lahat. Na tanggap na niya ang nature ni James, kung ano ito, kung sino ito... Mahirap palang ngumiti kung sa likod pala ng ngiting iyon ay ang matinding sakit na pilit niyang itinatakpan. Mahirap palang magsinungaling sa sarili at kumbinsihin ito na kaya pa niyang ipagpatuloy ang magpanggap na isa lamang kasunduan ang namamagitan sa kanila ni James. Dahil ang totoo, kung maaari lang sana, ay nais niyang maging totoo na lamang ang lahat ng mga kasinungalingang iyon.

***

Naikuyom ni James ang kanyang kamay at isinandal ang noo sa likod ng pinto. Alam niyang nakatayo pa rin si Francine sa kabilang pinto-hindi pa niya naririnig ang papalyong yabag nito. Nais niyang puntahan si Francine upang magpaliwanag. Pero hindi niya alam kung bakit pinipigilan niya ang sariling gawin iyon.

Nakaramdam siya ng sakit nang nakita niyang pilit isinantabi ni Francine ang ginawa niya at idinaan na lamang sa biro ang pagsaway sa kanya. Kitang-kita niya ang mga sakit sa mata nito, ang pagnginginig ng mga labi nito kahit na umangat ito at bumuo ng isang ngiting hindi naman umabot sa mga mata ng asawa... sa mga matang pilit na pinipigilan ang mga luha na magpakita.

Why couldn't he just fucking apologized to his wife? Gaano ba kahirap ang magpaliwanag rito, ang suyuin ito at sabihing "wala lang iyon... ikaw naman talaga ang..."

Ang ano? Ang gusto niya? Ang mahal niya? Ano ba talaga ang totoong nararamdaman niya para kay Francine?

Alam niyang attracted siya rito. Matagal na niyang alam iyon. Pero may iba siyang nararamdaman na hindi niya maipaliwanag. Naramdaman niya ito noong nakita niyang nakangiti si Francine na abot hanggang mata habang hinahanda ang kanyang agahan at pinaalalahanan itong dapat kumain muna bago pumasok sa trabaho. Naramdaman niya ito noong tinarayan siya ng asawa't pinagalitan nang itinatapon niya ang hinubad na polo sa sahig, at bumigay naman ito't napailing na lamang nang nilambing niya ang asawa at sinabihan ng, "Sorry na." Naramdaman niya ito nang niyakap niya si Francine noong isang gabi, nang hinalikan niya ito sa pisngi, sa noo, sa mga labi...