Sa Taong 1890

Kabanata 17

|Kabanata 17|

Disyembre 25, 1880

Nakakapangagalaiti ng labis ang babaeng iyon kahit kailan! Sa sandaling akin ng masilayan ang kaniyang napakapangit at huklubang pagmumukha, ang mga dugo ko'y umaakyat na at ano mang sandali ay nais ko ng pagbuhatan siya ng napakakinis at mamahalin kong kamay.

Ngunit hindi karapat-dapat na dumapo ang aking mga kamay, mas mainam ang aking mga paa.
Otra cosa, maraming pumipigil sa akin upang gawin iyon. Balang araw, magagawa ko rin iyon.

Ella verá.

— Martina

“Magkakalesa tayo upang mabilis na makarating, Binibini,” rinig kong sabi ni Joaquin na nasa tabi ko habang nakatayo kami sa labas ng antique shop.

Napatango naman ako. Mas mabuti nga ’yon dahil pagod na rin ang mga paa ko sa kakalakad kanina pa. Gusto ko ng ilabas ’tong paa ko dahil mainit na at pinagpawisan na rin dahil nanibago sa sapatos na suot ko.

Hindi rin nagtagal ay may kalesang tumabi at huminto sa harap namin.

“Saan po kayo paroroon, Ginoo?” tanong ng kutsero habang napatingin sa aming dalawa.

“Sa Kalye Salvaniego, Manong,” tugon ni Joaquin.

Napatango naman ng tipid ang kutsero kaya naglakad na papalapit si Joaquin sa kalesa kaya sumunod na ako. Binuksan naman niya ang pinto at inilahad ang kamay niya sa harap ko.

Bahagya pa akong napakurap ng ilang beses pero tinitigan niya lang ako, at doon napagtanto ko ang ipinahiwatig niya. Nginitian ko naman siya at tinaggap ang kamay niya saka sumakay na.

Goodness, makinis pa ng kamay niya—shush, Chestinell!

“Salamat,” tipid kong usal at umupo na sa loob.

Sumakay na rin siya at umupo sa tapat ko na nakatalikod sa kutsero. Ang kalesang sinasakyan namin ay sarado lahat pero may bintana sa bawat na sides, pati na nga sa pinto.

Hindi lang tulad ng kalesa na tulad ng nasa 2020 na bukas ang harap ang narito na mga kalesa, rito ay may kalesa ring sarado—na mas kilala rin as karwahe para mayroong distinction.

Isinara na niya ang kalesa at maya-maya pa ay pinaalis na ng kutsero ang kalesa. Napatingin naman ako sa taong nasa harap ko na ngayon ay nakatingin sa labas ng bintana.

Pasimple ko siyang pinagmasdan habang hinihimas ko ang talulot ng rosas na hawak ko. Napangiti naman ako dahil dito. Masaya lang ako dahil nabigyan ako ng rosas, wala ng iba. Kagaya nga ng sabi ko noon, na wala pang sumubok na mangligaw sa akin ay ganoon din na hindi ko pa naranasang mabigyan ng bulaklak.

But, as what I've said rin dati, it doesn't matter dahil hindi naman ako mawawalan ng mana dahil doon. Pero ngayong naranasan ko ng mabigyan, masaya ako. Kahit pa man hindi kami close nitong si Joaquin ay masaya pa rin ako.

Alam kong hindi kasundo ni Kristina ang mga kaibigan ng mga kuya niya, kaya nga rin parang hindi sila komportable kapag kasama ako, kaya ang rosas na ito galing kay Joaquin ay walang ibig sabihin.

He’s just being a nice guy. Mahirap naman sigurong makita na may dala-dala siyang bulaklak at kasama niya pa ako. Magmumukhang ako ang may bigay noon sa kaniya.