Senyorita

Chapter 27

*****

"Dad, palabasin niyo naman ako sa silid ko! Parang awa niyo na! Anak niyo 'rin naman ako 'eh!" Sigaw ko habang kinakalampag ang pintuan at nagbabakasakaling bubuksan nila ang pinto.

"Parang awa niyo na po!" Sigaw kong muli. Para na akong napaos sa kakasigaw pero hindi pa 'rin nila ako pinagbuksan ng pinto. Napasandal ako sa pinto at saka nagpadausdos kasabay ng pagpatak ng luha sa aking mga mata.

Mas lalo akong maiyak ng maalalang soundproof pala ang kwarto ko.

NAGISING ako kinaumagahan na nakahiga lang pala ako sa sahig. Napatayo ako at napatingin sa may bintana at siya na lamang ang pagkangiti ko ng makitang kinakausap ni Daddy si Jibrelle. Mukhang maayos naman sila.

Gusto kong sumigaw at tawagin sila pero walang lumabas na salita sa 'kin. Napaos pala ako sa kakasigaw buong maghapon. Tapos nakatulog akong umiiyak.

Nakahawak ako sa glass na salamin ng bintana ko at parang gusto ko ng tumalon sa oras na 'yun.

Kusa na lamang umagos mula sa mata ko ang mga luha ko. Ang sikip ng dibdib ko at nahihirapan akong huminga. Para akong sinasakal na oras na humihinga ako at para bang sumpa na nabuhay pa ako sa mundong ito.

Nagmamadali akong lumapit sa pintuan ng may nagbantang buksan ito pero sa huli ay nawalan ako ng pag-asa ng hindi na muling umikot ang doorknob.

They prisoned me this room like a prisoner. Ang sakit lang isipin na nagawa nila 'yun sa sarili ni'lang anak. Hindi 'rin nila ako pinahintulutan na gumamit ng cellphone ko.

Nang mapaupo ako sa sofa ay siyang 'ring pagbukas ng pinto. Pumasok si Manang habang bitbit ang pagkain at inilapag 'yun sa lamesita.

"Kumain ka 'na hija,"

"Wala po akong ganang kumain, manang." Tugon ko at muling tinuon ang tingin sa bintana.

"Magkasakit ka niya'n, hija," wika ni Manang. Mapait naman akong ngumiti at tumingin sa bintana sa labas ng silid ko.

"Mas mabuti na 'lang kung gano'n, manang." Keysa naman ganito ako habambuhay. Wala ba akong kalayaan para magmahal? Wala ba akong kalayaan para piliin kung sino ang gusto kong pakasalan?

Parang 'di nila ako anak kung ituring.

"Hija-."

"Umalis na 'ho kayo." Hindi na umimik si Manang at iniwan ako. Napalingon pa ako sandali sa pinto at kusa na namang tumulo ang luha ko.

No one can save me.

BAWAT MINUTO ay binibilang ko. Ilang oras na 'ba akong naririto? No. One day na pala akong nakakulong.

May kumatok sa pinto kaya napatayo ako sa pagkakaupo sa kama. Ilang sandali pa ay bumukas ito at kita ko ang lungkot sa mata ni Manang.

"Pinapaalis na ng ama mo si Jibrelle." Balita nito sa 'kin.

Matapos sabihin 'yon ni Mamang ay umalis na siya. Parang sumilip lang siya sa 'kin saglit upang ipaalam 'yun. Mahina ang hakbang kong bumalik sa kama at tumingin sa bintana.

I walk toward the thick curtain then parted it in I paused for a minute and from the window. I saw him pulling his luggage facade in our house. When he reach the gate some of our maid open the gate.

He halted for a second then he heave his head and look at my window. He saw me looking at him with a teary eyed but he just give me a sweet smile before turning his back and walking  out of the gate.  I saw his assuring smile that he is okay.

I cupped my mouth and groaned. I slowly slid at the wall and sat down while my tears are uncontrolled falling from my eyes.

Ilang sandali pa ay biglang dumilim ang paligid at tila ba dinadamayan ako sa aking kalungkutan. Dumagundong na 'rin ang malakas na kulog at sinundan ng kidlat at bumuhos ang napakalakas na ulan.