Sa Taong 1890

Kabanata 37

|Kabanata 37|

Agosto 22, 1886

Ano naman ngayon kung siya hindi ko nais? Hindi nga rin naman talaga kanais-nais ang kaniyang pag-uugali. At saka, sino ba siya upang aking magustuhan, mas kakarampot nga ang kaniyang pigura kaysa sa kaniyang tagasilbi.

Qué vergüenza

- Martina

Hindi makagalaw ang kaliwa kong balikat at naramdaman kong may benda sa ulo ko nang maalipungatan ko dahil sa mga boses sa paligid.

"Huwag kang mag-alala, Ina. Maayos na ang kalagayan ni Martina."

Narinig ko ang boses ni kuya Lucas na kinakalma si Ina na sa tingin ko ang siyang may hawak sa kaliwa kong kamay at humahaplos nito.

"Patawad talaga, Ina. Napakapabaya kong kapatid. Kung sana alam kong ganoon ang mangyayari ay hindi ko na siya dinala pa roon," paliwanag pa uli ni kuya Lucas.

"Kayo ay hindi ko sinisisi, anak. Aksidente ang nangyari kung kaya't walang nagnais na mangyari ito," tugon ni Ina na patuloy pa rin sa paghawak sa kamay ko.

"Ina, huwag po kayo masyadong malungkot. Matapang naman po si Martina at siya ay gagaling kaagad."

Narinig ko naman ang boses ni kuya Marco na nasa kanan ko. Hindi ko alam kung ano ba ang nangyari sa akin at kung ano ang mayroon sa kanila. Ang alam ko lang ay napasakit ng kanang parte ng aking itaas na bahagi ng katawan. Hindi ako madyadong makagalaw na para bang may mabigat akong pinapasan.

Ang naaalala ko lang din ang nagpunta kami sa Puente de la Reina at nakisali sa pagdiriwang kina Diego at noong paalis na kami ay parang binagsakan ako ng bato dahil sobrang sakit ang naramdaman ko.

"Isay, lagi mo lang na lagyan ng malamig na patse sa kaniyang mga pasa nang mabawasan ang daloy ng dugo sa paligid niyon," utos ni kuya Lucas.

"Opo, Senyorito."

Naramdaman ko naman ang haplos ni Ina sa aking ulo at marinig ang kaniyang mahinang pagsinghot.

"Magpakagaling ka, anak. Narito lamang kami," aniya pa.

Bumukas na naman uli ang pinto at narinig ko ang mga mabibigat na yabag papasok. Walang nagsalita at pawang katahimikan lamang ang bumabalot at namayani sa buong silid.

Isang tikhim ang aking narinig at pilit kong ibinuka ang aking mga mata upang siguraduhin ko siya nga iyon. Nakita ko si Amang magkarugtong ang kilay habang nakatayo sa may kaliwa ng aking higaan sa may hindi kalayuan. Isang minuto yata siyang nakatingin sa kalagayan ko at maya-maya pa ay nilingon niya sina kuya na may matatalas na mga tingin.

"Kayong dalawa, sumunod kayo sa akin," seryosong boses na aniya saka tinalikuran na niya kami at naglakad na palabas.

Naglakad naman palabas sina kuya Lucas at kuya Marco pasunod sa kaniya. Lumipat naman ang paghawak ni Ina papunta sa kamay ko saka bahagyang pinisil iyon.

"Susundan ko muna ang mga iyon, anak. Babalik ako rito," rinig kong sabi niya.

"Bantayan mo siya, Isay. Sabihan mo ako kaagad kapag mayroong nangyari sa kaniya o siya'y magkakaroon na ng malay," baling niya kay Isay.