A Reviving Vocal

XLVIII - Gaiety and Sorrow

Habang nag-aayos na ako para pumunta sa school, sinubukan kong kantahin ulit 'yung pinerform namin nung foundation week at nagulat ako dahil kaya ko pala talaga kumanta ng ganito. Kumanta pa ako ng ilang beses pagkatapos kong mag-ayos.

"Ate! Happy Birthday!" greeted Cy to me as soon as I was walking downstairs for breakfast. He was waiting for me by the end of the staircase and he was holding a paper. "Oh, is this for me?" And he just nodded with a grin plastered on his face.

The drawing was just too cute! He drew me with a black and white guitar and a microphone stand and the instrument was really familiar to me. And then like a lightning struck me, I immediately remembered where I saw it.

Bago ko muna puntahan 'yun, nag-pasalamat ako kay Cy sa binigay niya sa'kin at niyakap ko na rin siya. Pagkatapos nun, pumunta na ako ng basement. Hinanap ko na ulit 'yung pinakita ni Cy sa'kin dati at nung nakita kong naka-lagay lang siya sa isang sulok, para akong naiyak sa tuwa at lungkot. Ginamit ko yung gitara na yun kasama ang dati kong banda... naalala ko na ang lahat at pinagsisihan ko 'yung mga nagawa ko.

I smiled bitterly as I picked up the black and white guitar with rusty metal strings. I went upstairs to my bedroom and left it there with Cy's drawing - for keepsake, for memories.

For... a reminder how much I betrayed and cared for everyone so much at the same time.

Bumaba na ulit ako para puntahan silang lahat sa dining room. Kumakain na sila kaya ginawa ko rin naman 'yun.

"Happy Birthday, Eumeleia! What do you want as a gift? Where do you want to eat later for dinner?" Tanong ni Dad habang kumakain.

"Can I just hang out with my friends this time, Dad?" Napangiti siya sa sinabi ko at tumango kaagad siya.

Nag-usap na lang kami habang kumakain at kinamusta nila ako tungkol sa school, sinabi ko ang lahat pwera na lang yung tungkol sa banda dahil alam kong kapag sinabi ko 'yun, maiinis sila. Siguro nga ganun ang mangyayari, hindi ko alam pero hindi ko muna talaga pwede sabihin sa kanila yun. Despite that, we were just having a calm, normal conversation for the first time and I've never felt so happy in my entire life. I never thought that I will feel as if I'm really home. Now that I think about it, the so-called sacrifice that I made actually worked out.

I never thought that we would be a real family once again.

* * *

Pagkatapos ng klase, niyaya ko na sila Rae. "Uy, mag-practice na tayo. Iniwan ko yung bagong gitara sa studio natin eh."

"Sorry Ia! Mauna ka na muna, may inutos ulit sa'min eh." Nalungkot ako sa sinabi niya pero pinabayaan ko na lang at ngumiti. "Ah, ganun ba? Sige, puntahan ko na lang si Nicole." Nag-paalam na ako sa kanya at bumaba na sa second floor ng school.

Nung nakita kong nag-lalakad na si Nicole, tumakbo na ako at tinabihan na rin siya. "N-Nicole -"

"Ah, ate Ia, magr-rehearse na ba tayo?" Tumango lang ako sa tanong niya. "Aw, sorry! Hindi ako kaagad makakapunta kasi pinapadala sa'kin 'to sa office." Nakita ko na yung mga dala niyang papel at madami nga ito. I offered to help but she rejected. "Okay lang ako, mabilis lang naman 'to eh. Promise, susunod ako!" Ngumiti lang siya sa'kin at nag-lakad na siya papalayo.

Pinag-iisipan ko kung may pwede pa akong kasama papunta doon pero wala na, kaya napag-desisyunan kong mag-lakad na lang ng mag-isa.

Parang sobrang haba nung nilakad ko pero hindi naman. Nakarating na rin ako sa wakas sa studio or basement namin at pumasok na ako sa loob. Sobrang dilim nanaman kaya hinanap ko na ang light switch. Bubuksan ko na sana ito pero nagulat ako nung may biglang nang-takot sa likod ko. "Hahaha! Natakot ka noh?" Si Blaize lang naman pala. Teka, paano siya nakapasok dito?