Loving You Was a Dream (A Bongbong Marcos Fanfic)

Chapter 45

"Ang kulit mo kase, tignan mo nangyari diyan sa sugat mo, mukhang ma i-infection pa ata" pa nenermon ko pag pasok na pag pasok namin sa loob ng bahay.

"Don't be mad, love. im sorry" mahinahon na sinabi nito kasabay ng pag lapit niya saakin.

"Bahala ka diyan" irita kong sinabi at pag layo ko sa pag lapit niya tsaka dumeretsong umakyat sa hagdan nang hindi siya kinikibo, habang siya ay tila na estatwa sa aking ginawa.

Ewan im not that mad, nakakainis lang kase ayaw niyang makinig saakin, hihintayin niya pa ang ibang tao na mag sabi sakaniya bago pa niya sundin.

Kung ganon, edi doon na siya mag pa alaga. Pabagsak akong humiga sa kama, hindi ko alam kung bakit pero ramdam ko yung pagod ko sa araw na 'to.

Sandalian lang akong pumikit at maya-maya lang ay may kumakatok na sa kwarto ko. Wala akong balak pag buksan to lalo na't may tampo parin ako rito.

Nahinto rin naman ang pag katok nito sa kwarto ko, mabuti naman kung ganon, gusto ko munang pahupain ang inis ko sakaniya bago ko siya kausapin.

**

Pag ka tingin ko sa oras ay alas-diyes na, kakatapos ko lang din maligo. At Dahil kahit papaano ay hindi ko kayang matitiis ang kalagayan niya kaya napag desisyonan kong, puntahan siya at gamutin ang sugat niya.

I knocked twiced and didn't wait for his response, pumasok na ako agad sa kwarto niya, i saw him seating sa may table set sa kwarto niya, he looked so frustrated, while scrolling thru his phone. Kaagad na nabaling ang tingin niya saakin nang buksan ko ang pintuan.

His face lighten up for a moment, pero kaagad lang akong dumaretso sakaniya ng walang kibo, tsaka niya ako sinundan ng tingin ng may halong pag tataka at umupo na ako sa tabi niya.

"Are you forgiving me?" He asked, pero hindi ko ito kinibuan at gagawin ko lang ang pakay ko rito, which is gamutin ang sugat niya at bumalik sa kwarto ko.

"Hindi mo ba talaga ako kikibuin?" Nalulungkot nitong sinabi habang walang emosyon kong ginagamot ang kaniyang sugat.

Kahit naman na may konting inis parin ako sakaniya ay hindi ko parin siya magagawang tiisin, kaya nga andito ako ngayon sa harap niya e.

"Love?" Pag tawag nito saakin pero nanatili lang ang atensyon ko sa ginagawa ko.

"Mahal ko?" Pag papatuloy niya.

Tumayo na ako ng matapos ko na ang pag gagamot niya sa sugat niya, wala parin talaga akong balak kausapin siya ngayon.

Mag lalakad na sana ako paalis sa harapan niya ng bigla niya akong yakapin sa may bewang.

Hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman sa mga oras na ito, pero ako'y maninindigan, kakausapin ko lang siya kapag okay na uli ako, kapag tanggap ko na.

Marahan kong inalis ang pag kakayakap niya sa bewang ko tsaka nag lakad papaalis.

"Don't leave me, maha-" hindi ko na pinatapos ang sasabihin niya ay kaagad ko nang sinara ang pinto kasabay nito ang pag buhos ng aking mga luha.

It's my own way to teach us a lesson, love. Im sorry, I hope you understand.

Nakakatampo lang rin kase yung ginawa niya, ilang beses ko siyang pinag sabihan pero hindi siya nakinig, nung si Mayor na ang nag salita isang beses lang ay sumunod na ito. Am i not that important to him anymore?

Mukhang mababaw lang ang rason pero napaka big deal saakin nito, hindi ko alam kung bakit.

I went back in my room and settled, this was the first time that matutulog kaming may hindi pag kakaintindihan.

**

It's just woke up and it's already 9am, wala pa sana akong balak tumayo ng maalala kong may rally nga pala itong isa.

I was shocked when i saw there's a bouquet of flowers infront of my door.

I pick them up and saw sa card on it.

"Im sorry, for what i've done. I didn't mean to hurt you nor your feelings, i hope by this flowers it can somehow ease your anger towards me, i can't live with this anymore, i miss you so much, My Love"

Aw, he's the sweetest. There's no name on it, pero i already knew from whom it was.

For that simple sorry it means a lot for me, aminin ko man o hindi, but i miss him too so much, kaso mas pinapangunahan ako ng ego ko ngayon.

Ipinasok ko muna 'to sa kwarto tsaka lumabas muli at bumaba, im smelling something, tama ba yung naaamoy ko? It's a filipino breakfast?

Geez, i've been craving for this. Wait sinong nag lluto? I rushed into the kitchen and saw who it was.

It was "S-sandro?" Nagtataka kong tawag sakaniya, i didn't expect him to be here.

"Have you seen the flowers i left infront of your room? Your door is locked so i left them nalang doon"

"Wait What? It's from you?" Naguguluhan ako, i taught it was from Tito.

"Yeah, are you expecting someone na mag bibigay sa'yo non?"

"O-of course not" pag tanggi ko

Oh, i remembered may hindi rin pala kami pag kakaintindihan nito bago siya umuwi ng ilocos.

"Why are you here nga pala?" Pag baling ko sa usapan.

"Just checking up on Dad, i heard his wound bleed yesterday so ayun i've decided na bisitahin siya" he said ahile his busy preparing what he cooked, tsaka lamang ako tumango.

"And.." he suspensed

"And what?" Pag ulit ko kasabay ng pag kunot ng noo ko

"We're going to get marry tomorrow" he announced.

"Wait what?!" I shockedly said, wait hindi to totoo, right?

"Sabi ko ikakasal na tayo bukas" pag ulit niya sa sinabi ko kanina.

"No, wait. This can't be!" I exclaimed.

:))