Sa Taong 1890

Kabanata 56

|Kabanata 56|

Pinagpag ko na ang palda ko at inayos ang sarili sa harap ng salamin. Alinlangan at nagdalawang-isip pa si Isay kagabi nang sabihan ko siya sa plano pero aniya buong puso niya raw akong susuportahan dahil para raw ito sa amin ni Joaquin.

"Senyorita, narito na po ang iyong meryenda."

Isang taga-silbi ang pumasok sa aking silid na may dalang mga prutas at tubig. Lihim akong napangiti. Salamat, Isay.

Pinalagay ko naman iyon sa mesang pang-aral. Nakayuko naman siyang naglakad na paalis nang pigilan ko.

"Sandali."

Napatigil naman siya at mas lalo pang nakayuko na tila ba'y natatakot sa akin. Hay naku, hindi na talaga sila nagbago. Umiling na lang ako.

"Po, Se–senyorita?"

"Pakiayos naman ng bihisan ko. May mga kalat doon na kailangan maalis," wika ko matapos tumikhim.

Dahan-dahan naman siyang tumango at mabilis na kumaripas papunta sa bihisan. Nang makapasok siya roon ay dali-dali na akong tumakbo patungo sa pintuan. Sinubukan kong buksan iyon at nang matagpuang bukas iyon ay labis ang ngiti na pumaskil sa aking mukha.

Nagmadali na akong lumabas ng silid at bumaba na papuntang sala mayor. Tama nga si Isay, walang tao kapag ganitong oras. Nakalabas na ako ng mansiyon at doon ko natagpuan ang karwahing naghihintay sa akin. Nakasakay si Mang Pedring sa harap na nginitian ako. Kaagad na akong sumakay bago pa ako makita ng mga tao. Hindi ako umupo sa upuan dahil makikita ako sa labas kaya nagtago na lamang ako sa may baba.

Sana naman ay hindi pa ako mahuhuli. Sana makapasok ako roon.

Mas binilisan naman ni Mang Pedring ang takbo nang makalabas na ang karwahe sa Casa Del Veriel. Salamat naman at maayos na inilatag ni Isay ang lahat.

Habang nasa biyahe ay bumilis na naman ang tibok ng puso ko. Ano kaya ang mangyayari sa mga Varteliego? At saka totoo kaya ang sinasabi nilang nakianib si Don Carlos sa mga rebelde? Hindi ko lubos maisip na magagawa iyan ni Don Carlos. Bakit ba ito nangyayari ngayon? Sadyang sinusubok kami ni Joaquin.

Hindi ko na namalayang nakarating na pala kami sa sentro ng bayan dahil sa dami ng iniisip ko. Kahit may tuwa akong nararamdaman dahil matapos ang maraming araw ng pagkakakulong ko sa silid ko ay nakalabas na ako, hindi pa rin mawala ang kaba at takot na nararamdaman ko. Mas lalo pang pinalala iyon ng mga taong nakikita ko sa paligid. Marami-rami ang mga tao ngayon kumpara dati. At hinuha kong pinag-uusapan nila ang nangyayari ngayon sa pamilya ng Teniente.

Hindi ko alamg kung saan na patutungo si Mang Pedring pero sigurado akong alam niya kung saan magaganap ang paglilitis ngayon. Habang binabagtas namin ang kalye ng bayan ay pinagmamasdan ko ang mga tao na kaniya-kaniyang grupo kung mag-usap. May mga galit pa, nanghihinayang sabay iling nga kanilang mga ulo, at may mga gulat.