උල ලේනෙක් නිසා සායම හේදීගෙන එනවා වගේ දැනෙද්දී මං ශේප් එකේ කට පියාගෙන ඉස්සර උනා. මං දන්න උල ලේනෙක් නෑ, ඔන්න ඉතින් ලෝල්ලු, බෝල්ලු, කෙලවල්ලෝ, ඇටවල්ලෝ, කාරල්ලෝ ගැන ඇහුව නම් දෙන්නම්කෝ විස්තර රම්පෙට පොරි හැලෙන්න.
සාක්කුවට අත් දෙකත් දාගෙන කොන්ද කෙලින් කරන් වීරයා වගේ යන්න ගියාට මොකද හෝන් ගහගෙන වේගෙන් එන දඬු මොණර සේනාව දැක්ක ගමන් මටත් උනේ නැට්ට මොකක්ද අස්සේ ගහ ගත්ත මොකාද එකා වගේ වෙව්ලන්න.
බයික් එකක් සාමාන්‍ය විදියට මගේ ළගින් යද්දි මට සාමාන්‍ය විදියට ඉන්න පුළුවන්, ඒත් සද්දෙන් හෝන් ගහගෙන වේගෙන් යද්දි මාව ගල් ගැහෙනවා. පුදුම බයක් හිතට එන්නේ. දැන් උනෙත් ඒ දේ, උන් ටික හෝන් එක උඩ නැගගෙනද කොහෙද.
මං අත් දෙකත් තද කරල මිට මොලවන් පුළුවන් තරම් පාර අයිනට වෙලා පිටි පස්සට හැරුනා.චවික හිනා වෙවී බයික් ටිකට අත වනනවා දැක්කෙ එවෙලේ, සමහර විට ඔය හෝන් ගහන්න ඇත්තෙත් මූට වෙන්න ඇති. බයික් ටික අපිව පහු කරන් ගිහින් ඒ සද්දෙ නැති උනාට පස්සේ හොඳ හුස්මක් ගත්ත මං ආයෙත් ඇවිදින්න ගත්තේ මල්ලිලා මට ඉස්සර වෙලා ඇවිදන් යද්දි.
සීයා දුන්න සල්ලි වලින් මුලින්ම මල්ලිට යුනිෆෝම් එකක් මහන්න ඇඩ්වාන්ස් එකක් දුන්නා. දිසානායක සර්ගෙ මුණුපුරා කිව්ව ගමන් ටේලර් ශොප් එකේ මනුස්සයා ඉක්මනට මල්ලිගෙ මිම්ම අරන් ඉරිදා උදේ වෙද්දි මහල තියන්නම් කිව්ව, අද බ්‍රහස්පතින්දා, ඔය කියන විදියටම ඉරිදා උදේ වෙද්දි මහල දුන්නොත් හොඳයි.
දෙසැම්බර් 25 නත්තල් දවසේ පල්ලියෙන් වැල්ලේ ඉන්න ළමයින්ට තෑගි හම්බ උනා.විශේෂයෙන්ම මටයි මල්ලිටයි, සපත්තු, බෑග් එක්ක පොත් කට්ටල දෙකකුත් හම්බ උනා, පෑන්, පැන්සල්, මකන එක්ක කවකටු පෙට්ටි දෙකක් තිබ්බ වෙනම පාර්සලයකුත් ඒ අස්සේ තිබුණ. මේ පාර නත්තල එද්දිත් අම්ම නැති වෙලානේ, ඒ නිසයි අපි දෙන්නගෙ තෑගි වලට අනිත් අයට වඩා වැඩි දේවල් එකතු වෙලා තිබුනේ. මං ඔය පල්ලියෙන් හම්බ උන දේවල් ගැන උදේ කිව්වෙ නැත්තේ ආච්චි අම්මල ඒකටත් මොනව හරි කියයි කියල හිතුන නිසා.
අපි දෙන්නට ඒ තෑගි ටික ලැබුණෙ නැත්නම් අද උදේ කොච්චර අසරණ වෙන්න වෙයිද කියලා හිතා ගන්න වත් බෑ. මොකද ආච්චි අම්මලා කවදාවත් ඔය අඩු පාඩු ටික අපිට අරන් දෙන එකක් නෑ.
YOU ARE READING
දඬු මොණරු
Non-Fiction"ඒයි ඇටිකිච්ච ඔහොම ඉන්නවා" "නේත්‍ර, නේත්‍ර... මගේ නම නේත්‍ර" "මොකද උඹේ කට ඔච්චර සද්දෙ, මට ඔය වයසට වඩා උඩ පනින්න දඟලන ඇටි කිච්චන්ව පේන්න බෑ. ඒ නිසා මට කියල උඹේ ඔය ලස්සන මූණත් තහඩුව තලා ගන්නෙ නැතුව ඉඳපන්"
