Sa Taong 1890

Kabanata 25

|Kabanata 25|

Disyembre 6, 1889

Ang kahulugan ng pamilya ay ang pagkakaroon ng taong magmamahal sa iyo nang lubos sa kabila ng iyong mga pagkukulang at kamalian. Ang pamilya ay mapagmahal at sumusuporta sa bawat isa. Nakikita nito ang iyong puso higit sa anuman. Sila ang dahilan kung bakit ika'y nagkakaroon ng lakas ng loob at pag-asa sa bawat araw na darating, at hindi iyong sila pa mismo ang magtutulak sa iyo upang mawalan ka ng lakas at sigla sa buhay.

Ako ay labis na nagagalak sapagkat mayroon akong Ina at mga kapatid na kahit pa ang aking ugali ay minsa'y kanilang hindi nais ay nariyan pa rin sila sa aking tabi.

— Martina

"Ano ang iyong ginagawa rito sa aking silid, Kristina?" tanong niya gamit ang malamig at seryosong boses na ikinatayo ng mga balahibo ko sa braso.

Nilunok ko ang bara sa aking lalamunan at bahagyang ngumiti sa kaniya.

Napatikhim muna ako bago nagsalita, "Ah—"

"Umalis ka na rito. Lumabas ka na," matigas na utos niya.

Kaagad kong itinaas ang mga palad ko at winagayway iyon, "Pakiusap Ama, wala akong masamang hangarin. Nais lang sana kitang makausap," paliwanag ko.

Mas lalo namang nagdikit ang mga kilay niya at sumingkit ang kaniyang mga mata, "Wala akong panahong makipag-usap sa iyo, Kristina. Ayaw kong masayang ang aking panahon sa mga walang kwentang bagay na iyong sasabihin," medyo pasinghal na wika niya.

Nabigla ako sa kaniyang sinabi. Ang sakit niya talagang magsalita.

Napasimangot ako ng kaunti, "Pakiusap, Ama. Pangako, pagkatapos kong sabihin ang lahat ng sasabihin ko aalis kaagad ako," pangako ko sabay taas ng palad ko sa aking gilid.

Sinamaan naman niya ako ng tingin at yumuko para magsulat uli at hindi na siya nagsalita pa. Tahimik kong inilabas ang bara sa aking baga at naghintay ng ilang sandali ng kaniyang sagot.

Nang maramdaman kong hindi siya magsasalita ay hinanap ko ang boses ko. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Kung ano ang uunahin ko.

Napabuntong-hininga nalang ako, "A-ama, sina Kuya Lucas at Marco pala, bakit hindi niyo sila bibigyan ng mana? Ayos lang po sa akin na hindi niyo ako mamanahan, pero sana po bigyan niyo naman po sina Kuya. Kasi diba po anak niyo rin naman—" napatigil ako nang marahas niyang binitawan ang plumang hawak niya sabay tingin ng masama sa akin.

"Huwag mo akong utusan sa kung anong nararapat at nais kong gawin. Umalis ka na," matigas na sabi niya at itinuro ang pinto na ikinasunod ng tingin ko.

Kaagad ko siyang nilingon na nanlalaki ang mga mata, "P-pero, hindi pa po a-ako tapos...," mahina kong ani.

Mas lalong nagdilim ang kaniyang aura, "Ako ay walang pakialam kung ikaw ay tapos na o hindi pa. Ngayon, labas!" singhal niya na ikinaigtad at ikinaatras ko.

Napayuko ako habang nanginginig ang mga kamay ko at tuhod saka ko siya muling hinarap, "A-ama, nais ko lang sanang makipag-ayos sa iyo. Ayaw ko pong may namamagitang galit sa ating dalawa. N-nahihirapan po ako eh. Gusto kong t-tratuhin niyo po ako ng maayos. Ginagawa ko naman po lahat ng nais niyo, bakit parang hindi po ako tanggap ng sarili kong ama?" halos maiyak na ako sa sinasabi ko.

Pareho kami ni Kristina, ang kaibahan lang ay ang kaniyang Ama at sa akin naman si Mama ang parang hindi tanggap ako.

Napayuko ako at mabilis at sunod-sunod na kumurap para mawala ang mga luhang namumuo sa mga mata ko.